Η μουσική τους θεωρείται ακραία, το ίδιο και η επιτυχία τους. Καταξιωμένοι στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα και με αληθινά διεθνή καριέρα, οι Rotting Christ μετά από 25 χρόνια πορείας, συνεχίζουν να δημιουργούν και να εξελίσσονται.
Το HeartbeatInk άκουσε τον καινούργιο τους δίσκο «Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού» και κουβέντιασε, εν μέσω μιας απαιτητικής τουρνέ, με τον frontaman και ψυχή της μπάντας, Σάκη Τόλη.
Έχετε δώσει πάνω από 1000 συναυλίες και πολλές από αυτές έχουν λάβει χώρα σε μέρη μακρινά που για αρκετούς από εμάς ξεπερνούν κάθε φαντασία, όπως Χιλή, Κολομβία, Σιβηρία, Ισλανδία, Αυστραλία κ.ά.; Πως αισθάνεσαι για όλο αυτό;
Νιώθω πολεμιστής του metal. Κατά κάποιο τρόπο έχω δημιουργήσει ένα παραμύθι, μια ιδέα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω σε αυτή την υπέροχη, αλλά κατά τα άλλα κουραστική περιπλάνηση. Είναι σίγουρα όμορφο να λες πως έχεις παίξει στις Άνδεις. Για να πας ωστόσο στις Άνδεις αυθημερόν και να παίξεις σε υψόμετρο 3.500 m και με jetlag, δεν και τόσο εύκολο, όσο ακούγεται ωραίο.
Ο στόχος είναι να παίξουμε τη μουσική μας στα πέρατα της γης και αυτό ειλικρινά μας κάνει να συνεχίζουμε. Είμαι ταξιδευτής άνθρωπος και με την πραγματική έννοια της λέξης, πέρα από την “φευγάτη”. Αισθάνομαι υπέροχα μετά το τέλος της συναυλίας που συνειδητοποιώ πως άγγιξε η μουσική μου κάποιον που είναι τόσο μακριά από εμάς, από τον τόπο μας.
Το «Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού» είναι το 11ο full-length άλμπουμ σας. Πως θα το χαρακτήριζες σε σχέση με τα 2 προηγούμενα και πολύ πετυχημένα “Theogonia” και “Aealo”;
Είναι το τελευταίο και πιο σκοτεινό μέρος μια τριλογίας, η οποία ανανέωσε πολύ τη μπάντα. Αποτελεί τον πιο αντισυμβατικό μας δίσκο, δεν έχει κανένα τίτλο στα Αγγλικά, το εξώφυλλο είναι ασπρόμαυρο, όπως τις παλιές εποχές και δεν φέρει ούτε το logo μας. Δεν μας απασχολεί να δείξουμε ποιοι είμαστε, μετά από τόσα χρόνια. Σίγουρα, δεν θα βοηθήσει εμπορικά, αλλά δεν με ενδιαφέρει πλέον.
Το «Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού» είναι ένας δίσκος με πολύ πολιτισμικές διακλαδώσεις. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε αρχαίους πολιτισμούς, σε μύθους και παραδόσεις τους. Ακούγονται πολλές γλώσσες, Ελληνικά, Λατινικά, Ισπανικά, Ρουμάνικα, Σλάβικα και η αρχαία γλώσσα των Μάγιας.
Σίγουρα είναι πιο “δύσκολος” γιατί αποτελείται από μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, ωστόσο είμαι σίγουρος πως θα ταξιδέψει τον ακροατή σε μέρη απόκρυφα και μαγικά.
Γιατί επέλεξες αυτό τον τίτλο;
Το «Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού» σημαίνει πράξη κατά συνείδηση. Είναι ένα ρητό, ένα μότο, το οποίο ακολουθεί τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια, από την εποχή Non Serviam.
Ο τρόπος που λειτουργεί η μουσική βιομηχανία καθώς και η ψυχολογία του ακροατή στις μέρες μας έχει αλλάξει κατά πολύ σε σχέση με όταν πρωτοξεκινήσατε. Πως το έχετε βιώσει όλο;
Εμείς ξεκινήσαμε τη δεκαετία του 80. Ανταλλάσσαμε demo σε κασέτες και η μοναδική μας επικοινωνία ήταν μόνο το γράμμα του ταχυδρομείου. Δε υπήρχαν κινητά τότε, ούτε κομπιούτερ και email. Έχουμε βιώσει μια τρομερή αλλαγή, ένα πολιτισμικό σοκ. Είμαστε τυχεροί που προσαρμοστήκαμε στα νέα δεδομένα και καταφέρνουμε να επιβιώνουμε, χωρίς να έχουμε ξεπουλήσει αυτό που κάνουμε, σε μια εποχή που τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται. Τα social media σίγουρα βοηθάνε, αλλά πολύ φοβάμαι πως έχει μπει ο “big brother” στην προσωπική μας ζωή και δεν δημιουργούνται πια θρύλοι. Τα πάντα μαθαίνονται, δεν υπάρχουν προσωπικές στιγμές. Πιστεύω πως σε κάποια φάση, ο κόσμος θα γίνει ξανά πιο ανθρώπινος και θα ηρεμήσει από τον οργασμό των social media.
