Ozone

Ο Ozone, κατά κόσμον Δημήτρης Τεντζέρης, μίλησε στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για την πολύχρονη σχέση του με τη ζωγραφική, την τέχνη του tattoo για χάρη της οποίας παράτησε την Σχολή Καλών Τεχνών, τις δυσκολίες του ρεαλιστικού tattoo, τους λόγους για τους οποίους προτιμά το Black & Grey, το που οφείλεται η γρήγορη εξέλιξη του και το αν υφίσταται ανταγωνισμός στο χώρο του Ελληνικού tattoo.

Φωτογραφίες & συνέντευξη: Ινώ Μέη.

Ποια η σχέση σου με τη ζωγραφική και την τέχνη γενικότερα;

Οι γονείς και ο παππούς μου είχαν διακρίνει την κλίση μου στη ζωγραφική από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ζωγράφιζα συνέχεια καμβάδες. Παράλληλα, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής και μάθαινα προτομές, νεκρή φύση, τοπία κ.ο.κ.. Στην 4η δημοτικού έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση με 100 έργα στο Λαογραφικό Μουσείο της Ένωσης Μικρασιατών Νέας Ερυθραίας.

Μετά ξεκίνησα graffiti. Το graffiti θεωρώ πως είναι «παράλληλο» με το tattoo. Δηλαδή, άμα ξέρεις σχέδιο, το μόνο που χρειάζεται να μάθεις είναι η τεχνική: το πως να χειρίζεσαι το σπρέι και αντίστοιχα στο tattooing το μοτεράκι.

Ξεκίνησες να φοιτάς στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και στην πορεία διέκοψες την φοίτηση σου. Γιατί συνέβει αυτό; 

Μπήκα στην Καλών Τεχνών το 2004, με το που τελείωσα το λύκειο. Το πρώτο έτος το πέρασα όλο. Από το δεύτερο έτος χρωστάω τα μισά μαθήματα και από το τρίτο σχεδόν όλα. Τέταρτο και πέμπτο δεν υφίσταται για μένα, καθώς είχα ήδη ξεκινήσει να «βαράω» τατουάζ και εν τέλει την παράτησα για χάρη του tattoo.

Πως και αποφάσισες να παρατήσεις μια τόσο σημαντική και σεβαστή ακαδημαϊκή σχολή;

Η Καλών Τεχνών μπορεί να είναι μια «ανωτάτη» σχολή, ωστόσο κατά τη γνώμη μου δεν είναι ακριβώς αυτό που ο κόσμος πιθανότατα νομίζει... 

Τι εννοείς;

Είναι κάπως «χύμα». Κάποιοι καθηγητές είναι στον «κόσμο» τους. Απλά στο τέλος βγάζεις ένα χαρτί από ΑΕΙ. 

Στην ουσία δεν μαθαίνεις να ζωγραφίζεις στην Καλών Τεχνών. Υποτίθεται πως ξέρεις να ζωγραφίζεις από πριν και πως εκεί πας για να ανοίξεις κάπως τους ορίζοντες σου. Εγώ όταν μπήκα είχα το «εγώ» μου στο χώρο της τέχνης, λόγω της πολύχρονης ενασχόλησης μου με τη ζωγραφική και το graffiti. Δοκίμασα διάφορα στην Καλών Τεχνών, αλλά τελικά δεν με ενδιέφεραν και τότε μπήκε στη ζωή μου το tattoo.

Πως ακριβώς έγινε η επαφή σου με την τέχνη του tattoo;

Το 2009 μου άνοιγε τις τρύπες στα αυτιά μου ο Σπύρος (σ.σ. ιδιοκτήτης και body piercer του Nico Tattoo Crew Athens). Ήταν η εποχή που δεν πολυπάταγα στη σχολή και του ανέφερα πως ασχολούμαι με το graffiti. Εκείνη την περίοδο στο στούντιο έκαναν tattoo μόνο η Bettie και ο Bua. Ζήτησε λοιπόν να δει δουλειά μου και μου είπε να πάω από το μαγαζί για να ξεκινήσω. Αν θυμάμαι καλά ξεκίνησα το Φεβρουάριο του 2009. Για κανα μήνα έβγαζα σχέδια και εξυπηρετούσα πελάτες, ενώ μου έλυνε τις απορίες μου όσον αφορά το tattooing ο Σπύρος – ο οποίος μπορεί να μη «βαράει», αλλά ξέρει τα πάντα για το tattoo - και παρακολουθούσα τη Bettie και τον Bua επί το έργον. 

