Το HeartbeatInk Tattoo Magazine πέρασε την ημέρα του "Αγίου Βαλεντίνου" με τους Kylesa! Οι "σκληροί" και easy - going Kylesa από τη Savannah των Η.Π.Α. παραχώρησαν συνέντευξη και φωτογραφήθηκαν για το HeartbeatInk πριν από τη συναυλία τους στις 14 Φεβρουαρίου στην Αθήνα. Μας μίλησαν για τη σχέση μεταξύ μουσικών και tattoo artist, την tattoo περιπέτεια που έζησαν στην Ιαπωνία, το Kylesa tattoo που ορισμένα μέλη του γκρουπ μοιράζονται και τη μουσική τους.
Laura Pleasants: φωνή, κιθάρα
Phillip Cope: φωνή, κιθάρα
Carl McGinley: ντραμς
Chase Rudeseal: μπάσο
Eric Hernandez: ντραμς
Phillip πότε έκανες το πρώτο σου tattoo;
Phillip: Έκανα το πρώτο μου όταν ήμουν δεκαεννέα ετών. Νομίζω πως τα περισσότερα απο τα tattoo μου, έχω οχτώ στο σύνολο, μου τα έχε “χτυπήσει” ο Chris Parry από το “Pain and Wonder Tattoo”. Έχει δουλέψει σε διάφορα μέρη ανά τα χρόνια. Είναι καλός φίλος και πιο παλιά ήμασταν μαζί στο ίδιο συγκρότημα, τους “Damad”. Ένα από τα αγαπημένα μου tattoo, είναι αυτό που μοιραζόμαστε κάποια μέλη των Kylesa. Το έχει και η Laura. Το σχεδίασε ο Jeremy Clark και το έχω στο πόδι μου.
Ποια είναι η ιδέα πίσω από το συγκεκριμένο tattoo;
Phillip: Αυτό το σχέδιο του Jeremy αρχικά θέλαμε να το τυπώσουμε σε μπλούζα. Τελικά αποφασίσαμε να το “βαρέσουμε” tattoo και πως θα ήταν cool να το έχουμε όλοι πάνω μας.
Οπότε λειτουργεί σαν το “branding” των Kylesa;
Laura: Μπορείς να το πεις και έτσι. Είναι καλό “buddy” tattoo (σ.σ. tattoo κολλητών) που κάναμε στο τέλος της περιοδείας μας το 2005. Μας άρεσε βασικά πολύ το σχέδιο. Είναι ένας βασιλιάς - νεκροκεφαλή δεμένος σε ένα πιόνι σκακιέρας.
Phillip, ποια είναι η ιστορία πίσω από το “Savannamals” tattoo σου;
Phillip: Αυτό είναι ένα κομμάτι που έχουν πάνω τους αρκετοί μουσικοί από την περιοχή μας. Εκείνη την εποχή, όλοι μας διατηρούσαμε τη φήμη των “party animals” και ο κόσμος στην πόλη μας φώναζε “Savannimals” (γέλια). Οπότε αποφασίσαμε ότι θα γινόταν ένα ωραίο tattoo και το “χτύπησαν” πολλοί από εμάς. Το πρωτότυπο το έχει ο Jonathan Athon των Black Tusk και εγώ έχω το δεύτερο. Καταλαβαίνεις ότι τα δικά μας είναι τα πιο “αυθεντικά”, διότι του Athon γράφτηκε λάθος όταν το έκανε, αντί για “Savannimals” λέει “Savannamals”, οπότε αποφάσισα να γίνει και το δικό μου επίτηδες “λάθος” (γέλια).
Φαίνεται ότι σας αρέσει να “μοιράζεστε” τα tattoos σας, σε αντίθεση με την Δυτική νοοτροπία που θέλει τον κόσμο να κάνει tattoo για να υπογραμμίσει περισσότερο την ατομικότητα του.
