Orge Kalodimas

Η αγάπη και η αφοσίωση του Orge Kalodimas στο γεωμετρικό tattoo τον οδήγησαν στην πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του "Solstice Mandala". Ο Orge μίλησε στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για τη μετάβαση του από το ρεαλιστικό tattoo στο γεωμετρικό, το λόγο που "αποφεύγει" το χρώμα, τη γνωριμία του με τον Sake, για τις επιρροές του, την προτίμηση του στο Ευρωπαϊκό tattoo και το μέλλον του tattoo, το οποίο βλέπει ευοίωνο.

Πότε και πως προέκυψε η “μύηση” σου στο tattooing;

Έχω κάνει “κλασικό” full apprenticeship για δύο χρόνια. Δηλαδή, από το 2005 μέχρι και το 2007 ήμουν δίπλα στον Sake, τον παρατηρούσα, σχεδίαζα όλη μέρα, σφουγγάριζα και σκούπιζα το studio, καθάριζα τα tubes, έστηνα τα μοτεράκια - όλο το πακέτο. Επίσης, σήκωνα και τα τηλέφωνα και έκλεινα τα ραντεβού. Ουσιαστικά, ήμουν και ο πρώτος receptionist του Sake Tattoo. Από το 2005 που άνοιξε το στούντιο, βρίσκομαι εδώ από την πρώτη μέρα. Στην αρχή ήμασταν οι δυο μας και σταδιακά μεγάλωσε το crew.

Τι ήταν που αυτό που πιστεύεις πως έκανε τον Sake να θεωρήσει πως ήσουν έτοιμος, όταν συμπλήρωσες τα δύο χρόνια μαθητείας;

Αυτό το γνωρίζει ο ίδιος (γέλια). Κοίτα, μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο, βάρεσα πολλά tattoo πάνω μου, καθώς και πολλά tattoo σε δυο κολλητούς μου. Ξεκίνησα σιγά σιγά και σταδιακά και στην αρχή έκανα γράμματα και σχετικά “εύκολα” σχέδια, όπως δηλαδή κάνουν όλοι σε αυτό το στάδιο. Έτσι κατά τη γνώμη μου θα εκτιμήσει κανείς και τη βαρύτητα αυτής της δουλειάς και θα “αποδείξει” ότι μπορεί να την κάνει για όλη του την ζωή. Γιατί στις μέρες μας, έχουν συγχυστεί λίγο όλα αυτά... Γι' αυτό και πολλοί ανοίγουν μαγαζιά χωρίς να έχουν “περάσει” από κάποιο άλλο tattoo studio. Εγώ το apprenticeship το έζησα full on.

Άρα θεωρείς πως το apprenticeship, πέρα του ότι φέρει μια βαρύτητα, είναι και αλληλένδετο με το να γίνει κάποιος tattooer;

Βεβαίως! Το πιστεύω 100%. Είναι μια άρρηκτη σχέση εφόρου ζωής. Εγώ πάντα δηλώνω apprentice του Sake και το έχω τιμή μου. Πάντως, σε γενικές γραμμές αισθάνομαι ως “apprentice” όσον αφορά το tattooing, από την άποψη ότι ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις. Δηλαδή αν πεις ότι “το έχω”, τελείωσαν όλα! Πάντοτε έχεις περιθώρια εξέλιξης.

Με τον Sake πως γνωριστήκατε;

Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε στο “Live in Color Tattoo”, όπου δούλευε τότε. Είχα κάνει κάποια tattoo εκεί, στον Μάνο. Ήμουν αρκετά μικρός και χωμένος στη φάση με bmx, skate κ.ο.κ.. Θεωρώ ότι μας έφερε κόντά το γεγονός πως μας άρεσε ο ίδιος τύπος τέχνης. Το ρεαλιστικό σχέδιο δηλαδή. Μην κοιτάς που τώρα κάνω γεωμετρικό. Όταν ξεκίνησα μου άρεσε ο Sorayama, ο Luis Royo και όλα αυτά που συναντούσαμε τότε στα βιβλία που αγοράζαμε από τα Εξάρχεια, καθώς δεν υπήρχε η πληροφορία στο διαδίκτυο. Δεν είχα βρει λοιπόν κανέναν άλλο που να του αρέσει αυτός ο τύπος illustration. Αυτοί οι illustrators και οι Αναγεννησιακοί γενικότερα, μου άρεσαν πολύ εκείνη την εποχή και παράλληλα με τη γραφιστική που ασχολιόμουν, ζωγράφιζα. Κάπως έτσι “κολλήσαμε” με τον Sake.

