Το HeartbeatInk Tattoo Magazine έχει τη χαρά να φιλοξενεί τον διακεκριμένο καλλιτέχνη Insane 51, ο οποίος μας παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη και «εγκαινιάζει» την καινούργια μας στήλη "Street Art / Graffiti".
O Insane 51 γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα και είναι ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες muralists, ο οποίος ξεκίνησε τη δημιουργική του πορεία το 2007 ως Graffiti artist. Είναι πρωτοπόρος στην δημιουργία του ιδιαίτερου στυλ Double exposure 3D. Ένα καλλιτεχνικό style όπου ανάλογα με το χρώμα του φωτός, γίνονται ορατές διαφορετικές φιγούρες και σχήματα. Έχει πάρει μέρος σε περισσότερα από πενήντα street art festivals σε όλο τον κόσμου κι όπως λέει ο ίδιος, δεν θα ήθελε ποτέ να απέχει από αυτά.
Συνέντευξη: Καλλιόπη & Θωμάς / street art hunters & founders of Awesome Athens Experiences.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τα εικαστικά και ποιες οι σημαντικότερες επιρροές σου;
Από μικρός έβλεπα πίνακες μες το σπίτι. Πίνακες που είχε ζωγραφίσει ο πατέρας μου πριν γεννηθώ. Αν και δεν τον είδα ποτέ να ζωγραφίζει, μου μεταφέρθηκε η κλίση σε εικαστικά, χειροτεχνίες κλπ. από όταν ήμουν μικρό παιδί.
Αργότερα, η στροφή στο graffiti ήρθε στη ζωή μου μέσω ενός video game, το “Marc Ecko's Getting Up”, απ’ όπου και επηρεάστηκα και αποφάσισα να πάρω τα πρώτα μου spray cans και να βγω στο δρόμο. Στην πορεία είχα την ευκαιρία να εκτεθώ σε αρκετά graffiti στην Αθήνα.
Ένας διαγωνισμός στον οποίο ανακηρύχτηκα νικητής και ήταν κριτής ο Sake ήταν η αφορμή για να γνωριστούμε. Κάπως έτσι έγινα και μέλος του STC, αλλά όχι… δεν μπορώ να κάνω tattoo.
Στη συνέχεια άρχισα να ταξιδεύω σε χώρες του εξωτερικού και να επηρεάζομαι καθημερινά από άλλους καλλιτέχνες.
Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; Καλλιτέχνη της street art; Καλλιτέχνη χωρίς άλλον προσδιορισμό; Κάτι άλλο ίσως;
Ο πιο ταιριαστός τίτλος θα ήταν muralist. Γενικά αυτό που μου αρέσει και προσπαθώ να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο, είναι να ζωγραφίζω μεγάλες επιφάνειες.
Rise Up // 70 square meters // Bristol, UK // Festival UPFEST
Σε όλες τις μορφές της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η έμπνευση είναι κρίσιμη. Τι είναι αυτό που σε εμπνέει και πως μετουσιώνεται σε δημιουργικό έργο;
Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης θεωρώ πως είναι ο πόνος. Μπορείς να ζωγραφίσεις πολύ όμορφα και με το συναίσθημα της αγάπης, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η έμπνευση που σου προσφέρει ο πόνος. Θες να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματα σου. Έχεις το πιο δυνατό όπλο, το κίνητρο για να φύγει ο πόνος από μέσα σου. Εκεί έχεις πραγματικά την ανάγκη να ζωγραφίσεις, να δημιουργήσεις.
Σε γενικό πλαίσιο ωστόσο, θεωρώ πως με εμπνέει το οτιδήποτε. Ταξίδια, καινούριες παραστάσεις, διαφορετικές κουλτούρες, άνθρωποι που πρωτογνωρίζω, ιστορίες, στιγμές!
Παρά το νεαρό της ηλικίας σου, το style σου είναι πολύ χαρακτηριστικό και ξεχωριστό. Είναι σημαντικό για έναν καλλιτέχνη αυτό; Να υπάρχει δηλαδή μια χαρακτηριστική συνέχεια στα έργα;
Προσωπικά θεωρώ πως είναι το πιο σημαντικό. Σου δίνει χαρακτήρα. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να βρω κάτι που να ταιριάζει σ΄ εμένα κι έκανα πολλά πειράματα και τολμούσα το διαφορετικό. Έτσι κατέληξα εκεί που κατέληξα.