Phillip: Βασικά έχω και άλλο ένα tattoo που μοιράζομαι, από το συγκρότημα Damad, στο οποίο ήμουν πριν τους Kylesa. Οπότε, ναι, σίγουρα μου αρέσει η έννοια του να μοιράζομαι κάποια από τα tattoo μου! Νομίζω ότι μπορείς να κάνεις όλων των ειδών tattoo. Εξαρτάται από το τι προσωπικά θέλεις. Εγώ δεν έχω μια “συγκεκριμένη” γραμμή όσον αφορά το tattoo για να την ακολουθήσω. Πολλές φορές έχω κάνει κάτι την τελευταίας στιγμής που δεν το σκέφτομαι και πολύ. Ενώ μερικά άλλα tattoo μου, τα έχω σκεφτεί πολύ πριν τα “χτυπήσω”.
Laura, το “Black Flag” tattoo είναι το πρώτο σου;
Laura: Ναι. Ήμουν δεκαέξι ετών όταν “χτύπησα” το σήμα των Black Flag και γι' αυτό βρίσκεται σε αυτό το σημείο του σώματος μου. Δεν ήθελα να το δουν οι γονείς μου. Το επόμενο έγινε στα δεκαοχτώ μου. Τα tattoo μου έχουν γίνει σιγά σιγά και σταδιακά με την πάροδο των χρόνων. Ποτέ δεν βιαζόμουν και χαίρομαι για αυτό, διότι έκανα ένα tattoo σε νεαρή ηλικία το οποίο τώρα δεν μου αρέσει και τόσο. Σκοπεύω να τελειώσω το sleeve μου μέσα στα επόμενα χρόνια και να κάνω ένα μεγάλο κομμάτι στην πλάτη μου. Μετά μπορεί να κάνω κάτι στα πλευρά μου.
Υπάρχει μήπως κάποιο συγκεκριμένο tattoo style που προτιμάς;
Laura: Το δέρμα μου “δέχεται” το χρώμα πολύ καλά, οπότε τείνω στο να “χρωματίζω” τα σχέδια που επιλέγω. Όσον αφορά τα στυλ, μου αρέσουν πολλά και διαφορετικά. Τελευταία ακολουθώ διαδικτυακά αρκετούς tattoo artists. Μου αρέσουν μερικά New School tattoo που έχω δει κατά καιρούς. Επίσης, ξεχωρίζω ιδιαίτερα το stippling, τα γεωμετρικά, καθώς και τα πιο αφηρημένα tattoo. Δεν έχω κομμάτια σε αυτά τα στυλ ακόμα, αλλά μάλλον θα κάνω σύντομα. Δεν είμαι φαν των flash tattoo (σ.σ. τα φλασάκια με τα έτοιμα σχέδια), αν και έχω μερικά. Μου αρέσει το custom tattooing. Τα αγαπημένα μου tattoos τα έχει κάνει ο Ricky McGee στο “Anonymous Tattoo”. Είναι ταλαντούχος. Ανά τα χρόνια έχει τύχει μερικές φορές να κάνω tattoo απλά για να κάνω tattoo, επειδή λ.χ ένας φίλος μου το έκανε δωρεάν και έπειτα το έβλεπα και έλεγα “χμ..καλό είναι τελικά”. Αλλά όλο αυτό αποτελεί κομμάτι της διαδικασίας. Το tattoo είναι η αποτύπωση μιας στιγμής της ζωής σου. Μπορώ να θυμηθώ πολλά πράγματα που έκανα στη ζωή μου, κοιτάζοντας απλά τα tattoo μου.
Chase ποια είναι η σχέση σoυ με το tattoo;
Chase: Έχω δώδεκα tattoo πάνω μου. Ένα μεγάλο και μερικά μικρά στα πόδια. Ήμουν δεκαοχτώ ετών όταν έκανα το πρώτο μου, πριν από δέκα χρόνια δηλαδή.
Τα tattoo σου έχουν γίνει κυρίως στην Savannah ή και κατά τη διάρκεια των περιοδειών των Kylesa;
Chase: Έχω ορισμένους φίλους που μου κάνουν tattoo όταν βρισκόμαστε σε περιοδεία. Αλλά συνήθως “χτυπάω” τοπικά, στο “Anonymous Tattoo”. Εκεί πάω από την αρχή.
Απ' όσο παρατηρώ, σου αρέσουν περισσότερο τα Black & Grey;
Chase: Όχι μόνο. Απλά αποφάσισα να κρατήσω το χέρι μου Black & Grey. Έχω χρώμα στα πόδια μου. Μου αρέσουν τα tattoo σε στυλ Old School, τα woodcut καθώς και το minimal χρώμα, δηλαδή να έχει έμφαση σε μερικά μόνο σημεία.
