H ομάδα του HeartbeatInk είχε την τιμή να συζητήσει τους βετεράνους της hardcore μουσικής Biohazard λίγο πριν την επική συναυλία που έδωσαν πριν μερικές μέρες στο An club. Οι τύποι είναι hardcore και ταυτόχρονα σεμνοί και αυθεντικοί. Αλλά κυρίως σέβονται. Τα μέρη που επισκέπτονται, τις κουλτούρες που γνωρίζουν, το εκάστοτε κοινό και ολόκληρη τη σκηνή.
Μιλήσαμε μαζί τους για τον ελληνικό πολιτισμό και το θαύμα της Ακρόπολης - βοηθώντας τους παράλληλα να «μάθουν» μερικές ελληνικές φράσεις για να μοιραστούν με το κοινό κατά τη συναυλία, για το αυθεντικό Μπρούκλιν - όπως αυτό περιγράφεται στους στίχους τους - αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η νέα «hipster» τάση το κατέστρεψε. Αναφέρθηκαν επίσης, στο διαδίκτυο σε σχέση με την αυθεντικότητα της διανομής της μουσικής, στις συναυλίες τα παλιά χρόνια και φυσικά στα tattoo τους, στο πώς αισθάνονται όταν βλέπουν ανθρώπους με tattoo το λογότυπο τους και τέλος, σχετικά με τα «αδερφικά» (σ.σ. brotherhood) tattoos που μοιράζονται μεταξύ τους. Θυμίζουμε εδώ ότι ο Billy Graziadei είχε βαρέσει tattoo ζωντανά επί σκηνής κατά την διάρκεια συναυλίας τους στη Γερμανία πριν από λίγα χρόνια...
Συνέντευξη: Ειρήνη Κατσαρά.
Φωτογραφίες: Ινώ Μέη.
Νωρίτερα σήμερα επισκεφθήκατε την Ακρόπολη. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;
Danny: Είχαμε ξανάρθει πριν από δεκατρία χρόνια περίπου, αλλά ο Bobby δεν είχε έρθει μαζί. Έτσι, σήμερα πήγαμε στην Ακρόπολη, τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες και είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι έχετε ένα τέτοιο αρχαιολογικό μνημείο ακριβώς στο κέντρο της πόλης σας. Ξέρεις, η Αμερική είναι τόσο καινούρια. Έχουμε κάποια παλιά πράγματα, αλλά συγκριτικά είναι όλα τόσο σύγχρονα, δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο από χιλιάδες χρόνια πριν. Είναι πραγματικά απίστευτο!
Billy: Ήμαστε όλοι τόσο ενθουσιασμένοι από το γεγονός ότι ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο και συναντάμε ανθρώπους και έχουμε αυτή την εμπειρία όλων αυτών των διαφορετικών πολιτισμών. Μιλώντας για τη Νέα Υόρκη συγκεκριμένα, η μισή σχεδόν είναι «ελληνική».
Danny: Η πλειοψηφία του Queens είναι ελληνική.
Billy: Μεγαλώνοντας είχαμε πολλούς Έλληνες φίλους. Επίσης, είχα σε κάποια φάση σχέση με μια Ελληνίδα, την Δήμητρα.
Billy, οι φίλοι σου μας ενημέρωσαν ότι μαθαίνεις κάποιες «ντόπιες» λέξεις σε κάθε χώρα που επισκέπτεστε για συναυλία. Ισχύει;
Billy: Ναι. Αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε πολύ προνομιούχοι και ευγνώμονες που έχουμε ταξιδέψει τόσο και έχουμε επισκεφθεί όλες αυτές τις χώρες και έτσι όλοι ενδιαφερόμαστε για την εξερεύνηση του πολιτισμού της εκάστοτε από αυτές. Επιθυμούμε να έρθουμε σε επαφή με την κουλτούρα, το φαγητό και τις τοπικές μπύρες (γέλια). Είναι τιμή μας.
