Ο εξαιρετικός Thomas Hooper που αποτελεί επιρροή για πολλούς, μίλησε αποκλειστικά στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για τις επιρροές του, το πως μυήθηκε στο tattooing και την εξέλιξη του χαρακτηριστικού tattoo style του, το ρόλο της μουσικής στη δουλειά του, τους λόγους για τους οποίους έχει εγκατασταθεί στο Τέξας, τη γνώμη του για τα reality tattoos shows, καθώς και για τον αν τον ενοχλεί το γεγονός ότι τον αντιγράφουν. Guest star της συνέντευξης... ο Oliver Peck!
Φωτογραφίες & συνέντευξη: Ινώ Μέη.
Πώς και πότε άρχισες να ασχολείσαι με το tattoo;
Ξεκίνησα να κάνω tattoo γύρω στο 2000. Διδάχτηκα από τον Jim Macairt κοντά στην πόλη καταγωγής μου, στο Eastwood του Ηνωμένου Βασιλείου. Φοίτησα σε σχολή φωτογραφίας στο Eastwood κι έτσι άρχισα να κάνω tattoos και να αράζω στο στούντιό του. Μετά άρχισα να καθαρίζω γι’αυτόν το μαγαζί και το ένα πράγμα οδήγησε στο άλλο.
Οπότε δεν είσαι από αυτούς που ζωγράφιζαν από πολύ νεαρή ηλικία;
Όχι, ζωγράφιζα λίγο όταν ήμουν παιδί αλλά όταν ξεκίνησα το tattoo δεν μπορούσα να ζωγραφίσω τίποτα. Έπρεπε πραγματικά να εξασκηθώ. Αυτό που έκανα από νεαρή ηλικία ήταν η φωτογραφία και πάντα είχα μια ιδέα της σύνθεσης και πώς να κάνω μια εικόνα να δουλέψει. Οπότε πιστεύω ότι αυτό βοήθησε πολύ.
Πώς λοιπόν επέλεξες το tattoo;
Είχα δει δουλειές του Alex Binnie, όπως επίσης και του Jim και εξεπλάγην ολοκληρωτικά από το ότι κάτι τόσο πρωτόγονο θα μπορούσε να φαίνεται τόσο όμορφο και διαφορετικό. Ετσι, κατά κάποιον τρόπο ήθελα να μαθαίνω όλο και περισσότερα γι’αυτο. Το tattoo είναι μεταδοτικό. Έτσι, όσο ήθελα να κάνω πάνω μου tattoo άλλο τόσο ήθελα να είμαι ικανός να κάνω tattoos.
Έχει υπάρξει ο Alex Binnie μια από τις μεγαλύτερες σου επιρροές;
Ναι, ήταν πάντα από τις μεγαλύτερες μου επιρροές. Ο Curly, o Xed Lehead, o Thomas Thomas και ο Jondix είναι επίσης μεγάλες επιρροές αλλά ο Alex Binnie αποτέλεσαι μεγάλη επιρροή γι’ αυτούς.
Ο Alex είναι ο πατέρας...
Κατά κάποιον τρόπο... Δε θέλω να τον γλύφω τόσο (γελάει), αλλά ναι, είναι. Πολλά που κάνω τώρα, είναι από εκεί που ξεκίνησε όλο αυτό. Βασικά, για την ακρίβεια, δεν ξέρω αν ο Αlex τα ξεκίνησε, αλλά σίγουρα ήταν πρωτοπόρος, το εξερεύνησε σε μεγάλο βαθμό κι το έκανε tattoo σε τόσο εκτενή βαθμό που το διαμόρφωσε σε κάτι που μπορούσες πραγματικά να δεις. Κι ο Jim Macairt έκανε πολλά από αυτά επίσης. Είναι σαν ένα γιγαντιαίο καζάνι σούπας που όλοι βοηθούν να ετοιμαστεί και μετά όλοι παίρνουν κάμποσο στο σπίτι μαζί τους.
Όταν πρόκειται για το tattoo σου και την τέχνη γενικότερα ποιές είναι οι επιρροές σου;
Μου αρέσουν πολύ τα πρώιμα print work - δύο πολύ προφανή ονόματα για να αναφέρω είναι ο Hans Baldung και ο Albrecht Durer και φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα άτομα. Μετά, εμπνέομαι αρκετά από έργα που δεν μεταφράζονται καν σε tattoo. Στα έργα μου υπάρχουν μεγάλες επιρροές του Ισπανού ζωγράφου Tàpies και του γλύπτη Richard Serra.