Γιατί η πλειοψηφία των rock και metal συγκροτημάτων έχουν tattoo; Ποια η γνώμη σας;
Laura: Επειδή, παραιτήθηκαν από τις πρωινές τους δουλειές (γέλια)! Ίσως γιατί το tattoo σίγουρα αποτελεί μια μορφή έκφρασης. Η μουσική επίσης είναι έκφραση, όπως είναι η τέχνη γενικότερα. Οπότε είναι λογικό πολλοί άνθρωποι στον κόσμο του rock να έχουν tattoo. Ακόμα και αν είναι λίγο κλισέ πλέον, δεν παύει να αποτελεί μεγάλο κομμάτι της συγκεκριμένης κουλτούρας.
Phillip: Έχει δίκιο η Laura και θα το εξηγήσω λίγο περισσότερο. Προσωπικά, πολλοί φίλοι που με βοήθησαν στην μουσική μου πορεία, είναι tattoo artists. Υπάρχουν όλων των ειδών άνθρωποι στη σκηνή μας και θεωρώ πως οι tattoo artists αποτελούν σημαντικό κομμάτι της. Καταρχήν, ενώ κάνουν tattoo ακούνε μουσική όλη μέρα. Επίσης, νομίζω πως αντλούν έμπνευση από τη μουσική και εμείς αντίστοιχα εμπνεόμαστε από τους tattooists και το ταλέντο τους. Είμαστε όλοι κομμάτι της ίδιας κοινότητας και μάλλον γι' αυτό το λόγο βλέπεις τόσους πολλούς μουσικούς με tattoo.
Chase: Τα είπε πολύ καλά ο Phillip (γέλια), οπότε δεν υπάρχουν και πολλά ακόμα για να προσθέσω. Αγαπώ τη μουσική και ενώ μεγάλωνα και μάθαινα μουσική, όλοι γύρω μου είχαν tattoo. Έτσι, η τέχνη του tattoo μου κίνησε το ενδιαφέρον και είπα πως κάποια μέρα θέλω και εγώ να κάνω tattoo. Μετά, αρχίζεις και δεν μπορείς να σταματήσεις...
Phillip: Πρέπει να ρωτήσεις αυτούς εδώ για τα tattoo τους (δείχνει τον Carl και τον Eric). O Eric έχει ένα πολύ ενδιαφέρον tattoo από την Ιαπωνία.
Τότε γιατί τα “έκρυψαν” στην φωτογράφηση (γέλια);
Eric: Εγώ μάλλον κοιμόμουν λόγω κούρασης (γέλια). Βρισκόμασταν λοιπόν σε περιοδεία στην Ιαπωνία μαζί με ένα Γιαπωνέζικο συγκρότημα και ένας φίλος τους ήταν tattoo artist, ο οποίος είχε “χτυπήσει” tattoo σε όλους τους.
Laura: Έκανα κι εγώ tattoo μαζί με τον Eric.
Phillip: Ήταν κάπως περίεργο, επειδή δεν μιλούσε καλά Αγγλικά και εμείς δεν μιλάμε Γιαπωνέζικα. Οπότε η όλη επικοινωνία ήταν μυστήρια… Ο τύπος πάντως ήταν πρόθυμος να μας κάνει tattoo εκείνη τη στιγμή! Δούλεψε όλη τη νύχτα μέχρι που ήταν αποκαμωμένος για να συνεχίσει. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία.
Πώς καταφέρατε τότε να του επικοινωνήσετε τι σχέδιο ακριβώς να σας “βγάλει”;
Laura: Το δικό μου ήταν πολύ εύκολο. Επειδή ήμασταν στην Ιαπωνία, του είπα πως να μου κάνει άνθη κερασιάς.
