Η χαρισματική Vasso, κατά κόσμον Βάσω Πολυμενάκου, μίλησε στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για τον ενθουσιασμό με τον οποίο αντιμετώπιζε το tattoo από πολύ μικρή και γιατί ήταν "αναπόφευκτη" η μετέπειτα ενασχόλησή της με το αντικείμενο, τα βιώματά και τις επιρροές της όπως το rockabilly και η αισθητική του, καθώς και η κουλτούρα του παλιού και του αμερικάνικου στυλ που την οδήγησαν στο Old School tattoo. Μας εξήγησε πόσο καταλυτική ήταν η φοίτησή της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην ενασχόλησή της με το tattooing, την σημασία του θεσμού του apprenticeship, την επιφυλακτικότητα που αντιμετώπισε στην αρχή λόγω του φύλου της και πως είναι η ζωή μιας μαμάς tattooer.
Φωτογραφίες & συνέντευξη: Ινώ Μέη.
Ποια ήταν η πρώτη «επίσημη» επαφή σου με το tattoo;
Σε σχετικά μικρή ηλικία. Ήμουν δεκαέξι ετών και η τότε κολλητή μου, είχε κάνει μόνη της tattoo στο στήθος της - ένα λουλούδι - με βελόνα ραψίματος και μελάνι (σ.σ. hand poked). Εγώ είχα εκστασιαστεί! Την επομένη μέρα έκανα κι εγώ στο πόδι μου ένα λουλουδάκι με μελάνι από bic. Ευτυχώς για μένα, το δέρμα δεν κρατάει το μελάνι από στυλό, οπότε όταν επούλωσε έφυγε όλο. Σύντομα η φίλη μου πρότεινε να πάμε στον Τζίμη να κάνουμε «κανονικό» tattoo. Εγώ της εξηγούσα ότι αποκλείεται να μας κάνουν tattoo γιατί ήμασταν πολύ μικρές και ότι δε θα μας δεχόντουσαν, ενώ αυτή έλεγε ότι εφόσον είχε ήδη, θα μας δεχτούν. Από την άλλη, εγώ δεν είχα λεφτά για τατουάζ. Έτσι λοιπόν πήγαμε στο Jimmys Tattoo. Δυστυχώς, δεν «βάραγε» πλέον ο ίδιος, οπότε της έκανε το τατουάζ o γιος του, ο Παύλος. Εγώ ήμουν εκεί και όταν της το «χτύπησε» και ενθουσιάστηκα. Παράλληλα οι παρέες μου τότε ήταν μόνο greasers, punk rockers και rockabillies όπου όλοι τους είχαν tattoo, οπότε ήταν αναπόφευκτο! Από την αρχή μου άρεσε πάρα πολύ η όλη κουλτούρα του tattoo.
Η σχέση σου με το tattoo πως εξελίχθηκε στην πορεία;
Όταν ήμουν είκοσι δύο ετών πήγα στο Λονδίνο για ένα rockabilly festival κι εκεί πλέον είχα αποφασίσει να κάνω ένα τατουάζ, αλλά μόλις μου είπαν την τιμή λέω «εντάξει προτιμώ να πάρω βινύλια και όχι tattoo», έτσι απλά!. Αργότερα, όταν φοιτούσα στην Καλών Τεχνών, είχα ήδη μπει στη διαδικασία ότι θέλω να ασχοληθώ με το tattoo.
Εκείνη την εποχή δεν ήταν προσβάσιμα τα μοτεράκια και από που να μάθεις και τι... Είχα λοιπόν έναν κολλητό που ήταν σε μια λέσχη biker και αυτός είχε έναν κολλητό που ήταν τατουατζής στην Ρόδο, έναν Άγγλο, να είναι καλά ο άνθρωπος. Τον ρώτησε αν μπορούσε να με βοηθήσει και δέχτηκε. Έτσι μου έστειλε σε πακέτο τους καταλόγους του Micky Sharpz και μου είχε κυκλώσει τι να πάρω. Σημειωτέον, τον έχω κρατήσει εκείνο τον κατάλογο με τα σημειωμένα. Μου τα στέλνει λοιπόν αυτά, βρίσκω μια κάρτα ενός φίλου και τα παραγγέλνω από Αγγλία. Αυτό ήταν το 1999. Τελικά δεν ασχολήθηκα τότε, γιατί δεν είχα κάποιον να μου δείξει και ήθελα να αφοσιωθώ και να τελειώσω την Καλών Τεχνών. ..
