Το HeartbeatInk Tattoo Magazine είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους Νορβηγούς black metallers, Dødheimsgard, λίγο πριν την αθηναϊκή συναυλία τους. Οι DHG, λόγω των έντονων και avant garde πειραματισμών τους, έχουν λατρευτεί και μισηθεί από τους οπαδούς του black metal. Μιλήσαμε για τον εξαιρετικό καινούργιο δίσκο τους “A Umbra Omega”, πώς η black metal σκηνή έχει αλλάξει από την δεκαετία του '90, το ρατσισμό, αν το image εξακολουθεί να είναι υποχρεωτικό στο συγκεκριμένο μουσικό είδος, καθώς και για το Νορβηγικό - Ινδικό tattoo του Vicotnik, κατά κόσμον Yusaf Parvez,. Συζητήσαμε επίσης με τον Aldrahn, κατά κόσμον Bjørn Dencker, για το tattoo και το tattooing, ο οποίος εκτός από το τραγουδιστής των Dødheimsgard είναι και tattooer.
Συνέντευξη & Φωτογραφίες: Ινώ Μέη.
Από το ξεκίνημα των Dødheimsgard το 1994 έχετε βιώσει διαφορετικά μουσικά στυλ, προχωρώντας από το black metal σε πιο avant garde και ψυχεδελικούς ήχους. Πού βρίσκονται οι DHG τώρα;
Yusaf: Είμαστε ακόμα μια black metal μπάντα. Αυτό είναι κάτι σαν την ταπεινή μας αρχή. Υποθέτω ότι όταν γράφεις τον πρώτο σου δίσκο είναι σαν να αποτίεις φόρο τιμής στο ίδιο το είδος και στη συνέχεια έχεις περισσότερη ελευθερία να εξερευνήσεις τη μουσική. Για μένα το πιο σημαντικό πράγμα είναι η εξερεύνηση του συναισθήματος στη μουσική. Η μουσική μας παραμένει πολύ σκοτεινή και επικεντρωμένη σε αυτή τη θεματολογία, ενώ η έκφραση της έχει επηρεαστεί κι από άλλα είδη. Αυτό μας αντανακλά και σαν ανθρώπους, διότι στο σπίτι μας δεν ακούμε αποκλειστικά black metal ή metal!
Πώς αντέδρασε το κοινό σας σε αυτούς τους πειραματισμούς;
Yusaf: Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη μεταμόρφωση έγινε γύρω από το άλμπουμ μας "666 International" και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να την αποδεχθεί ο κόσμος. Αλλά μόλις το κάναν, ο δίσκος απέκτησε ένα “cult status”. Εξαρτάται επίσης από την περιοχή. Φάνηκε ότι απογοητεύσαμε πολλούς Γερμανούς, καθώς παίζαμε το black metal που τους άρεσε, όταν είχαμε υπογράψει με γερμανική δισκογραφική εταιρεία και ξαφνικά ήμασταν αυτό το avant garde συγκρότημα με το κόκκινο και μπλε μακιγιάζ. Οπότε «σπάσαμε» αρκετά την παράδοση.
Bjørn: Είπαν ότι παίζαμε techno metal (γελάει).
Yusaf: Θεωρώ ότι για να κάνεις κάτι αξιόλογο θα πρέπει να ρισκάρεις να γίνει και μισητός. Δεν μπορείς να πας το είδος πραγματικά παραπέρα παίζοντας χωρίς να ρισκάρεις και αναμένοντας ότι θα αρέσει σε όλους ή ότι θα το καταλάβουν. Είναι αναπόφευκτο.
Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας;
Yusaf: Φιλοδοξώ να είμαι δημιουργικός και να αφήσω το “σημάδι” μου στη μουσική - ειδικά στο είδος μουσικής που κάνω - ώστε να βοηθήσω στην εξερεύνηση και στην επέκτασή του.
Πώς θα περιέγραφες αυτό το είδος μουσικής που έχεις εξερευνήσει;
Yusaf: Στο φινάλε είναι black metal. Αυτό εξερευνούμε και προσπαθούμε να επεκτείνουμε. Η ιδέα «ιχνογραφείται» πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν ξεκίνησε να μας αρέσει αυτή η μουσική και κάθε μπάντα ήταν διαφορετική. Μου αρέσει ακόμα αυτό το ιδεώδες. Το γεγονός ότι για να είσαι μέρος αυτής της μουσικής έπρεπε να φέρεις μια συγκεκριμένη υπογραφή κι ένα συγκεκριμένο ήχο που ανήκε μόνο σ’ εσένα. Αυτό με τα χρόνια κάπου χάθηκε, γιατί μεγάλωσε μια νέα γενιά συγκροτημάτων που προσπαθούν να ακούγονται... παρόμοια.