Ωστόσο, έτυχε και βρήκα στην ηλικία των εικοσιπέντε, κάτι που είναι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό. Δεν έχει σημασία η ηλικία όμως, ήμουν τυχερός και δούλευα σκληρά. Είναι πολύ δύσκολο, υπάρχουν άπειροι καλλιτέχνες εκεί έξω και δοκιμάζουν κάθε μέρα νέα πράγματα.
Σημασία έχει να προσπαθείς και να ψάχνεις το δικό σου κομμάτι, που θα εκφράζει τη δική σου ψυχή. Έτσι και ο κόσμος θα μπορέσει να ξεχωρίσει τη δική σου τέχνη.
Πέρα από τους αισθητικούς σκοπούς, το Double exposure 3D style περιλαμβάνει κάποιους ιδιαίτερους συμβολισμούς, μηνύματα ή επαναλαμβανόμενα μοτίβα; Πως διαμορφώθηκε;
Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πολύ συχνά κάτι το οποίο επιλέγω να προωθήσω μέσα από την τέχνη μου. Όλοι είμαστε κατά κάποιο τρόπο ίδιοι και αυτό το αποδεικνύουν και οι σκελετοί μου.
Όταν κάποιος κοιτά μέσα από το ένα χρώμα-φίλτρο, θα δει το σκελετό, ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώμα, την εθνικότητα ή την ηλικία, όλοι μας εσωτερικά είμαστε ίδιοι. Είμαστε άνθρωποι.
Όταν μεταφερθεί στο άλλο φίλτρο, μπορεί να γεννηθούν φοβίες, προκαταλήψεις, ποικίλες σκέψεις και συναισθήματα. Εδώ έρχεται αυτό που αποκαλούμε «διαφορετικότητα». Κάτι που όλοι βλέπουμε έξω και ξεχνάμε πως μέσα μας είμαστε όλοι ίδιοι.
Αρκετά συχνά επίσης, ο κόσμος βλέπει τη ζωή και το θάνατο. Ένα φίλτρο γεμάτο ζωντάνια και εκφράσεις κι ένα φίλτρο που δείχνει πώς στο πέρας του χρόνου, αυτό θα έχει χαθεί. Μια στιγμή μπορεί να εξαφανιστεί σε δευτερόλεπτα. Και αυτό πάλι το δείχνουν οι σκελετοί.
Ο καθένας ωστόσο αντιλαμβάνεται κάτι διαφορετικό, σε κάθε έργο και σε κάθε μορφή τέχνης. Μου αρέσει ο κόσμος να βγάζει το δικό του μήνυμα, τη δική του ιδέα και ερμηνεία.
Τι πιστεύεις πως σκέφτονται ή νιώθουν οι άνθρωποι όταν αντικρύζουν τα έργα σου;
Δεν ξέρω. Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το τι είναι. Με νοιάζει ότι νιώθουν κάτι. Σίγουρα τα μεγάλα έργα προκαλούν δέος. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που θέλω να περνάω είναι σίγουρα όμορφα συναισθήματα.
State of Peace // 12 x 9 m (108 square meters) // Palmerston North, New Zealand // Street Prints Papaioea // 2020
Είσαι από τους καλλιτέχνες που πρωταρχικός σκοπός του ήταν να ασχοληθεί με τις τοιχογραφίες στον δημόσιο χώρο. Τι σε συναρπάζει τόσο που δεν υπάρχει στις άλλες εφαρμογές;
Στον τοίχο έχεις μεγαλύτερη ελευθερία. Δεν έχει κανόνες ο δρόμος. Δεν είναι γκαλερί, δεν έχει κάποιον να αποφασίζει τι επιτρέπεται και τι όχι. Με εξιτάρει αυτή η ελευθερία, να μπορώ να αποτυπώσω ό,τι θέλω, όπως το θέλω και να το μοιραστώ με τον κόσμο.