Πως βλέπεις την Ελληνική metal σκηνή;
Ανεβαίνει. Υπάρχουν πάρα πολύ καλές μπάντες. Το κυνηγάνε, κάνουν περιοδείες. Έχουν πιάσει το νόημα. Εμείς οι παλιοί δώσαμε τα φώτα, βάλαμε το λιθαράκι μας και πήγαμε από το μηδέν στο ένα. Είναι βέβαια πιο εύκολο, να πας από το ένα στο δύο. Ωστόσο, θα είναι μεγάλο επίτευγμα, οι νέοι να καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα από τη μουσική.
Το μόνο που μου φαίνεται πως λείπει λίγο, είναι η προσωπικότητα. Δηλαδή να βάλουν κάποια στοιχεία στον ήχο τους, που θα τους διαφοροποιεί από μια Αμερικάνικη μπάντα. Αυτό βέβαια απαιτεί χρόνο και εμπειρία. Πάντως, διακρίνω πολλά θετικά σημεία και πιστεύω πως θα τον βρουν το δρόμο τους.
Τι θα συμβούλευες ένα νέο άτομο που σε θαυμάζει και θέλει να ασχοληθεί με τη metal μουσική;
Να είναι ο εαυτός του και να μη θέλει να γίνει μεγάλος.
Ποια η σχέση σου με τα tattoo;
Έχω να κάνω tattoo πάνω από 10 χρόνια. Τα τατουάζ που έχω, είναι “βρώμικα” τατουάζ και έχουν γίνει σε διάφορες χώρες του κόσμου. Βρισκόμασταν σε περιοδεία, γνώριζα κόσμο στα live, με πλησίαζε κάποιος fan και μου έλεγε “Σάκη, θες να σου κάνω ένα τατουάζ”; Κάνε έλεγα. Πήγαινα την επόμενη μέρα και το βάραγα. Διάλεγα το σχέδιο επιτόπου και μου το χτύπαγαν.
Τα τατουάζ μου είναι μικρά μεν, κάπως αρτσούμπαλα ίσως... Δεν είμαι σαν τα παιδιά τώρα, που έχουν γεμίσει μέσα σε ένα μήνα τα χέρια τους.
Έχω παλιά τατουάζ, που μπορεί να μην είναι ωραία, έχουν όμως ιστορία και εκφράζουν το πως ήμουν τότε. Χαίρομαι που διαφοροποιούνται από τη νέα μόδα.
Έγιναν σε άλλες εποχές. Τότε ήμουν του rock 'n' roll τρόπου ζωής. Έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή, πήγαινα και το έκανα.
Ξεκίνησα το 1993 και το τελευταίο μου έγινε το 2002.
Το πρώτο μου ήταν στο Μεξικό το 1993. Την ίδια χρονιά έκανα και το “μάτι” στο Ισραήλ. Αργότερα χτύπησα και το barcode εκεί. Το Non Serviam στην κοιλιά, έγινε στην Τουρκία το 1996. Στην Αθήνα έχω κάνει στο Σάββα ένα εξώφυλλο των Blind Guardian. Μου έχει χτυπήσει και ο Νίκος στη Θεσσαλονίκη, αυτά τα δύο στα χέρια (εξωτερική μεριά, από αγκώνα μέχρι καρπό), που είναι και τα πιο πρόσφατα μου.
Σκοπεύεις να κάνεις και άλλα;
Μου έχουν προτείνει στη Βραζιλία να με γεμίσουν και το σκέφτομαι σοβαρά να ξαναεπιστρέψω.
Γιατί οι περισσότεροι μουσικοί στο χώρο του metal έχουν tattoo; Ποια είναι η γνώμη σου;
Είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που σκέφτεται διαφορετικά από άλλους ανθρώπους και αυτό αντικατοπτρίζεται φυσικά και από την εμφάνιση μας. Βέβαια, πλέον με τις διαστάσεις που έχει πάρει το tattoo στις μέρες μας, μάλλον διαφοροποιείσαι άμα δεν έχεις!
Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ο αδερφός μου και εγώ κάναμε τα πρώτα μας tattoo. Όταν μας είδαν οι γονείς μας, τρελαθήκαν. Νομίζαν ότι μόνο οι “φυλακόβιοι” και οι ναυτικοί έκαναν τατουάζ. Ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα τότε. Τώρα φυσικά, δεν τους νοιάζει. Περιμένω να δω τι θα πει η κόρη μου. Φαντάζομαι πως σε μερικά χρόνια θα μου ζητήσει να κάνει...
Photos & interview by Ino Mei.
Band Photo by Lukas Vasilikos.