Τελικά, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε, ώστε να ασχοληθείς με το tattoo;

Κοίτα, το ξεκίνημα του apprenticeship μου, ήταν μια πρόταση του Γιάννη. Δεν ξεκίνησα με σκοπό να γίνω επαγγελματίας tattoo artist. Ήθελα απλά να δουλεύω σε ένα tattoo studio. Από μικρός είχα αγάπη για το tattoo.

Πως έχει διαμορφωθεί το tattoo style σου στις μέρες μας και τι σε “οδήγησε” στο sacred geometry;

Πάντα με γοήτευε η θρησκειολογία και οι διαφορετικές κουλτούρες γύρω από τις διάφορες θρησκείες. Όταν ξεκίνησα αυτή την αναζήτηση μου, με προσέλκυσε πολύ ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός και όλο το κομμάτι των ανατολίτικων θρησκειών που έχει την αύρα μυστικισμού. Τότε ήρθα πιο κοντά στα tattoo του Mike the Athens, του Jondix και του Thomas Hooper. Το στυλ και το μυστήριο που κρύβουν αυτά τα σχέδια με “κέρδισαν”. Έτσι πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, άρχισα να το ψάχνω και να πηγαίνω προς αυτή την κατεύθυνση και κατά κάποιο τρόπο να το “τολμώ”, διότι στην Ελλάδα δεν ήταν διαδεδομένο αυτό το στυλ στο ευρύτερο κοινό. Τα πρώτα μου κομμάτια τα έκανα σε φίλους μου. Μετά μου έκανε tattoo ο Jondix και o Marco Galdo. Πήγα και σε αρκετά tattoo conventions και είδα από κοντά να κάνουν γεωμετρικά και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως αυτό θέλω να κάνω.

Τώρα δηλαδή έχεις αφοσιωθεί αποκλειστικά στο γεωμετρικό tattoo;

Ναι, μόνο σε αυτό. Σε όλο το φάσμα του γεωμετρικού δηλαδή. Κάνω patterns και Mandalas και ενίοτε προσθέτω και πιο ζωγραφικά κομμάτια, όπως θεότητες και skulls. Διότι πάντα ζωγράφιζα και συνεπώς η ζωγραφική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.

Άρα θεωρείς πως ο κόσμος πλέον όχι απλά εξοικειώθηκε με το γεωμετρικό στυλ, αλλά το επιζητά κιόλας;

Ακριβώς. Η μεγαλύτερη επιβράβευση για μένα είναι πως είμαι “κλεισμένος” μόνο με γεωμετρικά κομμάτια για μήνες. Έρχεται πλέον κόσμος και μου λέει “πάρε το χέρι μου και κάνε ό,τι θες”.

Κανείς και freehand;

Freehand κάνω σπανίως στα γεωμετρικά. Το 95 % είναι στάμπες αλλά όλα τα σχέδια είναι φτιαγμένα από μένα, δηλαδή είναι custom. Κάνω κυρίως Blackwork και Black & Grey. Η αλήθεια είναι πως τα tattoo μου, θέλω να είναι ασπρόμαυρα. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, όπου ο πελάτης εμμένει λ.χ. στο να μπουν κάποιες κόκκινες λεπτομέρειες.

Γιατί “αποφεύγεις” το χρώμα;

Όταν έχω ένα γεωμετρικό μανίκι στο μυαλό μου, δεν μπορώ να το “δω” έγχρωμο. Πάντα, ζωγράφιζα ασπρόμαυρα με αποτέλεσμα να μην έχω μελετήσει σε βάθος την έννοια του χρώματος στη ζωγραφική και δεν θέλω να πειραματίζομαι στο tattooing. Κατά καιρούς, βλέπω tattooers που πειραματίζονται με χρώμα σε Mandalas και γεωμετρικά σχέδια, όπως ο Iain Mullen που το κάνει με επιτυχία. Εγώ πάντως, δεν μπορώ να “αισθανθώ” το χρώμα.