Εντωμεταξύ, την ίδια χρονιά έγινε κι ένα tattoo festival που το έκανε η Μέδουσα, δηλαδή ο Βασίλης ο Έξαρχος και ο Γιώργος ο Τσιότσιος. Είχα πάει κι είχα κάνει tattoo στον Βασίλη, το πρώτο μου, και μου πρότεινε να συμμετέχω στο convention με δικό μου περίπτερο για να πουλάω τα δαχτυλίδια μου (σ.σ. Vasso’s Wild Rings). Φυσικά και του απάντησα θετικά. Είχα ετοιμάσει πολλά δαχτυλίδια και εκεί τους γνώρισα όλους, τους μίλαγα, τους έβγαλα φωτογραφίες και βασικά έψαχνα για κάποιον να με βοηθήσει και να με μάθει. Εκεί είχα γνωρίσει και τον Τόλη (σ.σ. ιδιοκτήτη του Eightball Tattoo), τον Σάββα και άλλους πολλούς. Εκεί γνώρισα και τον Δημήτρη Αρώνη από το Dermagrafics που μου είπε «έλα όποτε θέλεις να σε βοηθήσω, να σου δείξω».
Δηλαδή αυτό που περίμενες τόσο καιρό τελικά συνέβη;
Ναι, με το που τελείωσα τη σχολή την επόμενη μέρα, πήρα το λεωφορείο και πήγα! Κάθε μέρα έκανα δύο ώρες με το λεωφορείο να πάω το πρωί από το Χαλάνδρι στον Κορυδαλλό και το βραδάκι έκλεινα το μαγαζί και επέστρεφα. Το γούσταρα πάρα πολύ! Βοηθούσα, έστηνα, δεν έκανα «κανονικό» apprenticeship, δηλαδή δεν έπλενα τα tubes, αλλά βοηθούσα στα πάντα. Πρότεινα σχέδια για τα cover ups, ζωγράφιζα και γενικά μου έδειχνε πολλά ο Δημήτρης. Ήταν πολύ σωστός ως δάσκαλος.
Πόσο καιρό μάθαινες στο Dermagrafics; Πως και δεν συνέχισες μετά εκεί;
Μάθαινα για ενάμιση χρόνο. O Δημήτρης τότε δούλευε μαζί με τον Paul και δεν χρειαζόταν άλλο άτομο, καθώς δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα τα tattoos εκείνη την εποχή. Έτσι όταν ένιωσα έτοιμη, άρχισα να ψάχνω για δουλειά σε άλλο tattoo studio.
Τον Τόλη τον ήξερα και μου είπε αν θέλω να πάω εκεί να ξεκινήσω. Βάρεσα το πρώτο μου tattoo και μου είπε εντάξει προχωράς. Ο Τόλης το καταλάβαινε, εγώ δεν ήξερα αν όντως το ‘χα, δηλαδή ναι μεν γούσταρα πάρα πολύ το τατουάζ, αλλά από ‘κει και πέρα δεν ήξερα που θα κατέληγε η όλη ενασχόλησή μου με αυτό. Έκανα λοιπόν κάποια πρώτα τατουάζ σε φίλους και ξεκίνησα από τα μικρά tattoos και μετά συνέχισα στα υπόλοιπα.
Πως ήταν η αρχή;
Στην αρχή έκανα απ’ όλα. Μαθαίνεις από τα πάντα: κι από το γραμματάκι κι από το αστεράκι κλπ. Επίσης, μαθαίνεις πώς να φέρεσαι στον πελάτη και πως να χτίζεις τη σχέση μαζί του. Μετά σιγά-σιγά άρχισα να διαμορφώνω το δικό μου στυλ, το old school - traditional. Ο ένας πελάτης το είδε σε κάποιον άλλο και άρχισαν σταδιακά να μου ζητάνε αυτό που τελικά ήθελα να κάνω.