Η τελευταία φορά που παίξατε στην Ελλάδα ήταν πριν από δεκατρία χρόνια. Αισθανθήκατε κάποια διαφορά χτες το βράδυ στη συναυλία της Θεσσαλονίκης σε σχέση με παλιά;
Billy: Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί απόψε... Χθες βράδυ που ήμασταν στη Θεσσαλονίκη ήταν καταπληκτικά. Δε θυμάμαι παρόμοια ατμόσφαιρα με τη χθεσινοβραδινή. Οπότε υποθέτω ότι απόψε θα είναι εξίσου εντυπωσιακά.
Danny: Ενέργεια, πολλή ενέργεια. Είστε ένα κοινό γεμάτο ενέργεια.
Πιστεύετε ότι αυτό αποτελεί κοινό των χωρών του ευρωπαϊκού νότου ή μόνο εμείς είμαστε έτσι;
Danny: Στην Ελλάδα είναι έτσι. Οι Έλληνες έχουν όλη τη δύναμη και την ενέργεια. Γι 'αυτό και κατάφεραν λίγο-πολύ να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο.
Όντας πρωτοπόροι του hardcore, πως αισθάνεστε που έχετε καταφέρει να επηρεάσετε τόσες μπάντες;
Danny: Πραγματικά, δεν το σκέφτομαι και τόσο. Νομίζω ότι ήμασταν και είμαστε όλοι τόσο απασχολημένοι προσπαθώντας να κάνουμε τη δική μας μουσική και τη δική μας φάση, που ειλικρινά δε μπαίνουμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο.
Bobby: Έρχονται καινούριες μπάντες και μας λένε ότι έχουν επηρεαστεί από εμάς και τον ήχο μας και ότι μεγάλωσαν ακούγοντας τη μουσική μας και φυσικά είναι τιμή για εμάς το να ασκούμε επιρροή. Αλλά όταν ακούμε κάτι τέτοιο, δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας ως αυτούς που έχουν κάνει τόσα πολλά, με τίποτα.
Είστε από το Μπρούκλιν, το οποίο στη συνέχεια μετατράπηκε σε παράδεισο των «hipsters». Πως ήταν αυτή η αλλαγή για εσάς που έχετε ζήσει εκεί σε πιο «παλιά χρόνια»; Σας επηρέασε η εν λόγω αλλαγή ως μπάντα;
Bobby: Ακόμα κι εσείς εδώ το γνωρίζετε αυτό το πράγμα; Είναι πολύ προσβλητικό για εμάς! Ξεχάστε το. Εμείς δεν ανήκουμε καν εκεί πια, δεν ταιριάζουμε, είμαστε εξωγενείς παράγοντες. Το Μπρούκλιν έχει αλλάξει τόσο πολύ και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που δεν το αναγνωρίζουμε πια. Η δική μας ατμόσφαιρά ήταν διαφορετική στο «παλιό» Μπρούκλιν. Εμείς επηρεαστήκαμε από το παλιό Μπρούκλιν και το νέο Μπρούκλιν είναι κάτι που δεν γνωρίζω καθόλου. Υπάρχουν πολλά βέβαια που συνέβαλαν σε αυτό, όπως ηλίθιες τηλεοπτικές εκπομπές όπως το “Sex and the City” που έκανε όλους αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν απλά ένα διαμέρισμα εκεί και να υιοθετήσουν αυτό τον τρόπο ζωής που έβλεπαν. Φυσικά, η οικονομία αναπτύχθηκε, το οποίο είναι μια φυσική συνέχεια των πραγμάτων, αλλά έχει αλλάξει τόσο πολύ. Έχω την αίσθηση ότι ήρθαν στο Μπρούκλιν και δεν νοιάστηκαν για την κουλτούρα μας. Το Μπρούκλιν έχει μια παλιά κουλτούρα που προϋπήρχε. Και το μόνο που έκανα αυτοί είναι ότι το άλωσαν με τη δική τους άποψη.