Όταν ψάχνω για έμπνευση για τα tattoos μου, κοιτάζω παραδοσιακά γιαπωνέζικα tattoos παρά κάτι παρόμοιο με τη δουλειά μου. Έτσι κατασκευάζω όλα τα στησίματά μου.
Πώς εξελίχθηκε το tattoo style σου σε αυτό που είναι τώρα;
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω με λόγια, διότι απλά κάθομαι και το κάνω. Όταν αποφάσισα να κάνω τη δουλειά μου να έχει ένα στυλ, ήθελα να την κάνω να φαίνεται όπως ηχεί ένα τραγούδι των Neurosis (σ.σ. οι Neurosis είναι μια metal μπάντα). Μετά απλά το πήρα από εκεί και προσπάθώ συνεχώς να το εξωθώ - ότι κάνω κι εμένα τον ίδιο. Αυτό εξελίσσεται κι εγώ προσπαθώ να εχω κριτική σκέψη. Επαναλαμβάνω αυτά που κάνω από άποψη θεματικών, όχι των σχεδίων, ούτως ώστε να καλυτερεύουν και να καλυτερεύω κι εγώ, ενώ προσπαθώ να κάνω τα πάντα λίγο πιο τέλεια, λίγο πιο ενδιαφέροντα από το τελευταίο tattoo που έκανα, κι έτσι πιστεύω ότι κατέληξε το στυλ μου σε αυτό που είναι. Θέλω τα πράγματα να έχουν ενέργεια, δύναμη και να είναι έντονα όπως τα πρωτόγονα tattoos με τα οποία μεγάλωσα. Η tattoo εφηβεία μου - ενώ μάθαινα - χαρακτηριζόταν από το να μελετώ Πολυνησιακά και tribal tattoos από το Βόρνεο - αυτά τα tattoos των πολεμιστών - και πάντοτε ήθελα να κάνω τα tattoos μου να φαίνονται σα να τα «φορά» ένας πολεμιστής.
Πιστεύεις ότι τα tribal tattoos, που κατά γενική ομολογία υπάρχουν από πάντα, είναι κάτα κάποιο τρόπο πιο «κλασσικά»;
Ναι και γι’αυτό κοιτώ πολλά από αυτά καθώς και παλιά εικονογραφία. Αν χρησιμοποιήσω την εικόνα ενός τριαντάφυλλου ή κάποιου άλλου είδους στολιδιού ή κάτι που σχεδιάστηκε και ζωγραφίστηκε κάπου πεντακόσια χρόνια πριν και δείχνει ακόμα ωραίο, οι πιθανότητες είναι ότι θα εξακολουθήσει να δείχνει ωραίο σε πεντακόσια χρόνια από τώρα.
Το κομμάτι του συμβολισμού στα tattoos σου πως το αντιλαμβάνεσαι; Υπάρχουν μήπως νοήματα που επιθυμείς να μεταδώσεις;
Ο συμβολισμός που χρησιμοποιώ στα tattoos μου, γίνεται με πολύ «χαλαρό» τρόπο. Είναι ανοικτός σε ερμηνεία. Για παράδειγμα τα μάτια αντιπροσωπεύουν την ανθρωπότητα, «τα μάτια είναι το παράθυρο στη ψυχή».
Το βιβλίο σου “Inward”, ένα αναδρομικό του artwork σου, εκδόθηκε από τον Miki Vialetto και αποτελεί μια εξαιρετική έκδοση. Πόσο καιρό σας πήρε να το οργανώσετε;
Για περίπου ένα χρόνο ο Miki κι εγώ μιλούσαμε για το Inward. Έχει πολλή δουλειά που χρονολογείται πίσω στο 2003 κι έπειτα κι επίσης έκανα πολλή νέα δουλειά γι’ αυτό το βιβλίο. Είναι κάπως σα μονογραφία. Ήταν ωραίο που καταγράφτηκε μέσα σε αυτό το βιβλίο πολλή τέχνη που δεν είχε ιδωθεί για καιρό ή που δεν είχε δημοσιευτεί ποτέ πριν.