Έχω την εντύπωση πως ειδικά σε εσένα αυτό το στυλ ήρθε κάπως «φυσικά»...
Ναι, με αντιπροσωπεύει, λόγω της επαφής μου με όλη αυτή την υποκουλτούρα και ίσως και της σχέσης μου με την Αμερική. Έχω γεννηθεί εκεί, και γενικά στο σπίτι μας ήταν όλα American – Greek, ο πατέρας μου έπαιζε στο πικάπ Johnny Cash, Louis Armstrong, Glenn Miller και Dean Martin. Δηλαδή, υπήρχε και μια κουλτούρα από εκεί. Όλα επηρεάζουν.
Όσον αφορά την ιδιότητά σου ως tattoo artist τι ήταν αυτό που σε τράβηξε πιο συγκεκριμένα στο old school tattoo;
Η κουλτούρα του παλιού, η κουλτούρα του αμερικάνικου στυλ, το ότι θα το κάνεις και θα μείνει για πάντα, το απλό, το τόσο ωραίο και η bold γραμμή με έντονο χρώμα.
Σε ενοχλεί το γεγονός ότι στις μέρες μας που το old school είναι ξανά στη «μόδα», πολύς κόσμος, που δεν έχει καμία επαφή με αυτή την κουλτούρα, ενστερνίζεται τα σχέδια και τα «χτυπάει»;
Όχι δεν με ενοχλεί. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και δεν έχω πρόβλημα με αυτό.
Παλιά μόνο οι punk rockers, οι greasers και οι rockabillies είχαν τα tattoo και αυτό ήταν κάτι το ωραίο. Ήταν κομμάτι της συγκεκριμένης υποκουλτούρας. Τότε μου άρεσε γιατί ακριβώς δεν το είχαν πολλοί, ήταν κάτι το οποίο το έκαναν ελάχιστοι, ήταν ελάχιστα τα tattoo studios, οι περισσότεροι ήταν άντρες και έπρεπε να μπω σε έναν κόσμο τατουατζήδων αντρών, με σκοπό να κάνω tattoos στο στυλ μου.
Οι εποχές άλλαξαν και τώρα όλα είναι ανοιχτά και οποιοσδήποτε μπορεί να διαθέτει tattoo και πλέον έχει περαστεί και η κουλτούρα ότι το τατουάζ είναι σαν κόσμημα.
Αναφέρθηκες στον τότε ανδροκρατούμενο χώρο του τατουάζ. Το φύλο σου κατά πόσο επηρέασε την είσοδο και την εξέλιξή σου στο χώρο του tattoo;
Παλιά νομίζω πως ήταν λίγο θέμα. Οι σημερινές γυναίκες ίσως να μη το έχουν ζήσει αυτό. Παλιά έμπαινε ο πελάτης και έλεγε: «Γεια σας θέλω να κάνω ένα tattoo» και εγώ ήμουν σαν αόρατη και απλά προσπαθούσα να πάρω λίγο το ρόλο μου. Να τους πω ότι και εγώ κάνω tattoo καλά. Δηλαδή ήταν άπειρες οι φορές που ο Τόλης έλεγε: «Θα σας το κάνει η κοπέλα το tattoo» και η ατάκα ήταν «Ποια αυτή; Είναι καλή; Θα μας το κάνει καλό;», οπότε έπρεπε να με υποστηρίξει. Εμένα δεν με ένοιαζε, δε με πλήγωνε αυτό, ήξερα ότι γι’ αυτούς ήταν κάτι το καινούργιο. Τους άφηνα λοιπόν και έλεγα ο καιρός θα δείξει.
Και ο καιρός σαφώς και έδειξε! Πιστεύεις ότι στις μέρες μας ενδεχομένως να έχει αντιστραφεί σε κάτι το θετικό η γυναικεία φύση μιας tattoo artist, γιατί ως γυναίκα μπορεί να αποδώσει μια διαφορετική αισθητική, ίσως πιο «λεπτεπίλεπτη»;
Μου αρέσει όταν σχεδιάζω το tattoo να ξέρω αν ο πελάτης μου είναι άνδρας ή γυναίκα. Έχει μεγάλη διαφορά. Τον αντιμετωπίζω διαφορετικά. Τα κορίτσια συνήθως έρχονται σε εμένα για την πιο γυναικεία προσέγγιση. Θεωρώ ότι μπορείς να καταλάβεις από τα flash μου ποιο προορίζεται για μια γυναίκα και ποιο για έναν άντρα. Συνήθως λόγω των χρωμάτων. Στα γυναικεία είναι πιο πολλά ροζ (γελάει)!