Ποια ήταν η αυθεντική λοιπόν κουλτούρα του Μπρούκλιν;
Bobby: Δυνατή γειτονιά και κουλτούρα του δρόμου.
Danny: Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας τα πάντα στο δρόμο. Εκεί μάθαμε τους κανόνες που μας έλεγαν. Υπήρχε ένας τρόπος ζωής μοναδικός την εποχή που μεγαλώναμε στο Μπρούκλιν και πολλοί άνθρωποι που μεγάλωσαν εκεί το αντιλαμβάνονται αυτό. Αλλά σίγουρα όλη αυτή η κουλτούρα έγινε τρόπος ζωής. Αν μεγάλωνες στο Μπρούκλιν εκείνη τη εποχή και δεν είχες λεφτά, ήσουν παιδί του δρόμου και μάθαινες τα πάντα από τα υπόλοιπα παιδιά. Εκεί που ζούσαμε εγώ και ο Bobby, υπήρχαν τόσο διαφορετικοί άνθρωποι. Είχαμε Έλληνες, Εβραίους, Κινέζους, Αφροαμερικάνους, ήταν σαν ένα συνονθύλευμα πολιτισμών. Αλλά η ουσία ήταν πως όλοι μας ζούσαμε σύμφωνα με μια ηθική, την ηθική του δρόμου.
Bobby: Ο μεγάλος σεβασμός που υπήρχε είναι κάτι το οποίο έχει εκλείψει εντελώς σήμερα. Οι παλαιότερες γενιές, τα μεγαλύτερα παιδιά και οι ενήλικες που μεγάλωσαν εκεί πριν από εμάς μας έδειχναν τι εστί ασέβεια. Εμείς με τη σειρά μας, οφείλαμε να κάνουμε το ίδιο με τα παιδιά της νέας γενιάς, αλλά έχω την αίσθηση ότι δε βρίσκονται πλέον εκεί... Έχουν απορροφηθεί από τα κινητά τηλέφωνα. Εμάς, όταν ήμασταν πιτσιρικάδες δε μας έβρισκες ποτέ στο σπίτι, ήμασταν εκεί έξω και δεν υπήρχε τότε ούτε καλωδιακή τηλεόραση, ούτε internet για να «κατευνάζει» τις εμπειρίες μας.
Danny: Το Μπρούκλιν για εμάς, τότε, ήταν το τέλος του κόσμου. Δεν γνωρίζαμε τι υπήρχε πέρα από αυτό.
Bobby: Το όνειρό μας όταν ξεκινήσαμε ως μπάντα ήταν να παίξουμε στο Μανχάταν, στο CBGB’s.
Danny: Εκείνη την εποχή, υπήρχε ένα διαφορετικός κόσμος στη Νέα Υόρκη, κάτι σαν όραμα. Το lower east side του Μανχάταν ήταν ένα συναρπαστικό και εκπληκτικό μέρος.
Billy: Την πρώτη φορά που παίξαμε στο Jersey, είπαμε “ώ, αυτό είναι παράξενο”.
Ποια ήταν η ατμόσφαιρα της τότε εποχής στη Νέα Υόρκη;
Billy: Ήταν καλύτερα τότε που ήταν επικίνδυνη. Τότε που λήστευαν τους τουρίστες (γελάει). Θυμάμαι μια φορά είχαμε μια συνέντευξη με έναν τύπο από ένα τηλεοπτικό δίκτυο από τον Καναδά και ήμασταν στην Times Square και ξαφνικά έγινε ένας τσακωμός, εμπλακήκαμε όλοι και τότε έγινε το κακό: κάποιος έκλεψε την θήκη της κάμερας και ο camera man φρίκαρε τόσο πολύ που εξαφανίστηκε και για να ηρεμήσουμε τον δημοσιογράφο του είπαμε να μείνει μαζί μας και μπήκαμε στο ταξί και πήγαμε πίσω στο κλαμπ.
