Το HeartbeatInk Tattoo Magazine συνάντησε τους Unida στην Αθήνα και μίλησε με τους John Garcia, Arthur Seay και Miguel Cancino για τα tattoo, τα στερεότυπα, την ταινίες με zombie, την άνθιση που βιώνει το stoner rock στην παρούσα φάση, εξηγώντας γιατί η Ελλάδα τους θυμίζει Καλιφόρνια.
Συνέντευξη: Ειρήνη Κατσαρά & Ινώ Μέη.
Φωτογραφίες: Ινώ Μέη.
Iνώ: Πόσο καιρό είσαστε μαζί στο συγκρότημα;
Arthur: O John, ο Mike και εγώ ξεκινήσαμε να τζαμάρουμε το 1997, όταν πρωτογνωριστήκαμε. Τζαμάραμε συνέχεια για ένα χρόνο και μετά αρχίσαμε να ψάχνουμε για μπασίστα.
Iνώ: John, για «rocker» δεν έχεις και πολλά tattoo (γέλια). Πώς και έτσι;
Απλά δεν έτυχε μέχρι σήμερα να κάνω πολλά tattoo. Μια από αυτές τις μέρες θα ήθελα να χτυπήσω κάποια ακόμα. Αυτή η επιθυμία, δεν αποτελεί κάτι «ψυχαναγκαστικό», αν και τα tattoo μπορεί να γίνουν εθιστικά.
Iνώ: Τι σημαίνει το “WKG” tattoo που έχεις στο χέρι σου;
John: Είναι το όνομα της γυναίκας μου.
Ινώ: Θεωρείτε ότι τα tattoo αποτελούν «στερεότυπο», όσον αφορά τους rockstars και τους μουσικούς γενικότερα;
Arthur: Ναι το πιστεύω. Προσωπικά, πάντα μου άρεσε η τέχνη και τα tattoos μου είναι επέκταση αυτού, είτε είναι ζωγραφική, φωτογραφία ή photoshop. Θαυμάζω καλλιτέχνες όπως ο Vance Kelly που έκανε την αφίσα για την συναυλία μας εδώ στην Αθήνα, καθώς και της τουρνέ.
Πάντα με γοήτευαν τα tattoo και υπάρχουν ιστορίες πίσω από τα κομμάτια που έχω: τα ταξίδια και οι στιγμές της ζωής σου. Αυτό είναι για εμένα το tattoo. Πολύς κόσμος και ειδικά τα παιδιά αυτές τις μέρες λένε «θα κάνω μανίκι μέσα σε ένα μήνα» και αυτό ήταν… νομίζουν ότι είναι cool. Για εμένα πρέπει να έχει κάποια σημασία.
Miguel: Για εμένα τα tattoo έχουν να κάνουν αυστηρώς με το σχεδιαστικό κομμάτι (artwork) και το τι σημαίνουν για αυτόν που τα έχει. Εξαρτάται από τον καθένα αν θα του αρέσουν ή όχι τα tattoo. Είτε είναι «καλή» τέχνη, είτε είναι ένα σωρό μουτζούρες.
Arthur: Εγώ άρχισα να κάνω tattoo όταν ήμουν περίπου εικοσιτεσσάρων χρονών, γιατί τότε βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο. Ότι έχω επάνω μου, είναι από την Friday Jones. Διατηρεί ένα καλό όνομα στο χώρο και αν και έχει studio στην 5η Λεωφόρο στην Νέα Υόρκη, ταξιδεύει πολύ σαν και μένα. Όταν είμαι σε περιοδεία συναντιόμαστε. Οπότε έκανα όλα μου τα tattoos σε διάφορα μέρη: Νέα Ορλεάνη, Λος Άντζελες, στο σπίτι μου, στην έρημο, Φιλαδέλφεια, Ουάσινγκτον κ.ά.. Για έμενα το tattoo είναι κάτι προσωπικό, επειδή κάθεσαι και σου «τρυπάνε» το δέρμα και είναι κάπως περίεργο και επώδυνο. Η Friday είναι πολύ καλή φίλη μου και είναι επίδοξη με την τέχνη της.