Το Inward ήταν τόσο σημαντικό για τον Miki όσο ήταν και για μένα. Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται από ένα έργο μου κι επίσης επέλεξα το όνομα και το φόντο, αλλά τα χρώματα και η σύνθεση του, ήταν ιδέα του Miki. Δεν είχα δει το εξώφυλλο του βιβλίου μέχρι που εκτυπώθηκε. Με ρώτησε αν μπορούσε να μου κάνει έκπληξη κι είπα ναι. Επίσης δε γνώριζε τι ακριβώς έγραψε ο Jondix, ο Chad και ο Miki σαν πρόλογο στο βιβλίο μου, μέχρι που το πήρα στα χέρια μου. Ο Miki το πρόσεξε τόσο πολύ και αυτός είναι ένας από τους λόγους που το βιβλίο βγήκε τόσο καταπληκτικό. Είμαι πολύ ευγνώμων.
Το βιβλίο αποτελείται κυρίως από τα σχέδια σου;
Ναι, είναι κυρίως πίνακες όπως επίσης και κάποια επεξηγηματικά κομμάτια και συμπληρώνεται από ένα ολόκληρο μείγμα tattoo flash και tattoo σχέδια. Μετά, ο Μικι ο οποίος είναι λάτρης των πιο αφηρημένων μου σχεδίων, ήθελε να βάλει κάμποσα από αυτά μέσα, οπότε έιναι αρκετά ετερόκλητο. Έφτιαξα επίσης ένα νέο επαναλαμβανόμενο μοτίβο για την απέναντι σελίδα του κάθε σχεδίου. Η δεξιά σελίδα δείχνει ένα σχέδιο και η αριστερή φέρει ένα διαφορετικό μοτίβο, οπότε είναι ωραίο να βλέπεις την αντιπαράθεση των δύο.
Ασχολείσαι επίσης και με τη φωτογραφία;
Χρησιμοποιώ τη φωτογραφία απλά για να φωτογραφίζω τα έργα. Τη χρησιμοποιώ στα σχέδια μου λιγάκι γιατί φωτογραφίζω κάποια από τα πράγματα που ζωγραφίζω. Μου αρέσει να φωτογραφίζω τα tattoos μου και βγάζω φωτογραφίες την οικογένεια μου. Οπότε εκεί πάει η φωτογραφία.
Εκτός από τις σπουδές σου στη φωτογραφία σπούδασες επίσης και ζωγραφική;
Ναι, είμαι παιδί από μονογονεική οικογένεια οπότε τα έκανα όλα αυτά μόνος μου - πλήρωσα τα πάντα μόνος μου δουλεύοντας. Άφησα το σχολείο κι έκανα ένα δίχρονο μάθημα μηχανικής στο κολλέγιο. Το ολοκλήρωσα αλλά δεν ήθελα να γίνω μηχανικός. Μετά, έκανα ένα δίχρονο μάθημα στον κινηματογράφο και τη φωτογραφία, μου άρεσε αλλά δεν έβλεπα τον εαυτό μου να είναι στο μέλλον φωτογράφος και τελικά μπλέχτηκα με το tattoo. Μετά η μητέρα μου με ενθάρρυνε να ξεκινήσω ένα μάθημα τέχνης οπότε με τη συμβουλή της μητέρας μου έκανα ένα χρόνο foundation στην τέχνη και στο σχέδιο, ενώ παράλληλα έκανα tattoo. Η μητέρα μου με συμβούλεψε να προσπαθήσω και να κάνω κάτι διαφορετικό και πήγα στο Camberwell College of Arts για σχέδιο.
Πες μου για το χρόνο σου στην Ελλάδα!
Στην Ελλάδα οι άνθρωποι καπνίζουν πολύ (γελάει)!
Πώς κατέληξες να επισκεφτείς την Ελλάδα;
Με προσκάλεσε ο Mike. Βοήθησε με ένα convention μια χρονιά (σ.σ. 2007) κι όλοι μείναμε μαζί του. Ήμουν εγώ, ο Jondix και ο Tas αν δεν κάνω λάθος. Για αυτό που κάνουμε εγώ κι ο Jondix, ο Mike είναι ο νονός. Πήρε στοιχεία από αυτά που έκανε ο Alex και τα έσπρωξε προς ένα τελείως νέο επίπεδο. Είναι ακόμη ένας φανταστικός καλλιτέχνης κι όλα όσα έκανε εκείνη την καταπληκτική περίοδο από το 1995 ως το 2000 έχουν εμπνεύσει κατά πολύ το tattooing μου.