Danny: Μου λείπει η Νέα Υόρκη όπως ήταν. Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν καλύτερα τότε.
Bobby: Όχι, ήταν κάπως τρελά τα πράγματα.
Danny: Στη συνέχεια, επέλεξα να φύγω. Δεν ζω εκεί πλέον.
Billy: Ξέρεις όμως τι λένε, «ότι μπορείς να φύγεις από το Μπρούκλιν, όμως το Μπρούκλιν δε φεύγει από σένα. Συνεπώς, ποτέ δεν θα «εγκαταλείψουμε» το Μπρούκλιν.
Bobby: Οι άνθρωποι σταμάτησαν να σέβονται τις γειτονιές τους και κατέστρεφαν τα ίδια τους τα σπίτια.
Τι συνέβη με τα νεότερα συγκροτήματα που ήρθαν μετά από σας; Υπήρξε από μέρους τους σεβασμός προς τις παλαιότερες μπάντες;
Danny: Ναι, σίγουρα υπάρχει σεβασμός στην underground σκηνή.
Bobby: Εμείς πάντα σεβόμαστε όλες τις μπάντες. Ακόμα και όταν σε κάποια φάση «ανεβήκαμε» και κάναμε συμφωνία με μια μεγάλη εταιρεία, πάντα προσπαθούσαμε να κρατήσουμε όλες τις υπόλοιπες μπάντες μαζί μας. Πάντα προσπαθούμε να μένουμε στο underground και να το «κρατάμε» αληθινό.
Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με την επίδραση του διαδικτύου στον εν λόγω χώρο;
Billy: Είναι εξίσου ισχυρό όσο και καταστροφικό.
Bobby: Πιστεύω ότι το διαδίκτυο είναι μεγάλο πράγμα. Όταν ξεκινήσαμε είχαμε κασέτες – ναι, είμαστε τόσο μεγάλοι - και δίσκους βινυλίου και όλα αυτά διακινούνταν χέρι με χέρι και με πραγματικά γράμματα μέσω ταχυδρομείου. Κάναμε λοιπόν πολλή δουλειά για να κρατήσουμε τη μπάντα μας. Όταν το μπήκε στις ζωές μας το διαδίκτυο, ο κόσμος άρχισε να λειτουργεί μέσω του MySpace και του Facebook και οι μπάντες ξεκίνησαν να σκέφτονται ότι ήταν επιτυχημένες επειδή είχαν πολλούς φίλους στα κοινωνικά αυτά δίκτυα. Όπως λένε για παράδειγμα «ναι, έχουμε 30.000 φίλους» και απαντάμε «οκ, και πόσες συναυλίες έχετε παίξει;» και λένε «δύο»... Αντίθετα, για μας υπήρχαν μόνο συναυλίες, διότι αυτή ήταν η ζωή μας, αφού είχαμε αφιερώσει τα πάντα στο να παίζουμε τη μουσικής μας.
Λαμβάνοντας υπόψη το συγκεκριμένο είδος μουσικής που πρεσβεύετε, θεωρείτε ότι το διαδίκτυο ως μέσο μπορεί να σας βοηθήσει να κερδίσετε ένα ευρύτερο κοινό;
Danny: Νομίζω ότι βοηθά τους πάντες. Αλλά το καλό με εμάς είναι ότι έχουμε μια ιστορία προ-διαδικτυακή. Υπάρχει δηλαδή ένα γιγαντιαίο θεμέλιο και νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο για τις νέες μπάντες να βγουν και να βάλουν τα δικά τους θεμέλια όπως αυτό που εμείς είχαμε τη μεγάλη τύχη να κάνουμε. Εμείς το φτιάξαμε, με πολλά δάκρυα και ακόμα πιο πολλή δουλειά, όπως είπε πριν ο Bobby. Όχι από ένα μεγαλοφυές στέλεχος του μάρκετινγκ που δουλεύει σε ένα γραφείο και παράγει όλα αυτά τα twits και τα instagrams. Το να συγκρίνουμε πόσοι άνθρωποι έρχονται να μας δουν στις συναυλίες μας σε σύγκριση με τον αριθμό των followers που έχουμε στο instagram, απλά είναι κάτι που δεν έχει καμία σημασία για μας. Για εμάς πάντα ήταν μόνο η μουσική και το μήνυμα, όχι το πόσους φίλους έχουμε στο facebook. Ήταν όπως τότε που πρωτοξεκίνησαν τα βίντεο του Mtv, το οποίο ήταν ένα νέο έδαφος για εμάς. Και ξέρεις τι; Οι "Beavis and Butthead" (https://www.youtube.com/watch?v=L6DWzA9-HWw) μας γούσταραν και αυτό είναι που μετράει.