Το tattoo style σου που κυμαίνεται;
Είναι κυρίως old school - traditional. Κρατάω τις bold γραμμές, τα μαύρα και τα χρώματα, αλλά το εξελίσσω διαφορετικά. Δεν είναι μόνο classic old school τα θέματά μου - μπορεί να κάνω ένα καρτούν, έναν ποδηλάτη ή κάτι πιο σουρεαλιστικό - ενώ κρατάω την τεχνική χρησιμοποιώντας τη χοντρή γραμμή, τα μαύρα και δε βάζω σκιές παρά μόνο μαύρο και χρώματα. Για παράδειγμα, μια κουκουβάγια με λουλούδια γεωμετρικά δεν είναι old school. Δεν το κάνανε στις δεκαετίες του ‘50, ‘60, ‘70, διότι τα θέματα ήταν πιο κλασικά τότε.
Η φοίτησή σου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών σε βοήθησε στο tattooing;
Εννοείται. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Στην Καλών Τεχνών μαθαίνεις πάρα πολλά για την τέχνη γενικότερα, οπότε διαμορφώνεις μια ευρύτερη γνώση. Ό,τι μαθαίνεις είναι καλό, και σου ανοίγουν ορίζοντες, οπότε έχεις σίγουρα ένα συν στην δουλειά σου. Από το κλασικό κομμάτι των σπουδών με βοήθησε πολύ το θέμα του να δομείς ό,τι σκέφτεσαι. Η δόμηση της σκέψης είναι απαραίτητη στο tattoo για να το συνθέσεις, καθώς και για να τοποθετήσεις το χρώμα. Αν ένας πελάτης θέλει πολλά στοιχεία μαζί, εσύ πρέπει να είσαι ικανός να τα συνθέσεις και να είναι ωραία και να αποβάλλεις όλα εκείνα που δεν θα σου κάνουν το tattoo ωραίο. Πάντα εξηγώ στους πελάτες μου ότι ένα βασικό στοιχείο του tattoo είναι να είναι ωραίο, γιατί είναι σαν κόσμημα. Στον συνδυασμό των χρωμάτων, θέλω να υπάρχει πάντα μια ισορροπία θερμών και ψυχρών. Να βάλω το κίτρινο εκεί που είναι όλα μπλε κλπ. Θεωρώ ότι και στο κομμάτι της έμπνευσης βοηθήθηκα. Όταν κάνεις ένα tattoo οι πηγές έμπνευσης σου μπορεί να είναι άπειρες. Αν έχεις δει εκατό βιβλία κλασική και μοντέρνας τέχνης είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να έχεις δει ένα βιβλίο. Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να επισκέπτομαι γκαλερί γιατί είναι κάτι που μου αρέσει σίγουρα βοηθάει.
Κατά τη γνώμη σου το tattoo είναι τέχνη;
Καταρχήν είναι τεχνική και κάποιες φορές γίνεται και τέχνη. Μπορείς να το φτάσεις να γίνει τέχνη, αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ λίγες οι φορές αυτές που θα γίνει πραγματικά τέχνη. Προσωπικά το θεωρώ εφαρμοσμένη τέχνη. Επίσης, το tattoo γίνεται στο σώμα κάποιου άλλου, ο οποίος είναι ο πελάτης σου και πάντα θα εξαρτάσαι από αυτόν. Αυτό το αναφέρω σαν κάτι θετικό, γιατί μέσα από τη συνεργασία βγαίνουν ωραία πράγματα. Πολλές φορές την πηγή έμπνευσης τη δίνει ο πελάτης κι εσύ το εξελίσσεις σε ιδέα, άλλες πάλι κάποια πολύ ωραία ιδέα τη δίνει απευθείας ο πελάτης.