Εκείνη την εποχή συνήθιζα να πηγαίνω κάθε έξι βδομάδες στη Βαρκελώνη για δουλειά. Το έκανα αυτό για ένα χρόνο. Έμενα στον Jondix. Μαθαίναμε κι οι δύο, οπότε ο Jondix ήταν σα να είναι ο αδελφός μου, ο Mike ήταν σα να είναι ο πατέρας μας κι ο Tas ο κακός θείος (γελάει). Αστειεύομαι! Είναι απίθανος, μου δίδαξε πάρα πολλά, ακόμα και έμμεσα κι ήταν ένας από τους πρώτους, γιατί υπήρξαν κι ένα σωρό άλλα άτομα που με δίδαξαν, διότι ταξίδευα πολύ και μάθαινα πολλά. Έπειτα ένας από αυτούς που μου δίδαξαν τα πιο πολλά είναι ο Ian Flower. Δούλευε για λίγο στο Into you και μου έμαθε για τα μοτεράκια, πώς να έιμαι καλός tattooer τεχνικά και πώς να τοποθετώ μια καθαρή γραμμή πάνω στο δέρμα. Σε εκέινο το σημείο έκανα ήδη tattoo για πέντε χρόνια κι ήμουν σε φάση «ok, έτσι κάνεις tattoo».
Οπότε έχω έρθει στην Ελλάδα μια φορά και το απήλαυσα πολύ. Αν έμενα στην Αγγλία πιθανότατα να ταξίδευα περισσότερο αλλά με το που πήγα στην Αμερική - τώρα μένω εκεί - το μόνο μέρος της Ευρώπης που έρχομαι είναι η Αγγλία γιατί εκεί μένει η οικογένεια μου.
Πώς κατέληξες στην Αμερική;
Η γυναίκα μου είναι Αμερικανίδα. Είχα μια ευκαιρία να δουλέψω εκεί και σκέφτηκα γιατί να μην αλλάξω τα πράγματα και να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Έτσι βρέθηκα στη Νέα Υόρκη να δουλεύω στο Saved Tattoo - ένα πραγματικά σημαντικό μέρος - όπου δούλεψα περίπου για δυό χρόνια με τους Scott Cambell, Chris O’Donnel, Stephanie Tamez, Virginia Elwood και Seth Wood. Έμαθα τόσα πολλά από όλους τους.
Ενώ ήσουν στο Saved Tattoo άλλαξε το στυλ σου στο tattoo;
Το ανάπτυξα, το έκανα δικό μου και κάπως το εδραίωσα.
Και τώρα είσαι στο Texas. Γιατί αποφάσισες να αφήσεις τη Νέα Υόρκη;
Γνωρίζω τον Steve εδώ και περίπου δεκατρία χρόνια. Είχε ήδη ένα στούντιο εκεί και εγώ ήξερα ότι ήθελα να φύγω από τη Νέα Υόρκη γιατί είναι υπερβολικά ακριβή, τρελή κι ήθελα μια οικογένεια και να είμαι ικανός να αγοράσω ένα σπίτι και να έχω ένα art studio μέσα στο σπίτι. Οπότε, όταν μου έκανε την πρόταση να πάω στο Austin και να γίνω συνέταιρος του, συμφώνησα και πήραμε μαζί ένα μεγαλύτερο tattoo shop. Υπάρχουν κι άλλα μέρη που μου αρέσουν στην Αμερική, κυρίως στην Καλιφόρνια, αλλά ήθελα να στείλω το παιδί μου σε ένα καλό σχολείο και να έχω ένα ωραίο σπίτι και το Texas είναι πιο προσιτό οικονομικά.