Bobby: Υπήρξαμε εξαιρετικά τυχεροί γιατί είχαμε επικεντρωθεί στο να κάνουμε τη δική μας φάση. Και οι επιδράσεις που είχαμε από τις μπάντες και τη μουσική που ακούγαμε, ήταν μόνο από ζωντανές εμφανίσεις. Θα έπρεπε να είσαι εκεί ώστε να δεις τη μπάντα. Αν δεν ήσουν, το έχανες. Δεν μπορούσες να γυρίσεις πίσω και να παρακολουθήσεις τη συναυλία στο youtube. Έπρεπε να έχεις εισιτήριο και να πας στη συγκεκριμένη συναυλία. Υπήρχε ένα άλλο είδος ενθουσιασμού που αφορούσε τη ζωντανή μουσική σκηνή. Είχαμε πολλά κλαμπ και πολλές συναυλίες. Είχαμε τη δυνατότητα να πάμε σε πέντε διαφορετικά κλαμπ μέσα σε μια εβδομάδα, δεν είχε σημασία ποιος έπαιζε, εμείς απλά πηγαίναμε οπουδήποτε τη δεκαετία του '90 . Είχαμε επιρροές από πολλούς, από τον τρόπο που έπαιζαν και τον τρόπο που αλληλεπιδρούσαν με το πλήθος. Έτσι μάθαμε πώς να είμαστε σε μια μπάντα, κάνοντας λάθη μπροστά στο κοινό. Δεν βλέπαμε ποιος έχει πολλά νούμερα για να πούμε «εντάξει ας το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο». Δεν υπήρχε κάποιος κανόνας για αυτό.
Όσον αφορά τα tattoo σας, ήταν κάτι που ξεκινήσατε να κάνετε στα νιάτα σας;
Bobby: Τα tattoo για μας ήταν ουσιαστικά «με το συγκρότημα». Τα πρώτα μας τατουάζ αφορούσαν την πίστη στην μπάντα. Αρχίσαμε να «βαράμε» κατά τη διάρκεια των περιοδειών μας, όταν δηλαδή ταξιδεύαμε. Ήμασταν σε μια γειτονιά και λέγαμε ας κάνουμε ένα τατουάζ για να το θυμάστε. Προσωπικά, τα περισσότερα από τα tattoo μου είναι σαν σφραγίδες διαβατηρίου, σαν αναμνηστικά από διαφορετικά μέρη. Ήθελα να «χτυπήσω» κι εδώ στην Αθήνα ένα tattoo αλλά δυστυχώς δεν είχα αρκετό χρόνο.
Danny: Άρχισα να κάνω tattoo πολύ πρόσφατα. Επειδή όλοι γύρω μου είχαν ήδη και δεν αισθανόμουν ότι «χρειαζόταν» να έχω κι εγώ.