Ινώ: Miguel ποια είναι η κύρια επιρροή σου στο tattoo;
Ο φίλος μου ο Arthur (σ.σ. ο Arthur γελάει). Γνωρίζει όλους τους καλούς καλλιτέχνες. Περιμέναμε αιώνες για να μου κάνει tattoo η Friday Jones. Μου αρέσουν τα tattoos από καλλιτεχνικής άποψης και θέλω να έχουν κάποια σημασία, τουλάχιστον όσον αφορά στην αισθητική τους.
Ειρήνη: Πιο είναι το επόμενο βήμα σας ως συγκρότημα;
John: Θα ολοκληρώσουμε αυτή τη περιοδεία και μετά θα συζητήσουμε για καινούργια μουσική. Δεν υπάρχει βιασύνη με τους Unida. Είμαστε όλοι ντόπιοι από την έρημο οπότε όταν είναι να πάρουμε το αυτοκίνητο από το γκαράζ και να το βγάλουμε βόλτα, θα το κάνουμε. Ο Arthur και ο Miguel έχουν άλλο ένα πολύ καλό συγκρότημα, τους «House of Broken Promises» και εγώ ασχολούμαι με τα σόλο κομμάτια μου. Είμαστε όλοι μας εξαιρετικά απασχολημένοι, ωστόσο όταν έρθει η ώρα για τους Unida, λογικά, θα συνθέσουμε και άλλη μουσική.
Ειρήνη: Πώς είναι οι Unida ως εμπειρία σε σχέση με τους Kyuss;
John: Όσοι γνωρίζουν την πορεία μου, ξέρουν ότι δεν μου αρέσει να μένω σε ένα μέρος για πολύ. Με όλα τα διαφορετικά πράγματα που κάνω, όλα είναι απλά διαφορετική ενέργεια. Αλλά στους Unida, υπάρχει πολύ περισσότερη ενέργεια από κάθε άλλο συγκρότημα στο οποίο έχω συμμετάσχει.
Ειρήνη: Ποια είναι η ατμόσφαιρα μέσα στους Unida;
Arthur: Κάθε μέρα που είμαστε μαζί, περνάμε καλά. Γελάμε σαν μικρά παιδιά.
John: Δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας στα σοβαρά. Δεν κολλάμε στο να είμαστε “cool”. Δεν νομίζω ότι έχουμε την ανάγκη να είμαστε cool. Είμαστε αυτοί που είμαστε, οικογενειάρχες, μπαμπάδες, σύζυγοι και λατρεύουμε να παίζουμε στην σκηνή μαζί. Το να μοιραζόμαστε την σκηνή είναι μέρος του ταξιδιού μας. Είμαστε εδώ να κάνουμε μια δουλειά και να περάσουμε καλά κάνοντάς την.
Iνώ: Είναι αλήθεια ότι το κοινό σας αποτελείται κυρίως από τύπους με γένια (γέλια);
Arthur: Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι τύποι (γέλια), αλλά ξέρεις, υπάρχουν και γυναίκες στο κοινό της Unida. Είμαστε περισσότερο ένα rock συγκρότημα. Υπάρχει το stoner rock κομμάτι, ωστόσο τείνουμε πιο πολύ στο rock 'n' roll, όπου ο κόσμος μπορεί να χορέψει, και αυτό δεν είναι κάτι κακό. Προσωπικά ακούω τα πάντα: από Iron Maiden, Elton John και Stevie Wonder μέχρι Metallica και κλασσική μουσική. Ο Michael Jackson είναι ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης όλων των εποχών. Τώρα ακούω πολύ Motown.