Το tattoo ανήκει στον πελάτη ή στον tattoo artist;
Βασικά... στον πελάτη, γιατί εσύ θα το κάνεις εκείνη τη στιγμή, ο πελάτης θα φύγει και θα το έχει για όλη του τη ζωή, γι’ αυτό οφείλεις να σέβεσαι το τι θέλει να κάνει και αν δεν του αρέσει κάτι δεν μπορείς να το παραβλέψεις. Πολλές φορές κάνεις πίσω, αλλά προσπαθείς να περάσεις και το δικό σου, γιατί το θεωρείς καταλληλότερο ώστε να γίνει πιο ωραίο αυτό που θέλει ο πελάτης. Το ιδανικότερο βέβαια είναι να σε εμπιστευτεί εξολοκλήρου ο πελάτης και να του κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ καλύτερο.
Το γεγονός ότι έχεις οικογένεια κατά πόσο επηρεάζει την ιδιότητα σου ως tattooist;
Με κάνει να προσπαθώ περισσότερο. Ο χρόνος μου είναι πάρα πολύ πιεσμένος, είναι πολύ δύσκολο να είσαι η μαμά tattοoer, γιατί μπαμπάδες έχουμε γνωρίσει αρκετούς που είναι tattooists, αλλά το να είσαι μαμά και να τρέχεις και για τα παιδιά και για την οικογένειά σου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είσαι εδώ στη δουλειά σου συγκεντρωμένος και μετά πας στην οικογένειά σου για να τους βγάλεις βόλτα, δραστηρίοτητες, να πας στις κούνιες, αλλά το βράδυ θέλω τον χρόνο μου να κάνω τα σχέδιά μου. Κάθε μέρα σχεδιάζω για κάποιον πελάτη, οπότε δε μου μένει χρόνος να κάνω και flash, μακάρι να είχα χρόνο για flash. Όποτε πάντως βρίσκω λίγο χρόνο - αν και σπανίως - σχεδιάζω flash.
Η μαθητεία ήταν αρκετά καθοριστική για την μετέπειτα πορεία σου; Πως τη βλέπεις γενικά σαν θεσμό;
Ναι, τη θεωρώ πολύ σημαντική, ενώ παράλληλα είναι κι ένας ωραίος θεσμός. Πιστεύω ότι είναι καλό να κάνει κάποιος apprenticeship. Μαθαίνεις καταρχήν να σεβεσαι την τέχνη του tattoo. Εμένα με βοήθησε πάρα πολύ, γιατί χωρίς να έχω πιάσει μοτεράκια και βελόνα ήξερα πόσο πρέπει να μπω στο δέρμα, πως στήνεται το μοτεράκι και πως η βελόνα, πως δεν τραυματίζουμε το δέρμα, πως δεν περνάμε πολλές φορές από το ίδιο σημείο, γεμίζουμε όσο πιο άμεσα και γρήγορα γίνεται και σωστά γιατί αν ξαναπεράσεις από το δέρμα θα το πληγώσεις. Πως γίνεται ένα cover up σωστό, τι τρικ μπορείς να κάνεις, πως τοποθετείται ένα tattoo σώμα - είναι πολύ βασικό αυτό, η τοποθέτηση του tattoo. Τη βλέπω λάθος ακόμα και σήμερα σε πολλά tattoos. Δηλαδή κάποιος που θέλει να μάθει, θεωρώ ότι θα πρέπει να έχει μεγάλη αγάπη για το tattoo. Να μην πει ότι έκανα μια βόλτα και θέλω να μάθω tattoo, όπως γίνεται δυστυχώς τώρα, που πολλοί το ξεκινάν για τα λεφτά και το σταριλίκι.
Όχι όμως ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν πραγματικά να ασχοληθούν. Απλά επειδή το tattoo είναι πλέον προσβάσιμο σε όλους κι είναι άπειρα και τα μαγαζιά, το ποσοστό αυτών που θα ασχοληθούν σοβαρά έχει μειωθεί. Θεωρώ τον πρώτο καιρό που θα πάει κάποιος σε ένα μαγαζί, καλό θα ήταν να μην κάνει tattoo, αλλά απλά να βλέπει. Να σχεδιάζει, να μαθαίνει, να ρωτάει, γιατί είναι άπειρα αυτά που πρέπει να μάθει. Το tattoo θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο σαν τέχνη και σαν τεχνική και για να το κάνεις σωστά, δε θα έπρεπε να ξεκινήσεις να κάνεις tattoo. Αρκετοί βέβαια το κάναν αμέσως και έγινε σωστά, αλλά αυτό έτυχε. Ίσως ήταν ταλαντούχοι, αλλά ο σωστός τρόπος για μένα είναι να πας σε ένα μαγαζί και να μάθεις.