Bobby: Όταν ξεκινήσαμε να πρωτοκάνουμε tattoos, ήταν ακόμα παράνομο στο Μπρούκλιν. Έπρεπε να πηγαίνουμε σε κάτι υπόγεια για να «βαρέσουμε». Όταν πήγαμε στην Ιαπωνία, μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω tebori tattoo (σ.σ. με το χέρι) κάτι που με εντυπωσίασε πολύ. Έχω επίσης δύο Maori tattoos που γίνανε στην Νέα Ζηλανδία, από πριν γίνει mainstream. Το τατουάζ στη συνέχεια έγινε εξαιρετικά δημοφιλές, γεγονός που είναι θετικό, δεδομένου ότι η όλη τέχνη έχει πάει σε διαφορετικά επίπεδα. Είναι καταπληκτικό το τι κάνουν τώρα οι tattooers: οι σκιές, τα χρώματα, οι λεπτομέρειες, ο ρεαλισμός. Ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι το τατουάζ θα μπορούσε να γίνει τόσο «μεγάλο». Γιατί στις παλιές εποχές υπήρχαν μόνο tattoo flash στους τοίχους. Ήμασταν στη γειτονιά και λέγαμε πάμε να «βαρέσουμε» ένα tattoo και οι επιλογές ήταν μόνο «απλά» πράγματα, όπως το πρόσωπο του Χριστού, ένας τίγρης, μια άγκυρα, η λέξη «Μπρούκλιν», ακόμη και το σήμα του playboy.
Billy: Ήμουν πάντα πολύ ντροπαλός και φοβισμένος και σκεφτόμουν ότι αν έκανα tattoo θα φαινόμουν πιο «σκληρός».
Σοβαρά;
Billy: Όχι (γελάει). Αλλά γνωρίζω κάποιον που το έκανε αυτό Είναι το ίδιο για μένα όπως και για τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ μας, έχουμε γεννηθεί από διαφορετικές μητέρες, αλλά όλα τα tattoo μας είναι σαν στάμπες διαβατηρίου.
Έχετε όλοι σας κάποιο κοινό “αδερφικό” tattoo;
Bobby: Ναι έχουμε όλοι το Biohazard σύμβολο πάνω μας και ορισμένα απλά πράγματα, όπως αυτό που είναι κοινά στην μπάντα μας, κάτι σαν αφοσίωση.
To λογότυπό σας έχει χτυπηθεί ως tattoo από πάρα πολύ κόσμο. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό;
Bobby: Όντως, χιλιάδες και χιλιάδες. Χθες το βράδυ κάποιος πήδηξε πάνω στη σκηνή ενώ παίζαμε με ένα μεγάλο Biohazard στο στομάχι. Είναι εκπληκτικό. Είναι τιμή μας.
Billy: Όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος που δεν έχεις πάει ποτέ πριν και έρχεται κάποιος που έχει κάνει τατουάζ το logo μας και που θα το κουβαλάει για πάντα πάνω του... ε αυτό είναι κάτι καταπληκτικό. Ουσιαστικά αφιερώνει την αγαπά του σ’ εμάς για πάντα. Αυτό ισοδυναμεί με την απόλυτη υποστήριξη. Αποτελεί τη μεγαλύτερη τιμή για μας σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Είναι απίστευτο. Φυσικά, όταν κάποιος αγοράζει δίσκο μας ή μας ζητά αυτόγραφο είναι μεγάλη τιμή για εμάς. Αλλά το να έχει βαρέσει το λογότυπό μας τατουάζ; Αυτό είναι υπόσχεση αφοσίωσης. Αυτό είναι που πρεσβεύουμε και αυτοί οι άνθρωποι βάζουν το στίγμα μας στο πετσί τους για πάντα.
*Εν μέσω της συναυλίας των Biohazard, ο Billy είπα στο ελληνικό τους κοινό ότι είναι μαζί μας και να μην αφήσουμε τα τρέχοντα γεγονότα να μας «ρίξουν».
Το HeartbeatInk Tattoo Magazine ευχαριστεί θερμά τον Δημήτρη Κυριακίδη και την Hardtimes Athens για τη βοήθεια και την πραγματοποίηση της συνέντευξης και το An Club για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