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που θα κατονόμαζες ως επιρροές σου;

Θα ξεκινήσω από τον Mike the Athens και θα συνεχίσω με τον Jondix και τον Thomas Hooper, οι οποίοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται κατά τη γνώμη στην παγκόσμια κορυφή αυτού του είδους. Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να ασχολείται με το γεωμετρικό tattoo και να μην έχει επηρεαστεί από αυτούς. Καθώς και από τον Xed Le Head και την όλη σχολή του “Into You Tattoos” του Λονδίνου. Ο Xed Le Head είναι άλλωστε ο “πατέρας” του γεωμετρικού tattoo και του Dotism, παρόλο που αρκετοί δεν τον γνωρίζουν. Απλά εγώ πρώτα “γνώρισα” την όλη έννοια γεωμετρίας, επανάληψης, pattern και μοτίβου από τη δουλειά του Mike the Athens και από τους καλλιτέχνες που “έβγαλε” (Jondix, Hooper), επειδή τα στοιχεία που με τράβηξαν στο γεωμετρικό tattoo - τα σύμβολα, οι επιρροές από Βουδισμό, Ινδουισμό κ.ο.κ. - ήταν από τη “σχολή” του Mike.

Σε επαφή με τη δουλειά του Xed Le Head ήρθα για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 2006. Ήταν το πρώτο tattoo convention που πήγα στο εξωτερικό. Πήγαμε μαζί με τον Sake και ήταν πολύ μεγάλο μάθημα αυτό το ταξίδι. Φαντάσου πως μετά από αυτό το φεστιβάλ “ξεκίνησε” το χρώμα. Είδαμε “τρελά” πράγματα και μάλιστα από κοντά, γιατί τότε η μοναδική πηγή υλικού για το tattoo ήταν τα περιοδικά που αγοράζαμε από το Σύνταγμα! Εκεί λοιπόν είδα μια κοπέλα που είχε όλο το πόδι της από τον Xed Le Head και έπαθα σοκ. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο tattoo.

Πιστεύεις πως τα tattoo conventions έχουν “εξελιχθεί” την τελευταία δεκαετία;

Ναι και νομίζω πως αυτή η “εξέλιξη” τους έρχεται σε συνάρτηση με την έξαρση του tattoo παγκοσμίως. Αν παρατηρήσεις τον αύξοντα αριθμό των περισσότερων conventions στην Ευρώπη, σπάνια ξεπερνά τη δεκαετία - πέρα από αυτά του Μιλάνου και του Βερολίνου. Εδώ του Λονδίνου που είναι το μεγαλύτερο, κλείνει φέτος τα δέκα χρόνια. Βέβαια, το tattoo convention σαν θεσμός ξεκίνησε από την Αμερική...

Ωστόσο, η Ευρώπη στις μέρες μας φέρεται να έχει κάποια από τα σημαντικότερα tattoo conventions παγκοσμίως, όπως αυτό του Λονδίνου που προανέφερες. Που οφείλεται κατά τη γνώμη σου αυτό;

Καταρχήν, πιστεύω πως η Ευρωπαϊκή και η Αμερικάνικη, αποτελούν δύο διαφορετικές σχολές στο tattoo. Από κει και πέρα, ίσως να οφείλεται στο γεγονός πως στην Ευρώπη υπάρχουν πίσω από ορισμένα conventions κάποιοι δυνατοί άνθρωποι του χώρου, όπως ο Miki Vialetto. Βοηθά βέβαια και η απόσταση, ότι δηλαδή tattoo conventions όπου συναντάς την παγκόσμια ελίτ όπως του Λονδίνου, του Άμστερνταμ, του Παρισιού και της Αθήνας απέχουν μόλις λίγες ώρες μεταξύ τους. Επίσης, μερικοί από τους κορυφαίους tattoo artists είναι Ευρωπαίοι. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν πιο πολύ οι Ευρωπαίοι tattooists. Ακόμη και αυτοί που βρίσκονται στην Αμερική και μου αρέσουν, όπως ο Thomas Hooper, είναι Ευρωπαίοι στην καταγωγή.