Μετά τον πρώτο μήνα, ο Σπύρος με έστειλε στη Θεσσαλονίκη, όπου και γνώρισα τον Νίκο (σ.σ. Κατσούλη) και τα υπόλοιπα παιδιά: τον Thomas Gramm, τον Κώστα Τζηκαλάγια και τον De Loop. Πριν πάω στη Θεσσαλονίκη είχα βαρέσει τα πρώτα μου tattoo στον Σπύρο και στον Econe. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου στη Θεσσαλονίκη, ο Νίκος - τον οποίο θαυμάζω ιδιαίτερα - με έβαλε να χτυπήσω μερικά tattoo σε φίλους μου και με καθοδήγησε. Όταν επέστρεψα πίσω, ο Σπύρος πρότεινε να ξεκινήσω. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα δειλά δειλά να κάνω tattoo, μετά από μόλις δύο μήνες. Το πρώτο μου tattoo σε πελάτη ήταν ένα γραμματάκι σε μια κοπέλα. 

Αισθάνομαι τυχερός που βρέθηκα σε ένα από τα καλύτερα στούντιο και μου πήγε πολύ ωραία η φάση εξαρχής. Είχα τους σωστούς ανθρώπους για να μου μάθουν την τέχνη του τατουάζ. Και λόγω ότι κάποιος κόσμος με γνώριζε από το graffiti, άρχισα να κάνω tattoo πολύ γρήγορα. Άρχισα να έχω πολύ άμεσα δικούς μου πελάτες και να καλύπτω το βιοποριστικό μου κομμάτι, καθώς και να έχω τη δυνατότητα να ενισχύω οικονομικά τους δικούς μου ανθρώπους – οικογένεια και φίλους. Συνειδητοποίησα πως αυτό θέλω να κάνω για όλη μου τη ζωή και έκρινα πως ένα πτυχίο της Καλών Τεχνών δεν θα με βοηθούσε κάπως παραπάνω.

Εξακολουθώ να νιώθω τυχερός που βρίσκομαι στο Nico Tattoo Crew Athens, καθώς η ατμόσφαιρα στο μαγαζί, η συνεργασία και η καθημερινότητα μου με όλη την ομάδα: τους Σπύρος, Ners, Δημήτρης Χατζής, Siemor, Taxis, Άννα, Μάρτα και Νίνα – είναι η καλύτερη που θα μπορούσα να έχω.

Τι ήταν αυτό που θεωρείς πως σε έκανε να προχωρήσεις τόσο γρήγορα και να ξεχωρίσεις στο χώρο του tattooing;

Η παιδεία που είχα όσον αφορά το σχέδιο σε συνδυασμό με την εμπειρία μου από το graffiti, σίγουρα βοήθησαν στην εξέλιξη μου. Το «ακαδημαϊκό σχέδιο» που σου διδάσκουν στα φροντιστήρια – τουλάχιστον τότε που πήγαινα εγώ -  θεωρώ πως μετέπειτα σε βοηθά με όποια μορφή τέχνης και αν καταπιαστείς. Επίσης, πιστεύω πως συντέλεσε και η περίοδος που ξεκίνησα. Το 2009 δεν γινόταν αυτό ο «πανικός» που επικρατεί στις μέρες μας. Δεν υπήρχαν όλα αυτά τα tattoo studio που συναντάμε σήμερα. Ήταν κάπως πιο χαλαρά τα πράγματα. Επίσης, δεν συναντούσες  και τόσους πολλούς tattooists με ακαδημαϊκό ή καλλιτεχνικό υπόβαθρο – στο καλλιτεχνικό εντάσσω και το graffiti. Αυτά έχουν να κάνουν με το σχεδιαστικό κομμάτι. Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι ή το «μαθαίνεις» μόνος σου – κάτι που θα σου πάρει αρκετά χρόνια - ή πας σε ένα στούντιο και έχεις κάποιον από πάνω σου ο οποίος να ξέρει και να μην είναι ένας κάγκουρας που απλά έχει ένα tattoo studio και να σε κατευθύνει στο πως γίνεται η γραμμή, η σκιά, πως να λύνεις και να δένεις το μοτεράκι κ.ο.κ.. Ουσιαστικά είναι σαν να μαθαίνεις μια καινούργια γλώσσα.