Ειρήνη: Κρίνοντας από το μανίκι σου, είναι το «The Return of the Living Dead» η αγαπημένη σου ταινία;
Arthur: Είμαι τεράστιος φαν των zombie. Οπότε το «The Return of the Living Dead» είναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Επιπλέον, μου αρέσουν όλες οι ταινίες του George Romero από τότε που ήμουν παιδί. Νοίκιαζα τρεις ταινίες τρόμου κάθε μέρα και τα έκανα πάνω μου από το φόβο.
Iνώ: Συνεπώς οι ταινίες αποτελούν και την κύρια έμπνευσή για τα tattoo σου;
Arthur: Είναι παραπάνω από απλές «ταινίες». Είναι εκείνη η περίοδος της ζωής μου. Ζούσαμε στην έρημο, οπότε δεν υπήρχαν και πολλά να κάνω. Γούσταρα τρελά τις ταινίες τρόμου και έπαιζα το σαξόφωνο – πριν αρχίσω να παίζω κιθάρα και να είμαι σε συγκροτήματα κ.ο.κ.. Οι ταινίες μου αρέσουν ακόμα πάρα πολύ και βασικά ετοιμάζω μια ταινία μικρού μήκους. Θα κάνω ένα 20λεπτο zombie film.
Όπως είπα και πριν, όλα τα tattoo μου είναι ιστορίες της ζωής μου. Όπως αυτά (σ.σ. δείχνει το κάτω μέρος του αριστερού μανικιού του), έγιναν όταν ήμουν στην Νέα Ορλεάνη. Ασχολούμουν πολύ με τη φωτογραφία τότε. Πήγα σε μερικά νεκροταφεία να βγάλω φωτογραφίες και η tattooist μου έφτιαξε όλα τα σχέδια της με βάση αυτές. Ποτέ δεν ακολούθησα κάποια «tattoo μόδα», ενώ ειδικά στο LA είναι πολύ χίπστερ. Βέβαια, κάπως έτσι είναι η Αμερική γενικώς: πολύ γρήγορη τροφή για τον εγκέφαλο. Εγώ λέω, να είσαι απλά ο εαυτός σου.
Iνώ: Τώρα που ανέφερες τη μόδα, υπήρξε ποτέ κατά την γνώμη σου κάποια στιγμή που το stoner rock ήταν «δημοφιλές»;
Arthur: Ξέρεις κάτι, κάποια περίοδο – γύρω στο 2000 – όταν υπογράψαμε ένα μεγάλο συμβόλαιο, ήταν σε άνοδο. Μετά κάπως ελαττώθηκε η άνθιση του, αλλά η σκηνή υπήρχε πάντοτε, ειδικά εδώ στην Ευρώπη και την Αυστραλία. Ποτέ δεν έφυγε, ενώ στην Αμερική δεν νοιάζεται κανείς.
Ειρήνη: Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια «έκρηξη» του stoner rock.
Arthur: Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι η σκηνή μεγαλώνει και μετατρέπεται σε κάτι πιο μεγάλο. Αυτό είναι κάτι που παρατηρούμε στις συναυλίες μας. Εννοώ, το stoner rock υπάρχει για περισσότερο από είκοσι χρόνια. Ελπίζω πως το δεύτερο κύμα θα μείνει αληθινό στον εαυτό του και θα κάνει καλή μουσική. Γενικά, θεωρώ πως είναι κάτι υπέροχο αυτό που συμβαίνει και θα δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον.
Ινώ: Αν και το stoner rock υποτίθεται πως προέρχεται από την έρημο, γιατί νομίζεις ότι υπάρχει και εδώ στην Ελλάδα, τόσο μακριά από την έρημο της Καλιφόρνια…;
Arthur: Αυτή είναι η πρώτη μου φορά εδώ. Πάντα ήθελα να έρθω στην Ελλάδα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης και της οδήγησης έως εδώ, αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου. Τα δέντρα, τα καφέ χρώματα, η γη, όλα μου θυμίζουν τον τόπο μου.
Το HeartbeatInk Tattoo Magazine ευχαριστεί θερμά την Εύα Κολόμβου και την Evacuate Productions για την πραγματοποίηση της συνέντευξης και το AN Club για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