Γιατί σας πήρε τόσο καιρό η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου;
Yusaf : Δεν είναι μόνο ένας λόγος, αλλά πολλοί.
Bjørn: Γιατί παίρνει πολύ χρόνο για να ζωγραφίσεις έναν πίνακα; Μερικοί ζωγράφοι ξοδεύουν χρόνια και χρόνια για να δημιουργήσουν ένα σημαντικό πίνακα. Έτσι είναι η τέχνη.
Yusaf: Υπάρχουν, επίσης, οι πρακτικές πτυχές του θέματος. Οι DHG αντιμετώπιζαν ανέκαθεν ζητήματα με το line up τους, τα οποία σίγουρα δε βοηθούν όταν προσπαθείς να γράψεις ένα δίσκο. Η εξεύρεση της σωστής έκφρασης είναι κι αυτή πολύ δύσκολη. Έτσι, όταν κυκλοφορήσεις ένα άλμπουμ και στη συνέχεια κάτσεις για να γράψεις το επόμενο, βρίσκεσαι κατά κάποιο τρόπο ακόμα κολλημένος στο προηγούμενο, όσον αφορά τα riffs κλπ. Οπότε χρειάζεται να βρεις τον καινούργιο σου ήχο σας κι αυτό παίρνει πολύ χρόνο .
Ποιες ήταν οι επιρροές σας για το “A Umbra Omega”;
Yusaf: Γι’ αυτό το άλμπουμ, ήταν οι δικές μας εμπειρίες.
Bjørn: Η συμβίωση.
Yusaf: Είναι ένα διαφορετικό album για τον κόσμο του black metal, διότι δεν είναι ελιτίστικο. Είναι εξαιρετικά σκοτεινό, όχι όμως εννοιολογικά σκοτεινό. Έχει να κάνει περισσότερο με το σκοτάδι στην πραγματική ζωή. Αντλούμε τις εμπειρίες, τα σενάρια και τις καταστάσεις, αλλά κρατάμε τις σκέψεις, τις ιδέες και τα συναισθήματα. Υποθέτω ότι αυτό ήταν και το πιο σημαντικό πράγμα σχετικά με το “A Umbra Omega”. Το ότι θα έπρεπε να έχει τη σωστή διάθεση. Πέταξα πολλή μουσική που έβρισκα cool, αλλά δε διέθεται το σωστό συναίσθημα. Πιστεύω ότι ήταν ο κύριος παράγοντας για αυτό το δίσκο. Ήθελα να φέρει μια αίσθηση που να χάνεσαι μέσα του. Όταν ακούς το “A Umbra Omega” κατά κάποιο τρόπο αποκόπτεσαι από οτιδήποτε άλλο. Ακούς τους μουσικούς και τον αφηγητή της ιστορίας, αλλά σε κάποιο σημείο σταματά να αφορά εμάς και γίνεται κτήμα του ακροατή, κομμάτι της δικής του ενδοσκόπησης και της δικής του συναισθηματικής εξερεύνησης. Ήθελα να κάνω ένα δίσκο που η ακρόασή του δεν θα «λειτουργεί» με το πλύσιμο των πιάτων! Απαιτεί την προσοχή του ακροατή.
Μια άλλη πτυχή του “A Umbra Omega” είναι ότι ουδέποτε προοριζόταν να αποτελεί ένα άλμπουμ εστιασμένο στην παραγωγή. Έτσι, όταν ακούς το δίσκο καταλαβαίνεις ότι δεν διαθέτει μια σύγχρονη παραγωγή. Έχει μια πολύ βασική παραγωγή, καθώς δεν ήθελα ο δίσκος να έχει να κάνει κατά βάση με τον ήχο ή τις τεχνικές λεπτομέρειες. Ήθελα απλώς να έχει να κάνει με την «αγνότητα». Η πρόθεσή μας είναι οι εμπειρίες μας, κατά κάποιο τρόπο, να μετατραπούν σε δικές σας. Έτσι, η ενδοσκόπηση μου, γίνεται δική σου διότι συσχετίζεις αυτές τις ίδιες σκέψεις και τα συναισθήματα με τη ζωή και τις ιδέες σου. Είναι ίσως λίγο arty-farty (γελάει).