Όσον αφορά την τεχνική στο tattoo, θεωρείς πως σε βοήθησε το ζωγραφικό σου υπόβαθρο και η εμπειρία σου ως graffiti artist;

Δεν πιστεύω πως έχει να κάνει. Με την πάροδο του χρόνου την βρίσκεις την τεχνική. Το τατουάζ ακολουθεί κάποιους κανόνες. Πάντως, ο πρώτος άνθρωπος που είδα να κάνει ρεαλιστικά tattoo και ενθουσιάστηκα, είναι ο Carlos Torres. Είχα δει tattoo του στο διαδίκτυο, μου άρεσαν πολύ τα fine art σχέδια του και είπα πως κάπως έτσι θα ήθελα να εξελιχθώ και εγώ. Την πρώτη χρονιά που ξεκίνησα την ενασχόληση μου με το tattoo, πήγαμε με την Bettie και τον Σπύρο στο tattoo convention του Μιλάνου, όπου και είχα κλείσει ραντεβού μήνες πριν με τον Torres για να μου χτυπήσει. Του έδωσα τον πήχη μου, ώστε να παρακολουθήσω την όλη διαδικασία. Γιατί πες ότι έβγαλες τη στάμπα και την κόλλησες, μετά από που ξεκινάς το κομμάτι; Δεν είναι λ.χ. όπως το Old School ώστε να ξεκινήσεις με το περίγραμμα, να πας στο γέμισμα και μετά να βάλεις το χρώμα. Αυτό το είδος tattooing είναι διαφορετικό και θεωρώ πως το 2009 – 2010 δεν το συναντούσες τόσο πολύ στην Ελλάδα. Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, ξεκίνησα να ακολουθώ την τεχνική που χρησιμοποίησε ο  Torres - καθώς τότε ήμουν στην αρχή.

Στο παρελθόν – πριν γίνω tattoo artist – διάφοροι φίλοι μου ζητούσαν να τους βγάλω σχέδια για να πάνε να τα χτυπήσουν. Τα έβλεπα μετά και ήταν χάλια όσον αφορά την απόδοση τους. Και σκεφτόμουν γιατί δεν γίνεται να αποδοθεί το σχέδιο μου σε tattoo... Κατά κάποιο τρόπο είχα πεισμώσει και αυτό ίσως αποτέλεσε και το έναυσμα για να ξεκινήσω το tattoo. Γι’ αυτό και όταν είδα τις δουλειές του Torres, είπα πως είναι κοντά σε αυτά που θα ήθελα να βγάλω και που μπορεί να τα έβγαζα στο graffiti. 

Να υποθέσω πως ο Carlos Torres αποτελεί πρότυπο σου;

Τον θαύμαζα πολύ και συνεχίζω να τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Προφανώς και από τότε έχουν εξελιχθεί τα πράγματα και έχω έρθει σε επαφή με δουλειές πολλών καλλιτεχνών. Τότε δεν ήξερα κανέναν σε αυτό το στυλ πέρα από τον Torres. Μετά ανακάλυψα τον Hernandez, τον Portugal, τον Gogue, τον Bob Tyrel και αρκετούς ακόμα.