Πώς βλέπεις την εμπορευματοποίηση του tattoo στις μέρες μας;
Κάποιο κομμάτι της είναι καλό και κάποιο κακό. Υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι που εισχωρούν και προσπαθούν να βγάλουν λεφτά γρήγορα πουλώντας χάλια εργαλεία κτλ. Αυτό ενέπνευσε άτομα που είναι μέρος της βιομηχανίας του τατουάζ να ξεκινήσουν εταιρείες με tattoo supplies και αυτή η κατάσταση «ανάγκασε» την παρασκευή πιο αποτελεσματικών προϊόντων, ώστε να ανταγωνιστούν αυτούς που βγάζουν κακής ποιότητας προϊόντα. Αυτό είναι το καλό κομμάτι της εμπορευματοποίησης. Μια άλλη πτυχή είναι προφανώς ότι είμαι πιο απασχολήμένος και υπάρχουν άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να ταξιδέψουν για να τους κάνω tattoo. Αλλά συνολικά δεν μου αρέσει η εμπορευματοποίηση.
Φαίνεται ότι το tattoo στις μέρες μας αποτελεί επιλογή καριέρας. Ποιά είναι η γνώμη σου πάνω σε αυτό το θέμα;
Οι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι είναι εύκολο να κάνουν tattoo. Λοιπόν, δεν είναι! Απλά κάθονται εκεί, βγάζουν έξω τα iPhones τους, κοιτάνε το Instagram κάποιων και τους αντιγράφουν, αρχίζουν να κάνουν «τέχνη» και t-shirts αποκαλώντας τα δικά τους. Αυτό όμως που δε συνειδητοποιούν είναι ότι το tattoo υπάρχει εδώ ήδη για εκατοντάδες χρόνια. Οπότε θα γυρίσει πάλι πίσω σε αυτούς: σε όλους αυτούς που κλέβουν από άλλους και δεν είναι αυθεντικοί. Θα το καταλάβουν. Όταν όλα αυτές οι μόδες περάσουν, αυτοί που κάνουν tattoo βάσει κάποιας συγκεκριμενης μόδας, θα χαθούν. Πολλοί από μας έπρεπε να κάνουμε tattoo ήδη για οκτώ χρόνια μέχρι να ανακαλύψουμε τι στυλ θέλουμε να κάνουμε. Σήμερα υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι επειδή έχουν όλους αυτούς τους ακόλουθους στο Instagram, αυτό τους καθιστά και καλούς tattooers. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει.
Σε αντιγράφουν πολύ;
Δεν δίνω σημασία. Αν δώσεις σημασία σε κάποιον που κλέβει την τέχνη σου είναι απλά χάσιμο χρόνου - απλά βγες έξω και κάνε περισσότερη. Γάμησε τους, και πάλι, θα αποκαλυφθούν από μόνοι τους. Προτιμώ να συγκεντρώνομαι στο να κάνω τα δικά μου πράγματα. Όλα όσα κάνω έχουν επηρεαστεί από αναφορές σε άλλους. Απλά δεν μου αρέσουν αυτοί που δεν έχουν τα κότσια να λένε από ποιούς έχουν επηρεαστεί κι αντιθέτως απλά προσποιούνται στους πελάτες τους ότι αυτοί είναι οι μίστερ αυθεντικοί κι αυτοί το ξεκίνησαν όλο αυτό. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να κλέβουν τέχνη από τον Jondix, να τη βάζουν πάνω σε κόσμο και να λένε ότι είναι δικιά τους. Ζωγραφίζει έτσι τα τελευταία είκοσι χρόνια κι είναι κρίμα που δεν έχουν τα κότσια να πουν «έκανα αυτό το κομμάτι εμπνευσμένος από τον Jondix’».
Οποιοσδήποτε κάνει έστω και λίγο γεωμετρικη τέχνη, το χρωστάει στον Xed Le Head! Ένα Mandala που γίνεται με Dotwork, με το δέρμα αφημένο σαν το πλαίσιο, όπως αυτό το αρνητικό εφέ, ε αυτό είναι καθαρά Xed. Όσα έχουν γίνει, συμπεριλαμβανόνων και των δικών μου, οφείλονται στον Xed. Μετά είναι ο Thomas Thomas, μετά ο Jondix και μετά εγώ. Ο Mike ήταν περισσότερο υπεύθυνος για το crossover μεταξύ Θιβετιανής, Γιαπωνέζικης και Ινδικής τέχνης.