Eric: Με ρωτούσε συνέχεια τι ήθελα. Του είπα ένα ξίφος ή κάτι τέτοιο (όλοι γελάνε). Αυτό λοιπόν είναι ένα ξίφος και αυτό είναι το σύμβολο του “dharma” που έχει να κάνει με την καλή τύχη. Αλλά τα έκανε τόσο τυχαία και μετά μου λέει “ορίστε” και ήταν πολύ ωραίο! Να φανταστείς πως πριν πάμε για το tattoo, τρώγαμε όλοι μαζί σ' ένα εστιατόριο. Εκεί τον ρώτησα σε κάποια φάση πόσο χρεώνει για ένα σχέδιο και απάντησε “για σένα δωρεάν”. Οπότε του είπα “πάμε”! Είχαμε ρεπό εκείνη τη μέρα και βρισκόμασταν στο Κιότο για να δούμε τους ναούς. Οπότε και πήγαμε όλοι οδικώς στην Οσάκα, όπου διατηρεί το στούντιο του. Φτάσαμε γύρω στα μεσάνυχτα.
Carl ποια είναι η ιστορία των δικών σου tattoo;
Carl: Εγώ έκανα όλα τα tattoos μου όταν ήμουν δεκαοχτώ ετών και από τότε δεν έχω ξανακάνει άλλα. Όλα τα σχέδια που έχω είναι ζωγραφιές - μουντζούρες (“doodles”) που έκανα σε χαρτί όταν ήμουν σχολείο.
Phillip: Οπότε όλα αυτά είναι από ζωγραφιές που έκανες στο Λύκειο;
Carl: Ναι.
Πως και σταμάτησες να κάνεις tattoo μετά τα δεκαοχτώ σου;
Carl: Σταμάτησα επειδή δεν μουντζούρωνα πια (όλοι γελάνε). Μπορεί να το ξανακάνω κάποια μέρα…
Laura: Πρέπει να κάνουμε άλλο ένα Kylesa tattoo!
Laura, πώς είναι η καθημερινότητα μιας γυναίκας με πολλά tattoo;
Laura: Μερικές φορές ξεχνάω ότι έχω τόσα πολλά. Απλά δεν το σκέφτομαι. Μερικές φορές έχει πλάκα. Πήγα τις προάλλες σε μια τράπεζα να προσπαθήσω να πάρω ένα δάνειο και ντύθηκα εντελώς καθώς πρέπει. Κάλυψα όλα τα tattoo μου και είχα μια φιλική συζήτηση με την υπεύθυνη. Σε κάποια φάση με ρώτησε τι δουλειά κάνω και της απάντησα πως είμαι μουσικός. Τότε εκείνη μου είπε πως δεν θα το φανταζόταν ποτέ.
Πάντως, είτε είσαι γυναίκα είτε άντρας, όταν έχεις tattoo υπάρχει κόσμος που θα κάνει υποθέσεις σχετικά με το ποιος είσαι, απλά και μόνο επειδή έχεις tattoo και αυτό είναι κρίμα! Ότι είσαι λ.χ. μηχανόβιος ή kinky ή μόλις βγήκες από τη φυλακή. Τέτοια πράγματα.
Υπάρχουν ακόμα τέτοιου είδους στερεότυπα στις Η.Π.Α.;
Laura: Εξαρτάται.
Chase: Σε μικρότερες πόλεις σίγουρα.
Laura: Παρόλο που τα tattoo σήμερα είναι αποδεκτά και γενικώς της μόδας, υπάρχει ακόμα το κοινωνικό “στίγμα”.
Laura έχεις αντιμετωπίσεις ποτέ σου κάποιο θέμα, όντας μουσικός, λόγω του φύλου σου;
Laura: Όχι και τόσο. Είναι δύσκολο να το συγκρίνω με κάτι άλλο, απλά και μόνο επειδή δεν έχω με τι να το συγκρίνω. Δεν ξέρω ας πούμε, πώς είναι να είσαι άνδρας σε συγκρότημα. Δεν το πολυσκέφτομαι. Υπάρχουν κάποια στερεότυπα και μερικές φορές και σεξισμός, ακόμα και αν δεν συζητιέται. Απλά κάνω αυτό που κάνω και το αφήνω εκεί. Αυτή είναι μια “κουραστική” ερώτηση. Είναι κάτι που με ρωτάνε συχνά στις συνεντεύξεις...
Phillip: Για χρόνια τώρα. Θυμάμαι την Laura να απαντάει σε αυτή την ερώτηση πριν δέκα χρόνια.
Είναι λογικό να γίνεται αυτή η ερώτηση, από τη στιγμή που η heavy μουσική σκηνή κυριαρχείται από άνδρες και επιπλέον στην περίπτωση της Laura, η θηλυκότητα της δεν προβάλλεται “εσκεμμένα”, ως κομμάτι του promotion της μπάντας. Είναι απλά ο εαυτός της και παίζει τη μουσική της.