Πως εξελίχτηκες στην πορεία;

Στην αρχή ήθελα να μάθω να κάνω tattoo και χτυπούσα τα πάντα. Καθημερινά βάραγα πολλά αστεράκια, διαμαντάκια, νεράιδες, μάγους κ.ο.κ.. Πάντως ακόμα και σε αυτά έβαζα και τη δικιά μου γνώση και «πινελιά». Άσχετα πάντως από τη γρήγορη εξέλιξη, από την αρχή είχα μέσα στο κεφάλι μου τι θέλω να βαράω. Ζωγραφικά διέθετα ήδη το στυλ μου από τα graffiti και τα freestyle κομμάτια που έκανα. Με τον Ners και τον Jamer είχαμε επιρροές από comic τύπου Mcfarlane και από τον Brom. Κάθε φορά πηγαίναμε στον τοίχο και τα βγάζαμε από το κεφάλι μας, χωρίς σχέδιο και βασιζόμενοι στις ακαδημαϊκές γνώσεις που είχαμε και οι τρεις μας. Το freestyle graffiti είναι το αντίστοιχο του freehand tattoo. 

Αν και αυτό που κάνω εγώ, δεν είναι ακριβώς “tattoo”. Ξέρω για το tattoo, γνωρίζω καλά τους κανόνες του: το στήσιμο και τη ροή που πρέπει να έχει πάνω στο σώμα, τα περιγράμματα που οφείλει να έχει, το σωστό χρωματισμό, τις σκιές κ.ο.κ.. Στη δική μου περίπτωση, είναι σαν να χρησιμοποιώ το μέσο για να βγάλω την τέχνη που θέλω. Όπως στο graffiti, θα πας να πάρεις σπρέι και θα κάνεις street art. Αυτό δεν το λες “graffiti”. Ωστόσο, έχεις χρησιμοποιήσει τα υλικά τοu graffiti ως μέσο για να πραγματοποιήσεις το κομμάτι σου.

Το στυλ σου πλέον που κυμαίνεται;

Κάνω Black & Grey, ρεαλιστικό, με κάποια στοιχεία από fantasy. Η αποτύπωση μιας εικόνας ακριβώς όπως είναι με φουλ σκιές, έντονα κοντράστ και ενίοτε με horror αναφορές. Κάνω πολλές προσωπογραφίες και επειδή πλέον δεν έχω στη διάθεση μου πολύ χρόνο για να ζωγραφίζω, συχνά χρησιμοποιώ ήδη υπάρχουσες ρεαλιστικές εικόνες σαν πηγή. Θα μου πει ο πελάτης τι θέλει, θα βρω μια φωτογραφία που να απεικονίζει το θέμα που θέλει, θα βγάλω μια πρόχειρη στάμπα, θα την κολλήσω και την ώρα που θα βαράω θα μου έρχονται ιδέες. Δηλαδή δεν θα δει το σχέδιο τελειωμένο σε μια κόλλα χαρτί. Υπάρχει εμπιστοσύνη από μεριάς του πελάτη.

Έχω αποδεχτεί το γεγονός πως ο ρεαλισμός είναι μια δύσκολη υπόθεση και ειδικά στη χώρα μας - με το μεγάλο ποσοστό των σχετικά σκουρόχρωμων δερμάτων. Γι’ αυτό και προσπαθώ όσο μπορώ να “απλοποιώ” τα σχέδια και να κάνω όσο πιο έντονα κοντράστ γίνεται. Το tattoo δεν είναι παίρνω μια τέλεια φωτογραφία, κάνω τέλειες λεπτομέρειες, το τιγκάρω στα άσπρα, το φωτογραφίζω και το ποστάρω στο facebook για να πάρω 8.000 likes. Το tattoo είναι να βρεις ένα τρόπο που να ξέρεις ότι θα το δεις μετά από πέντε, δέκα και δεκαπέντε χρόνια και θα κάθεται σωστά, ακόμα και αν έχει “χάσει” λίγο.

Τον ρεαλισμό σε σχέση με το tattoo που τον εντάσεις;

Πιστεύω πως η συνολική «λογική» και το στυλ του ρεαλισμού δεν εντάσσονται στην «κλασική» έννοια του tattoo. Το γεγονός ότι χρησιμοποιώ το μοτεράκι στο δέρμα, είναι προφανώς αναπόσπαστο κομμάτι του tattooing. Εγώ προσπαθώ να φέρω το ρεαλισμό που έχω στο κεφάλι μου όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματική λογική του τατουάζ. Με ενδιαφέρει να συνδυάζω τις βασικές αρχές και αξίες του tattoo με το ζωγραφικό ρεαλισμό.  