Μου αρέσουν πολύ και άλλες εφαρμογές όπως οι καμβάδες, όπου μπορεί κάποιος να εντάξει την τέχνη του μες το ίδιο του το σπίτι ή στο γραφείο του. Μπορεί να το κάνει και δικό του.
Αντίστοιχα και τα prints. Κάθε χρόνο προσπαθώ να κάνω τρία – τέσσερα print releases για να μπορούν όλοι οι fans μου να αποκτήσουν ένα έργο μου και συνήθως επιλέγω ένα σχέδιο που έχω κάνει και σε τοίχο, ώστε να έχουν ήδη αγαπήσει το κομμάτι μου.
Οι περισσότερες από τις τοιχογραφίες σου είναι μεγάλης κλίμακας. Υπάρχει ιδιαίτερη δυσκολία σ’ αυτές ή αντιμετωπίζεις την μεγάλη κλίμακα σαν μια σειρά από μικρότερα κομμάτια;
Το δεύτερο. Στην αρχή σου προκαλεί ένα δέος. Ειδικά αν δεν το έχεις κάνει αρκετές φορές. Να παραγγείλεις αρκετά υλικά, να αντιμετωπίσεις υψοφοβία, ακροφοβία και καιρικά φαινόμενα. Να σπάσεις το κομμάτι σου σε μικρότερα, με το σωστό τρόπο και με τη λεπτομέρεια που τους αρμόζει. Είναι μια πρόκληση. Σκέψου ένα μικρό έργο που σου αρέσει. Τώρα σκέψου να το έβλεπες μεγάλο, σε ένα τεράστιό τοίχο, από κοντά, από μακριά. Πόσο μεγαλύτερος θα ήταν ο ενθουσιασμός σου; Τους λατρεύω τους μεγάλους τοίχους. Ενθουσιάζουν τον κόσμο και μένουν αξέχαστοι. Προσφέρουν μία τρομερή εμπειρία.
Our universe // 4m x 13m (52 square meters) // Atlanta, United States // Outer Space Festival // 2018
Προσεγγίζεις τη δουλειά σου πάνω σε καμβάδες διαφορετικά από τις τοιχογραφίες;
Ναι, γιατί είναι τελείως διαφορετικές οι τεχνικές. Έχει περιορισμούς γιατί προορίζεται για εσωτερικό χώρο. Πρέπει να έχει άλλη αισθητική, άλλη λεπτομέρεια. Πρέπει να διαχειριστώ το κόκκινο και το μπλε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ξεκούραστο στην καθημερινή επαφή και σε ένα χώρο με πολλά άλλα αντικείμενα.
Επίσης, τα υλικά που χρησιμοποιώ διαφέρουν. Στον τοίχο μπορεί να χρησιμοποιήσω πλαστικό χρώμα με spray gun και spray cans. Στον καμβά έχω ακρυλικά πινέλα και αερογράφο.
Τα φεστιβάλ είναι μια καλή ευκαιρία να ταξιδέψει ένας καλλιτέχνης και να αποκτήσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και φήμη. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτά, δεδομένου ότι έχεις συμμετάσχει σε κάποια;
Για να είμαι ειλικρινής, είναι πάνω από πενήντα τα festivals που έχω συμμετάσχει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τα αγαπώ τα φεστιβάλ. Αν δεν ήταν αυτά, δε θα έφτανα εκεί που έφτασα. «Ανοίγει το μάτι σου», βλέπεις άλλες κουλτούρες, γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους, ανταλλάσσεις πληροφορίες με άλλους καλλιτέχνες και εμπνέεσαι από την κάθε στιγμή.
Θυμάμαι πόσο θαύμαζα τον εκάστοτε main artist των festivals. Είχε τον πιο κεντρικό και μεγάλο τοίχο. Όλοι ήθελαν να δουν πως θα τον αξιοποιήσει. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τη χαρά μου κάθε φορά που καλούν πλέον εμένα, ως main artist. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Δε θα ήθελα ποτέ να απέχω από τα festivals στην καριέρα μου!