Γιατί κάνεις μόνο Black & Grey και Βlackwork;
Κάνω και χρώμα. Απλά δε το δημοσιεύω. Το Black & Grey είναι ευκολότερο. Έχει πιο πολύ πλάκα. Μου αρέσει έτσι όπως φαίνεται. Απλά φαίνεται πιο κλασσικό πάνω στο δέρμα. Προσωπικά μου αρέσει το πως φαίνονται τα Black & Grey tattoos όταν έχουν παλιώσει.
Τι πιστεύεις για τα Αμερικάνικα tattoo shows;
Είναι οκ. Ο τύπος που κάθεται δίπλα μου, ο Oliver (σ.σ. o Oliver Peck από το Ink Master κάνει tattoo ακριβώς δίπλα στον Thomas) θα έλεγα πως είναι ο μόνος με αληθινη ακεραιότητα.
Ο Thomas απευθυνόμενος στον Oliver: Oliver, έχεις πλέον πληρώσει όλους σου τους λογαριασμούς; Ήταν ή φυλακή ή το show για τον Oliver (όλοι γελάμε).
Thomas Hooper: Όπως με όλα, έτσι και με τα TV shows, υπάρχουν καλά και κακά πράγματα. Αν υπάρχει κάποιος εκεί να το φροντίσει πραγματικά, τότε μπορεί να βοηθήσει την τέχνη. Κάποια από τα shows είναι βέβαια αρκετά φρικτά, αλλά ξέρεις, είναι TV!
Είναι reality TV;
Thomas Hooper: Όχι, δεν είναι reality, έχουν σενάριο.
Oliver Peck: Τα reality shows δεν είναι αληθινά. Η reality TV είναι η TV «αληθινής» ζωής.
Thomas Hooper: Έχει να κάνει με τις μετρήσεις τηλεθέασης επειδή όσο υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης κάνεις τόσο περισσότερο μπορεία να χρεώσεις τους διαφημιστές κατά τη διάρκεια του επεισοδίου και τόσα περισσότερα βγάζουν οι εταιρίες.
Oliver Peck: Το θέμα με το Ink Master είναι ότι είναι ένα game show όπως οποιοδήποτε άλλο. Μπαίνουν μέσα και κάποιος κερδίζει λεφτά. Είτε έχει να κάνει με το tattooing, είτε με τη μαγειρική, είτε με το σχεδιασμό ενός φορέματος είτε με οτιδήποτε πρόκειται να κάνει κανείς για να ζήσει και εκτίθεται στο reality show, στο τέλος της μέρας είναι απλά ένα παιχνίδι. Τώρα, οποιοδήποτε δράμα μπορούν να βγάλουν από τους διαγωνιζόμενους που μαλώνουν μεταξύ τους, αυτό είναι που πουλάνε στις μάζες. Το show δε στοχεύει στην κοινότητα του tattoo. Δεν έχει να κάνει με την τέχνη και την ακεραιότητα του καλλιτέχνη. Εχει να κάνει με ένα show-παιχνίδι. Άνθρωποι πάνε εκεί και κερδίζουν λεφτά κάνοντας tattoos, σκατένια tattoos!
Συνεπώς ισχυρίζεσαι ότι το επίπεδο του tattoo στο Ink Master δεν είναι καλό;
Oliver Peck: Υπάρχουν καλά και κακά. Είναι όπως στο American Idol. Τα άτομα που είναι χάλια είναι και τα πιο διασκεδαστικά για να τα βλέπεις. Αν όλοι ήταν τέλειοι το show θα ήταν βαρετό. Θα ήταν «ω, ήσουν τέλειος κι εσύ επίσης τα έκανες τέλεια» και τα λοιπά.
Thomas Hooper: Και επίσης τους διαλέγουν με κάστινγκ. Όταν επέλεξαν τους διαγωνιζόμενους είμαι σίγουρος ότι επέλεξαν άτομα που δε ξέρουν να κάνουν tattoo.
Oliver Peck: Μεταφράζεται σε αξία διασκέδασης. Για τον ίδιο λόγο με επέλεξαν κι εμένα, γιατί ήξεραν ότι θα σταθώ εκεί και θα πω ηλίθια πράγματα και θα πω στον κόσμο ότι είναι χάλια. Έχουν πολλούς guest κριτές, αλλά δεν τα πάνε καλά γιατί είναι πολύ ήσυχοι και δε θέλουν να πληγώσουν τα αισθήματα των άλλων. Αλλά δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματα των ανθρώπων, είναι ένα show παιχνίδι κι είσαι χάλια!