Ο ρεαλισμός έχει δυσκολίες και ιδιαιτερότητες. Χρειάζονται τεχνικές γνώσεις. Φυσικά και ακόμα μαθαίνω και σε καμία περίπτωση δεν επαναπαύομαι. Αγχώνομαι πάντα για την διαδικασία επούλωσης και για το πως θα φαίνεται μετά και στο μέλλον. Βέβαια, όσον αφορά την επούλωση, την ευθύνη δεν τη φέρει μόνο ο tattoo artist, αλλά και ο πελάτης όσον αφορά το κομμάτι της φροντίδας. Όπως έχει πει και ένα πολύ αναγνωρισμένος tattooist και από τους αγαπημένους μου, ο Nick Baxter, «κάθε καταξιωμένος καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του, πάντα θα κατηγορήσει τον πελάτη» (γέλια).

Ναι, αλλά πως γίνεται να ισχύει κάτι τέτοιο και να «φταίει» πάντα ο πελάτης; Δεν γίνεται λ.χ. να είναι σε κακή μέρα ο tattooist και να του «ξεφύγει» κάτι;
    
Όχι αυτό δεν έχει να κάνει. Θεωρώ πως η διαδικασία του τατουάζ σε φέρνει σε τελείως Zen κατάσταση. Για’ μένα προσωπικά το tattoo είναι το καλύτερο αντί-hangover. Μπορεί δηλαδή να έχω βγει το προηγούμενο βράδυ και να τα έχω πιει και να ξυπνήσω το άλλο πρωί και να είναι το κεφάλι μου καζάνι μέχρι να στήσω τον πάγκο. Ε, την στιγμή που βαράω είμαι 100% εκεί. Τέλος (γέλια).

Για ποιο λόγο κάνεις (σχεδόν) αποκλειστικά Black & Grey;  

Κυρίως λόγω «τεμπελιάς» (γέλια). Βαριέμαι να στήσω τον πάγκο και να βάλω άπειρα καπάκια με διαφορετικές αποχρώσεις. Ενώ στο Black & Grey θα βάλω τέσσερα καπάκια με τέσσερα διαφορετικά μαύρα. Ένα άλλο θέμα είναι ο χρόνος. Συγκεκριμένα, ένας Black & Grey πήχης μπορεί να μου βγει μέσα σε τέσσερεις ώρες. Το ίδιο σχέδιο με χρώμα μπορεί να μου πάρει και δύο session. Είναι πιο άμεσο για’ μένα. Επίσης, το Black & Grey ενδείκνυται και για τα δέρματα που υπάρχουν εδώ.

Εδώ έχω και ένα “παράπονο”. Βρίσκομαι στην Ελλάδα, κάνω tattoo πέντε χρόνια και έχω φτάσει σε ένα Χ σημείο. Το που έχω φτάσει, επηρεάζεται άμεσα και με τα δέρματα στα οποία βαράς. Και έρχεται ένα καλλιτέχνης από τη Ρωσία ή την Κίνα για παράδειγμα που είναι όλοι ολόλευκοι και σου κάνει παπάδες μετά από ένα χρόνο, γιατί πέρα από ταλέντο, είναι και ο καμβάς του τέτοιος που «βοηθά». 

Λόγω της προβολής που απολαμβάνει το tattoo στις μέρες μας, πως βλέπεις τους νεότερους από εσένα που λ.χ. τελειώνουν το λύκειο και δηλώνουν πως θα γίνουν tattoo artists;