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος από όσα έχεις ζωγραφίσει και που θα ήθελες να πας αν σου δινόταν η ευκαιρία;
Το αγαπημένο μου ε; Θα σου φανεί περίεργο. Μπορεί να έχω ταξιδέψει στο μισό πλανήτη, αλλά το αγαπημένο μου μέρος ήταν η Νάουσα Ημαθίας, στο Lobart Festival.
Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι κάνουν το μέρος.
Μετά από αυτό, θα έβαζα τη Νέα Ζηλανδία. Τρομεροί άνθρωποι, τρομερά τοπία και είναι στην άλλη άκρη του πλανήτη!
Όσο για το που θα ήθελα να πάω, η απάντηση είναι αναμφισβήτητα η Ιαπωνία. Φαγητό, κουλτούρα, μηχανές, animation. Σίγουρα ένας από τους πρώτους μου προορισμούς όταν καταφέρω να ξανά-ταξιδέψω.
Είναι σημαντικό κατά την γνώμη σου για μια πόλη και τους ανθρώπους της να έχει κάποιες τοιχογραφίες και γιατί;
Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Έχεις πάει ποτέ σε πόλη που να μην έχει πολύ street art; Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς την τέχνη;
Δίνει ψυχή στα κτήρια, στην πόλη. Δίνει ζωή στο δρόμο ακόμα κι όταν είναι άδειος. Ουσιαστικά, όταν ζωγραφίζεις κάτι πάνω σ’ ένα τοίχο, γίνεται από μπετό… καμβάς!
Fall Down // 25 square meters // Copenhagen, Denmark // Amass Restaurant
Ποια είναι η τελευταία σου δουλειά και ποια τα μελλοντικά καλλιτεχνικά σου σχέδιa;
Η τελευταία μου δουλειά μπορείς να πεις ότι είναι το σχέδιο του νέου μου print “EROS” ή ένας καμβάς που έφτιαξα στο νέο μου studio. Το σχέδιο του καμβά σκοπεύω να το κάνω και σε τοίχο στο UpFest στο Μπρίστολ της Αγγλίας το καλοκαίρι του 2021.
Δυστυχώς ακυρώθηκαν πολλές δουλειές μέσα στο 2020 και αρκετές από αυτές ανυπομονώ να τις πραγματοποιήσουμε το 2021. Δεν μπορούσα να ταξιδέψω πουθενά και σχεδόν όλες οι ενέργειες / event που είχαμε ως commissions ακυρώθηκαν.
Στα καλά νέα της ημέρας, φτιάχνω το καινούριο μου στούντιο στην Αθήνα που βρίσκεται στο Χαλάνδρι και πολύ σύντομα θα βάψω τον εξωτερικό του τοίχο.
Πρώτα-πρώτα, θέλω να ταξιδέψω, να πάω σε χώρες που δεν έχω ξαναπάει και να μοιραστώ κι εκεί ένα κομμάτι της τέχνης μου. Σίγουρα για το 2021 έχουμε ήδη κλείσει με κάποιες γκαλερί σε Η.Π.A., Καναδά και Γαλλία και θα υπάρχουν και αρκετά print releases. Φυσικά θα παρευρεθώ και σε κάποια φεστιβάλ που μετατέθηκαν για το 2021.
Ένας ακόμη λόγος που είμαι ενθουσιασμένος είναι γιατί μέσα στον επόμενο χρόνο, θα έχει «ανέβει» και το website μου και θα ξεκινήσω να βγάζω και merch που μου ζητάει ο κόσμος τόσο καιρό!
Ποιο είδος μουσικής επιλέγεις συνήθως για συνοδεία στα έργα σου; Ποιο είναι το μουσικό soundtrack της ζωής σου;
Audio books. Επειδή συνήθως δεν έχω χρόνο να διαβάζω βιβλία, μου αρέσει πολύ ενώ βάφω να ακούω βιβλία και να μαθαίνω πράγματα. Με ηρεμεί.
Το soundtrack της ζωής μου ε; Αυτή την περίοδο θα επέλεγα το “Escape (The Piña Colada Song)” από τον Rupert Holmes.
Mooncake // 740 square meters // Worcester, USA // Festival Pow Wow
All photographs are courtesy of Insane 51.