Τρέφεται ενδιαφέρον για τις τέχνες γενικότερα;
Yusaf: Ναι, για ορισμένες τέχνες. Εγώ πάντως μπορώ να δημιουργήσω μόνο μουσική. Η μουσική είναι μια πλήρης απασχόληση. Δεν έχω χρόνο να κάνω τίποτα άλλο.
Bjørn: Όταν πρόκειται για την σύνθεση έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Εγώ είμαι κατά βάση τραγουδιστής, ωστόσο ακόμα και για ένα συνθέτη αυτής της «περιορισμένης» κλίμακας απαιτείται πολύς χρόνος.
Πώς βλέπετε τη metal σκηνή στις μέρες μας;
Bjørn: Υπάρχουν μερικές πολύ καλές μπάντες. Όπως οι Ascension από τη Γερμανία που κυκλοφόρησαν τα "Consolamentum" και "The Dead of the World". Παίζουν το καλύτερο black metal που έχω ακούσει τα τελευταία δέκα χρόνια, ίσως και περισσότερο! Υπάρχουν οι επίσης Γερμανοί Schammasch που είναι μια μεγάλη μπάντα, καθώς και ορισμένα Ελληνικά συγκροτήματα όπως οι Acrimonious, οι οποίοι αξίζουν αναφοράς. Είναι γεγονός ότι ξεπηδούν πολλές μπάντες που αξίζει να τις τσεκάρει κανείς.
Θεωρείται ότι το black metal κάνει ένα "comeback";
Yusaf: Η νέα γενιά έχει πλέον μεγαλώσει. Μετρούν ήδη δέκα χρόνια ως μέλη συγκροτημάτων και πλέον έχουν μεστώσει όσον αφορά το παίξιμό τους, ενώ προσθέτουν την υπογραφή τους στη μουσική που παίζουν. Πολλές καλές μπάντες που είναι στο προσκήνιο τώρα διαθέτουν μεγάλες μουσικές ικανότητες και κάνουν καλές ζωντανές εμφανίσεις. Υποθέτω ότι η κυριότερη διαφορά μεταξύ του τώρα και του παρελθόντος, δεν είναι πια η ποιότητα, αλλά το γεγονός ότι ήταν πολύ διαφορετικά το να ήσουν τότε μέσα στη black metal σκηνή. Είχε κάποιο κίνδυνο όλο αυτό. Ήσουν πραγματικά μισητός. Δεν ήταν εύκολο να μπεις μες τη σκηνή. Αν δεν διέθετες την σωστή αφοσίωση, σε θέλαμε εκτός της Νορβηγικής black metal σκηνής...
Ήταν πολύ ιδεαλιστικά τότε.
Bjørn: Ήταν επίσης πολύ παιδικό όλο αυτό. Πρέπει να καταλάβετε ότι ήμασταν παιδιά και εντάσσαμε όλα αυτά τα παιδαριώδη πράγματα στο λεγόμενο ιδεαλισμό που άνθισε μέσα από την κουλτούρα του black. Κάναμε και λέγαμε ό,τι ηλιθιότητα μπορείς να φανταστείς.
Yusaf: Ήταν πολύ ανώριμα, αλλά νομίζω ότι η ανωριμότητα ωφέλησε τη μουσική. Επειδή ήμασταν τόσο αυτάρεσκοι και υπερφίαλοι που δίναμε σε υπέρμετρο βαθμό σε αυτή και είχαμε μεγάλη εμπιστοσύνη στο τι κάναμε και αυτό επηρέασε πραγματικά την ποιότητα τότε.
Bjørn: Ακριβώς. Δημιουργήθηκε ένα πολύ ισχυρό προϊόν που έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Η τέχνη εξακολουθεί να υπάρχει, ενώ όλη η τρέλα και η ανοησία έχει φύγει.
Yusaf: Υποθέτω ότι είναι πιο εύκολο να είσαι στη black metal σκηνή σήμερα. Η κοινότητα είναι πολύ πιο ανοιχτή, καθώς και το κοινό. Οι άνθρωποι είναι πολύ πιο φιλικοί.
Bjørn: Εντελώς το αντίθετο με παλιά. Αν ήσουν φιλικός, για παράδειγμα, σήμαινε ότι δεν ήσουν «αληθινός».