Είχες ποτέ σου apprentice;
Είχαμε στο μαγαζί ένα παιδί apprentice, όχι με την κλασική έννοια του να έρχεται κάθε μέρα, διότι έμενε στην επαρχεία, αλλά ένα παιδί που μας ρώταγε τα πάντα, του δείχναμε τον βοηθούσαμε, και έπλενε που και που και tubes! Μου έκανε και tattoo και είναι σούπερ!
Εγώ προσωπικά δεν είχα και δεν έχω μαθητή γιατί απλά... δεν το έχω. Θεωρώ ότι δεν μπορώ να μεταδώσω σωστά.
Παραμένεις στο στούντιο που ξεκίνησες να δουλεύεις σαν tattooer από το 2003. Πως θα χαρακτήριζες αυτή την δωδεκαετή πορεία σου στο Eightball Tattoo;
Όταν ξεκίνησα το tattooing, τα tattoo studios δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο οργανωμένα! Ούτε το Eightball ήταν. Ανοίγαμε κάποια στιγμή γύρω στη 13:00 και κλείναμε στις 22:00, μπορεί και στις 23:00 ή ακόμα και στις 00:00...Καθημερινά! Όλα αυτά γίνονταν χαλαρά. Τότε είχα το χρόνο να συμμετέχω ακόμα και σε εικαστικές εκθέσεις, οπότε κατά κάποιο τρόπο με βόλευε όλο αυτό. Σταδιακά άρχισα να δουλεύω όλο και πιο πολύ, τα χρόνια περνούσαν και οι συνθήκες του μαγαζιού άρχισαν να γίνονται πιο επαγγελματικές. Εγώ δεν ήμουν πια πιτσιρίκα και απαιτούσα να είναι όλα πιο οργανωμένα και πιο σοβαρά. Το ίδιο και ο Τόλης. Οι απαιτήσεις μας γύρω από τη δουλειά αυξανόντουσαν παράλληλα. Υπήρχε πάντα μια πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Από την αρχή με σεβάστηκε σαν άνθρωπο, πίστεψε σ’ εμένα και με στήριξε, με βοήθησε και ακόμα με βοηθάει. Τώρα που έγινα μαμά, σέβεται κι αυτό το κομμάτι της ζωής μου, καθώς δουλεύω με διαφορετικό ωράριο από τα υπόλοιπα παιδιά στο Eigthball. Αναφέρομαι λοιπόν στις ιδανικές συνθήκες εργασίας, που πας στη δουλειά και φεύγεις ευτυχισμένος!
Είναι προφανές ότι το tattoo σε κέρδισε. Το αγαπάς όμως περισσότερο από τις καλές τέχνες;
Ναι, το tattoo το θεωρώ κάτι μαγικό. Έχει να κάνει με το 3 dimensional. Το σχέδιο είναι επίπεδο, αλλά το ζωγραφίζεις σε έναν ζωντανό άνθρωπο, γεγονός που με παραπέμπει στην γλυπτική.
Το tattoo έχει δηλαδή κοινές αναφορές με τη γλυπτική;
Ναι, και αυτό το γεγονός είναι και μια απάντηση σε έμενα, γιατί το αγαπώ τόσο... Διότι είμαι και γλύπτρια.
Το tattoo έχει κοινή αναφορά με τη γλυπτική, γιατί έχεις να κάνεις με τον χώρο του σώματος. Δεν ζωγραφίζεις σε ένα επίπεδο. Ακουμπάς το σώμα που είναι ζωντανός οργανισμός, κινείται, αναπνέει, αλλάζει.
Tattoo work photographs courtesy of Eightball Tattoo Studio.