Στις μέρες μας είναι τα tattoo, σε κοινωνικό επίπεδο, πιο αποδεκτά στην Αμερική;
Thomas Hooper: Εξαρτάται βασικά σε ποια πολιτεία της Αμερικής βρίσκεσαι. Στο Texas για παράδειγμα συναντάς πολλά tattoos. Νομίζω ότι το tattoo πλέον είναι περισσότερο κουλτούρα κι όχι πια υποκουλτούρα.
Η μουσική τι ρόλο έχει παίξει στη δουλειά σου;
Η μουσική έχει υπάρξει ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Αγαπώ τη μουσική και τα πράγματα που αγαπώ μου αρέσει να τα καταλαβαίνω. Οπότε ήμουν σε κάποιες μπάντες, τίποτα σπουδαίο, έπαιζα λίγη μουσική κι είμαι φίλος με κόσμο σε μπάντες. Έχω κάνει tattoo σε αρκετά άτομα από μπάντες, κυρίως του metal χώρου. Επίσης επιμεληθεί artwork για album διαφόρων συγκροτημάτων. Η τέχνη είναι επικοινωνία - μπορείς να επικοινωνήσεις με διαφορετικούς τρόπους - όσους περισσότερους τόσο το καλύτερο.
Κάνεις περισσότερο tattoo σε άνδρες ή γυναίκες;
Είναι ισοδύναμο. Νομίζω ότι το καλοκαίρι κάνω περισσότερο σε άνδρες διότι στις γυναίκες αρέσει να πηγαίνουν για κολύμπι και να κάθονται στον ήλιο λίγο περισσότερο. Μου αρέσει να μπορώ να κάνω ένα tattoo να δείχνει ωραίο σε διαφορετικούς τύπους σώματος. Έιναι μέρος της πρόκλησης. Παίρνεις ένα tattoo και θα μπορύσε να «λειτουργήσει» σε ένα συγκεκριμένο τύπο άνδρα και σε ένα συγκεκριμένο τύπο γυναίκας, αλλά δεν θα δούλευε σε έναν άλλο. Για την ακρίβεια κάνω πολλά μεγάλα κομμάτα για γυναίκες αλλά δημοσιεύω περισσότερο τη δουλειά που κάνω σε άνδρες, διότι μου αρέσει να δείχνω σεβασμό στις γυναίκες που κάνω tattoo κι όχι να βάζω φωτογραφίες των κορμιών τους στο ίντερνετ.
Υπάρχει ακόμα η αντικειμενοποίηση του γυναικείου σώματος...
Ναι, είναι αηδιαστικό. Επίσης κάνω πολλή δουλειά σε γυναίκες που φωτογραφίζω με τρόπο που δεν ξέρεις ότι είναι γυναίκα. Οπότε δεν πειράζει στην πραγαματικότητα. Γιατί δεν μου αρέσει η εικόνα να έχει να κάνει με το σώμα μιας γυναίκας. Προτιμώ να έχει να κάνει απλά με το tattoo.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα tattoo models;
Αν δεν σ’ εκμεταλλεύονται κι είσαι χαρούμενος με αυτό, τότε κάντο. Μπορεί να δώσει κάποια δύναμη και στην τελική όλοι έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Υπάρχουν για αρχή δύο ερωτήσεις σχετικά μ’ αυτό το θέμα: «γιατί κάποιος να θέλει να γίνει μοντέλο;» και «γιατί κάποιος να θέλει να κάνει πολλά tattoos».
Γιατί πιστεύεις οι άνθρωποι κάνουν πολλά tattoos;
Διαφέρει από άτομο σε άτομο. Κάποιοι άνθρωποι θέλουν απλά να φαίνονται κουλ, κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να αντέξουν την εικόνα του σώματος τους ή του δέρματος τους και θέλουν να το αλλάξουν, ενώ κάποιοι αισθάνονται ότι δεν έχουν κανένα έλεγχο στη ζωή τους και το να κάνουν tattoo είναι ένας τρόπος να ελέγχουν. Είναι αρκετά καθαρτικό, φαντάζομαι. Την ίδια στιγμή η τέχνη είναι κάτι για το οποίο μπορείς να είσαι υπερήφανος κι είναι όμορφο.