Laura: Αυτό είναι αλήθεια. Δεν είχα ποτέ μου τέτοιου είδους “γραμμή”.
Phillip: Νομίζω πάντως ότι η σκηνή μας είναι μάλλον από τις πιο φιλικές για τις γυναίκες. Έχουν υπάρξει πολλές γυναίκες ανά τα χρόνια – προφανώς όχι τόσες όσο άνδρες – σε συγκρότημα που πραγματικά “ροκάρουν”. Η Laura είναι σίγουρα μια από αυτές. Είναι επίσης μια από τις γυναίκες που άνοιξαν τον δρόμο για τις νεότερες. Μέχρι σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός συγκροτημάτων που έχω παίξει, καθώς και άλλων που τους έχω κάνει την παραγωγή είχαν γυναίκες μέλη Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι οι γυναίκες στη σκηνή μας χαίρουν σεβασμού, διότι τον έχουν κερδίσει. Δεν ζητούν ειδική μεταχείριση. Δεν διατάζουν. Δεν αντικειμενοποιούν τον εαυτό τους. Θέλουν να τους φέρονται ως ίσοι μουσικοί. Και νομίζω ότι πολλοί άνδρες στην heavy σκηνή, τουλάχιστον στη stoner και στη doom, το καταλαβαίνουν και το υποστηρίζουν – τις περισσότερες φορές. ΟΚ, πάντα θα υπάρχει ο περίεργος τύπος που απλά είναι βλάκας, αλλά αυτός ανήκει στη μειοψηφία. Όλοι μας θέλουμε γυναίκες στα σόου μας.
Laura: Σίγουρα χαιρόμαστε να έχουμε γυναίκες στο κοινό.
Όσο αφορά το τελευταίο σας άλμπουμ “Ultraviolet”, φαίνεται να είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενά σας. Πείτε μου για αυτό.
Phillip: Δεν υπήρχε κάτι μεθοδευμένο από μέρους μου. Απλά, μας βγήκε. Αυτό κάνουμε με όλα τα άλμπουμ μας. Δεν φιλτράρουμε τον εαυτό μας πολύ. Το “Ultraviolet” είναι ένα ειλικρινές και αληθινό άλμπουμ. Όλοι μας οι δίσκοι είναι προσωπικοί για μένα και την Laura. Απλά, νομίζω πως το “Ultraviolet” μπορεί να είναι λίγο περισσότερο άγριο και ωμό. Πιστεύω πως υπάρχουν κομμάτια και των δυο μας, που όταν τα γράφαμε στο στούντιο το συναίσθημα ήταν πολύ έντονα. Σε αυτό το δίσκο ανοιχτήκαμε παραπάνω συναισθηματικά, κάτι που δεν το συνηθίζουμε σε αυτό το βαθμό. Υπάρχει ένα πιο σκοτεινό στοιχείο, επειδή υπήρχαν πιο σκοτεινά συναισθήματα.
Πώς επιλέγετε ποια τραγούδια θα πει ο καθένας σας;
Phillip: Είναι σχετικά εύκολο. Εάν γράφω ένα τραγούδι, ξέρω περίπου σε πιο σημείο ταιριάζω εγώ και που θα ήθελα να τραγουδήσει η Laura. Γράφω έχοντας πολύ την Laura στο μυαλό μου. Όσον αφορά το τελευταίο μας άλμπουμ, θεώρησα πως σε κάποια κομμάτια έπρεπε να ακούγεται πιο πολύ η Laura. Τα φωνητικά δεν είναι “διεκδίκηση”, ποιος θα πει τι. Αυτό που μετράει είναι τι είναι πιο σημαντικό για το τραγούδι.
Laura: Ειλικρινά, σε κάθε δίσκο μας είναι διαφορετικό, το ποιος τραγουδάει και που.
Phillip: Είμαστε ανοιχτοί στις ιδέες του καθενός. Εάν έρθει η Laura και μου πει να δοκιμάσω κάτι, θα πω ΟΚ όπως και αυτή. Λειτουργούμε καλά έτσι.