Αν όντως το έχει κάποιος με το σχέδιο και είναι αποφασισμένος με το που τελειώσει το σχολείο να καταπιαστεί σοβαρά με το tattoo μπράβο του. Εγώ δεν έχω να του πω κάτι. Ούτε “φοβάμαι” για τη θέση μου επειδή βγαίνουν καινούργιοι και μεγαλώνει ο ανταγωνισμός.Είμαι αυτός που είμαι, η δουλειά μου είναι αυτή που δίχνω και όποιος γουστάρει μπορούμε να συνεργαστούμε. Έχω αυτογνωσία και από’ κει και πέρα μου αρέσει να μπαίνει καινούργιος κόσμος με ταλέντο στο tattoo, γιατί έτσι ανεβαίνει κι άλλο η φάση. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι όταν όλο αυτό γίνεται επιπόλαια. Δηλαδή αντί να πάει κανείς σε ένα καλό στούντιο και να προσπαθήσει να τον δεχτούν για να μάθει τον κόσμο του tattoo σωστά, αγοράζει ένα μοτεράκι και κάνει ό,τι να’ ναι στο σπίτι του. Αναφέρομαι πάντα σε αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά και επαγγελματικά. Αντίστοιχα, εύχομαι οι καινούργιοι να πέφτουν σε καλά χέρια.

Πιστεύεις πως υπάρχει έντονος ανταγωνισμός στο χώρο σας;

Για τον έξω κόσμο φαίνεται μεγάλος ο ανταγωνισμός, αλλά στην ουσία δεν είναι τόσο πολύ. Αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα και η φιλοσοφία του κόσμοu που θέλει να κάνει τατουάζ είναι εκτός της φάσης και συνεπώς δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, ο ανταγωνισμός φαντάζει τεράστιος, γιατί είναι πολλά τα στούντιο.

Ποια θεωρείς ως την πιο σημαντική στιγμή στην μέχρι σήμερα πορεία σου;

Πριν από τρία χρόνια στο tattoo convention της Αθήνας, βρήκα ένα άνθρωπο που να αντέχει τον “πόνο του tattoo" και έβγαλα ένα κομμάτι ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου μέσα σε δύο συνεχόμενες μέρες.  Άσχετα με το αν κέρδισα το “Best of Show”, αυτό που μετράει για’ μένα είναι ότι σε δεκαέξι ώρες αντεπεξήλθα σε αυτή την πρόκληση και ήμουν απόλυτα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα.

Που θα ήθελες να βρίσκεσαι σε πέντε χρόνια;

Δεν έχω ιδέα. Δεν το έχω σκεφτεί. Καλά είμαι εδώ που είμαι. Ζω το παρόν και κοιτάω να είμαι καλά σήμερα. Δεν με πολυαπασχολεί τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο και γενικά στο μέλλον…

Την εμπορευματοποίηση που υπάρχει πλέον στο χώρο σας πως την αντιμετωπίζεις;

Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει. Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που βρίσκομαι στο Nico Tattoo, όπου ο Νίκος και ο Σπύρος έχουν διατηρήσει μια rock’Nroll και “underground” πτυχή του tattoo. Βέβαια, μην ξεχνάμε πως ένα στούντιο είναι μια επιχείρηση και θα κάνει κάποιες εμπορικές κινήσεις ώστε να «πουλήσει». Απλά αυτό που δεν μου αρέσει είναι η υπερβολή και η στεγνή εμπορευματοποίηση.

Graffiti κάνεις ακόμα; Ασχολείσαι και με άλλες μορφές τέχνης;

Πλέον είμαι αποκλειστικά αφοσιωμένος στο tattoo. Graffiti κάνω σπάνια και η αλήθεια είναι πως δεν προλαβαίνω χρονικά να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω φιλοτεχνήσει καμιά δεκαριά καμβάδας, αλλά μέχρι εκεί.

Το tattoo στην Ελλάδα του «σήμερα» πως το βλέπεις;

Από τη μία είναι θετικό το γεγονός ότι ο κόσμος είναι πιο απελευθερωμένος και όλο και περισσότεροι κάνουν τατουάζ, γιατί δεν είναι πλέον δακτυλοδεικτούμενοι στο δρόμο. Από την άλλη δεν μου αρέσει όλο αυτό που γίνεται, γιατί ναι μεν όλο και πιο πολλοί θέλουν tattoo, αλλά το θέμα είναι τι θέλουν! Σίγουρα έχει γίνει μόδα, αλλά δεν αποτελεί λογική το «πάμε να πετάξουμε ένα tattoo πάνω μας πριν βγούμε στην παραλία» κ.ο.κ..

Tattoo work photographs courtesy of Nico Tattoo Crew Athens.

Ozone Fine Art