Yusaf: Η metal κοινότητα σήμερα είναι πολύ καλή, με την έννοια ότι είναι ανοιχτή, δεκτική, νοιάζεται και δεν υπάρχει ιδιαίτερος σεξισμός. Υπάρχει ένα καταφύγιο για τον αποκλίνοντα. Είναι μια καλή αδελφότητα.
Όσον αφορά το περίφημο black metal image, δεν είναι «υποχρεωτικό» πια;
Bjørn: Δεν νομίζω ότι έχει καθόλου σημασία. Είναι εντελώς δευτερεύον πλέον. Έχει να κάνει με τη μουσική και τις τέχνες. Αυτό και μόνο.
Το σκοτάδι όμως παραμένει, έτσι δεν είναι;
Yusaf: Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν θες να είσαι ευτυχισμένος. Αλλά το να τραγουδάς για την ευχαρίστηση και για χαρούμενα πράγματα δεν είναι και τόσο ενδιαφέρον. Βρίσκω πιο λογικό να γράψω για πράγματα που οι άνθρωποι σιωπούν και απομονώνουν από τις ζωές τους.
Yusaf το tattoo στο χέρι σου είναι Σκανδιναβικό (σ.σ. Norse);
Ήθελα να κάνω κάτι που αν το κοιτάξει ένας Νορβηγός να το ερμηνεύσει έτσι κι αν είμαι με την Ινδική οικογένειά μου να το ερμηνεύουν ως ινδικό. Οπότε ήθελα κάτι που να ταιριάζει και με τα δύο, διότι είμαι μισός Ινδός και μισός Νορβηγός.
Η πολυφυλετική σου ταυτότητα και κληρονομιά σε έχει επηρεάσει ως μουσικό;
Ναι, οι άνθρωποι λένε ότι μπορούν να ακούσουν την ινδική επιρροή στη μουσική. Υποθέτω ότι επειδή το περιβάλλον του σπιτιού μου ήταν λίγο χαοτικό πολιτιστικά, διατροφικά και μουσικά, όλα αυτά αναμίχτηκαν. Πιθανώς όλο αυτό να με έκανε μια πιο «ανοικτό» όταν πρόκειται για το χρώμα και τη φυλή. Βασικά δε γίνεται να μην είμαι!
Στην αρχή, κατά την είσοδό σου στην τότε «αυστηρή» black metal Νορβηγική σκηνή, αντιμετώπισες τυχόν προβλήματα;
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αξιοπρεπείς. Ίσως πραγματικά να μην είχαν πρόβλημα μαζί μου γιατί δεν ήμουν 100% λευκός, αλλά έπρεπε να εξωτερικεύουν μια τέτοια συμπεριφορά, ειδάλλως θα μπορούσαν να εξοστρακιστούν από τη σκηνή. Έτσι, όταν τα χρόνια πέρασαν, όλοι ηρέμησαν. Αλλά γύρω στο 1993-4 υπήρχε στη Νορβηγία μια κάποια συγχώνευση της skinhead κοινότητας με τη black metal σκηνή, που ευτυχώς διαλύθηκε. Όπως είπα στην σκηνή μας ο κόσμος είναι αξιοπρεπής και στην τελική δεν το ήθελαν. Το να είμαι μισός Ινδός σε μια σκηνή που είχε πολλές ισχυρές απόψεις του εναντίου, ήταν μια προσωπική νίκη για μένα. Το ότι ο Fenriz (σ.σ. από τους Darkthrone), ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο στο black metal που δεν ήταν τότε στη φυλακή, ήρθε στην μπάντα μας και έπαιξε μαζί μας - μαζί με έναν Ινδό κατά το ήμισυ - έστειλε ένα μήνυμα.
Bjørn πόσο καιρό ασχολείσαι με tattooing;
Ξεκίνησα «επίσημα» ως μαθητευόμενος πριν από πέντε χρόνια. «Βάραγα» tattoo κι από πιο πριν, αλλά είχα φτάσει σε ένα σημείο που κατάλαβα ότι το τατουάζ είναι κάτι που πρέπει να στο διδάξει κάποιος. Ήμουν τυχερός που άρχισα το apprenticeship μου στο Lena Tattoo Studio. Τώρα πια είμαι tattooer εκεί. Το στούντιο βρίσκεται στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, Lena, που στην πραγματικότητα είναι ένα χωριό. Παρόλο που είναι ένα μικρό μέρος, ο ανταγωνισμός δεν είναι μεγάλος, επειδή σε ολόκληρη την κοντινή επαρχία, καθώς και στο νομό όπου ζω, υπάρχουν μόλις άλλα δύο στούντιο. Επιπλέον, τα άλλα δύο στούντιο δεν έχουν τόσο καλή φήμη κι έτσι έχουμε πολλή δουλειά .