Γιατί αποφασίσατε να έχετε δυο ντράμερ;
Phillip: Αρχικά το κάναμε για να ακουγόμαστε απλά πιο heavy. Βασικά αποτελούσε επιθυμία μας από την αρχή της σύστασης των Kylesa, αλλά σε εκείνη τη φάση δεν πραγματοποιήθηκε. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, εγώ και η Laura ξεκινήσαμε να χρησιμοποιούμε μια ποικιλία ενισχυτών (τότε παίζαμε πιο μικρά σόου) και όλοι παραπονιόντουσαν ότι δεν άκουγαν τα ντραμς. Τα δύο ντραμς ξεκίνησαν λοιπόν ως μια “απλή” ιδέα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός καταλάβαμε ότι μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα και ειδικά αυτοί οι δυο (δείχνει τον Carl και τον Eric) έχουν κάνει τρελή δουλειά σε αυτό το κομμάτι.
Eric: Έχει πλάκα να παίζεις με πολλά ντραμς και ταυτόχρονα με άλλο ντράμερ. Πρέπει να συγχρονίζεσαι. Είναι σαν να παίζεις με κιθαρίστα ή μπασίστα, απλά ο άλλος παίζει ντραμς. Είναι πολύ δημιουργικό. Τα αγαπώ τα ντραμς!
Ποια είναι η γνώμη σας για την μουσική βιομηχανία σήμερα;
Phillip: Διάβασα ένα άρθρο τις προάλλες, όπου προσπαθούσαν να υποστηρίξουν ότι η rock μουσική πεθαίνει, διότι δεν θα ξαναβγούν συγκρότημα όπως ορισμένα τους παρελθόντος, στα οποία δεν θέλω να αναφερθώ ονομαστικά. Πως δηλαδή πεθαίνει όπως ακριβώς συνέβη με τη τζαζ. Μα η τζαζ δεν έχει πεθάνει! Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που λατρεύουν τη τζαζ και που παίζουν τζαζ. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα λατρεύουν κάποιο είδος μουσικής. Η βιομηχανία μπορεί να αλλάξει, αλλά η αγάπη του κόσμου να παίζει μουσική δεν θα αλλάξει. Και νομίζω ότι ο κόσμος θα βρει τρόπο να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια ώστε να συνεχίζει να παίζει τη μουσική του. Φυσικά και πρέπει να είσαι ρεαλιστής. Οπότε εάν σχεδιάζεις να μπεις στο rock n roll τώρα και θες να “γεμίζεις” στάδια, αυτό μάλλον δεν θα συμβεί. Αλλά εάν αγαπάς να παίζεις και το χαίρεσαι, τότε δεν θα ανησυχείς και δεν θα σε απασχολεί εξαρχής κάτι τέτοιο.
Στις μέρες μας, είναι άραγε εφικτό ένας μουσικός να βγάλει τα προς το ζην;
Phillip: Δεν είναι εύκολο. Όποιος σου πει ότι είναι, λέει ψέματα. Είναι δύσκολο, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να τρομάζουμε τον κόσμο και να τον αποτρέπουμε από το να ακολουθήσει τη μουσική. Δεν έχει πάντα να κάνει με τα λεφτά. Εμείς, δεν βγάζουμε πολλά λεφτά, αλλά έχουμε ζήσει αρκετά ενδιαφέρουσες ζωές, γεμάτο απίστευτες εμπειρίες. ΄Οπως αυτή τη στιγμή που καθόμαστε και μιλάμε στην Αθήνα μαζί σου. Υπάρχουν πολλά και περισσότερο πολύτιμα πραγματα που μπορείς να αποκομίσεις, από τα λεφτά.
Laura: Ποτέ δεν είνα εύκολο. Χρειαζόμαστε σταθερά στήριξη από τους fans. Αγοράστε τους δίσκους μας λοιπόν (γέλια) και υποστηρίξτε στην σκηνή! Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε και δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε χωρίς τους fans. Το εκτιμούμε.
Το HeartbeatInk Tattoo Magazine ευχαριστεί θερμά την P90 Events (www.p90events.com) για τη βοήθεια και την πραγματοποίηση της συνέντευξης και το AN Club (www.anclub.gr) για τη φιλοξενία της φωτογράφισης.
Photos & interview by Ino Mei.