Πως είναι η tattoo σκηνή στη Νορβηγία;
Bjørn: Διανύει μια τεράστια άνθιση! Το Όσλο είναι μια μάλλον μικρή πρωτεύουσα (περίπου 800.000 κάτοικοι), ωστόσο υπάρχουν 65 tattoo studios! Είναι πάρα πολλά. Τα tattoos είναι πλέον δημοφιλή ανάμεσα σε τελείως διαφορετικούς ανθρώπους - από τραπεζίτες μέχρι τη νεολαία - που αποτελεί στην πραγματικότητα και την πλειοψηφία. Το τατουάζ τώρα «ανήκει» σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και χαίρομαι γι’ αυτό.
Είναι τα παραδοσιακά Norse tattoos δημοφιλή στην Νορβηγία;
Bjørn: Στην ευρύτερη περιοχή που ζω, είναι σχεδόν απόντα... Πιθανότατα να έχω «χτυπήσει» κάτι τέτοιο κανά δύο φορές. Μακάρι να ήταν πιο δημοφιλή, αλλά δεν είναι. Οι άνθρωποι τείνουν να προτιμούν τα πορτρέτα, τα γράμματα και τα ανιαρά πράγματα σαν τα αστεράκια. Νομίζω ότι στην ύπαιθρο συναντάς κυρίως το τι είναι τάση. Ίσως στις μεγαλύτερες πόλεις τα Norse tattoos να έχουν κοινό.
Με τι ασχολιόσουν πριν το tattoo;
Bjørn: Δούλευα σε ένα τοπικό σχολείο για παιδιά.
Πώς η ταυτότητά σου ως tattooer έχει επηρεάσει τη μουσική σου καριέρα;
Bjørn: Πάνε χέρι-χέρι. Το ένα παρακινεί το άλλο. Πιστεύω ότι αν είχα μόνο το ένα στο τέλος θα κουραζόμουν ή θα κολλούσα με τις ιδέες μου δεν θα ήμουν σε θέση να προχωρήσω μπροστά! Η μουσική «αναφλέγει» το τατουάζ και το τατουάζ «αναφλέγει» τη μουσική αντίστοιχα. Δίνει ζωή το ένα στο άλλο και μου δίνουν κίνητρο και στα δύο επίπεδα.
Είναι τα tattoos σου πρωτοποριακά όπως η μουσική των DHG;
Bjørn: Δεν θα το έλεγα... Τα πορτραίτα είναι τα αγαπημένα μου. Πάντα ήθελα να είμαι σε θέση να κάνω πορτραίτα. Μου αρέσει επίσης η πιο σκοτεινή θεματολογία, ο σκοτεινός ρεαλισμός, όπως η δουλειά του master του είδους Paul Booth.
Εξακολουθώ να αισθάνομαι σαν ερασιτέχνης. Υπάρχουν τόσα πολλά για να μάθεις όσον αφορά το tattooing.
Τυχαίνει να κάνεις tattoo σε πολλούς fans των DHG;
Bjørn: Αυτό φυσικά συμβαίνει. Μερικές φορές αισθάνονται ότι κατά κάποιο τρόπο είναι πιο «ξεχωριστό» επειδή είμαι εγώ. Άνθρωποι από διαφορετικές χώρες θέλουν να έρθουν στο χωριό μου για να τους κάνω tattoo. Αλλά σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο πολλοί. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει επίγνωση της μουσικής και διαχωρίζουν τις δύο μου ιδιότητες.
Πριν έρθουμε να παίξουμε στην Ελλάδα ένας τύπος επικοινώνησε μαζί μου που ήθελε να του «βαρέσω» το λογότυπο μας - το pentagram των Dødheimsgard - και αν μπορώ να φέρω τα μοτεράκια μου μαζί. Του εξήγησα ότι δεν μπορώ. Δεν υπάρχει χρόνος όταν βρίσκομαι σε περιοδεία.
Το HeartbeatInk Tattoo Magazine ευχαριστεί θερμά τον Chris για τη βοήθεια και την πραγματοποίηση της συνέντευξης και το Fuzz Club για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