Τι είναι δηλαδή αυτό που σε κάνει να προτιμάς στης Ευρωπαϊκή σχολή σε σχέση με την Αμερικάνικη;

Προσωπικά, βρίσκω το Ευρωπαϊκό tattoo πιο καλλιτεχνικό, σκοτεινό και μυστήριο. Διαθέτει μια άλλη ποιότητα και βαρύτητα. Δεν είναι τόσο “φανταχτερό” όσο το Αμερικάνικο. Νομίζω ότι οι Αμερικάνοι αντιλαμβάνονται το tattoo λίγο πιο επιδεικτικά σε σχέση με τους Ευρωπαίους. Σαφώς και υπάρχουν απίστευτοι Αμερικάνοι καλλιτέχνες. Ωστόσο, θεωρώ πως και αυτοί χρησιμοποιούν πολλά Ευρωπαϊκά θέματα, όπως για παράδειγμα ο Carlos Torres.

Που πιστεύεις πως βρίσκεται αυτή την στιγμή η tattoo σκηνή της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη;

Θεωρώ πως έχουμε αρχίσει και ξεχωρίζουμε έντονα. Πλέον στην Ελλάδα έχουμε πολύ μεγάλα ονόματα στο χώρο του tattoo. Δεν είναι τυχαίο που συναντάς Έλληνες καλλιτέχνες να συμμετέχουν στα μεγαλύτερα convention του κόσμου. Ξεχωρίζοντας τον Mike the Athens που είναι αυτός που είναι, η νέα γενιά είναι πολύ ψηλά και δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους ξένους. Αναφέρομαι σε αυτό, διότι ακόμα υπάρχει αυτή η νοοτροπία του Έλληνα που λέει “α, είναι από το εξωτερικό αυτός”. Προσωπικά πιστεύω πως τουλάχιστον είκοσι tattoo artists από την Ελλάδα στέκονται παρά πολύ καλά στην παγκόσμια tattoo κοινότητα.

Άρα μπορούμε να πούμε πως χτίζεται “Ελληνική σχολή” στο tattoo;

Κάτι σαν “The Greeks”..; Σίγουρα βρισκόμαστε στον παγκόσμιο χάρτη. Αλλά μάλλον ξεχωριστά ο κάθε καλλιτέχνης και στον τομέα του. Τα πρώτα χρόνια στο London Tattoo Convention, όπου συναντάς την παγκόσμια “ελίτ”, δεν ήταν κανένας Έλληνας εκτός του Mike the Athens. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια που πραγματοποιείται, συναντάς πλέον πάνω από έξι Έλληνες tattooists. Αυτό είναι μεγάλη πρόοδος.

Το μέλλον του tattoo πως το βλέπεις;

Πιστεύω ότι το Internet έχει βοηθήσει παρά πολύ τον χώρο του tattoo. Ο κόσμος έχει αρχίσει και το “νιώθει” περισσότερο. Ζητάει πιο ωραία σχέδια και διακρίνει πιο εύκολα ένα καλό σχέδιο από ένα ετοιματζίδικο λ.χ. από το google. Έχει αρχίσει να ξεχωρίζει τους καλλιτέχνες καθώς και τα διάφορα στυλ. Ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη “μόδα”, διότι ότι είναι μόδα θα περάσει και προσωπικά πιστεύω ότι το tattoo δεν πρόκειται να περάσει. Ίσα ίσα όσο προχωράμε, θεωρώ πως θα βλέπουμε περισσότερα tattoo, σε όλο τον κόσμο.

Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει τα tattoo. Ακόμα και αυτός που λέει ότι δεν θα έκανε ποτέ. Φαίνεται πως όλο αυτό το μυστήριο της μονιμότητας και του πόνου διατηρεί αμέριστη γοητεία.

Θεωρείς πως σήμερα το tattoo είναι κοινωνικά πιο αποδεκτό;

Σίγουρα. Από τις διαφημίσεις στην τηλεόραση με παίχτες γεμάτους tattoo, μέχρι τις εκπομπές μαγειρικής όπου οι σεφ έχουν μανίκια και όχι μόνο. Αυτά δεν υπήρχαν πριν από δέκα χρόνια. Εγώ το βλέπω και από το χωριό μου. Κατάγομαι από ένα χωριό πριν την Μονεμβασιά και κανείς δεν μου έχει πει ποτέ τίποτα για τα tattoo μου, ούτε μπροστά ούτε πίσω από την πλάτη μου. Μπορεί κάποιος να με φωνάξει “Σκαρμούτσο”, αλλά μέχρι εκεί.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο σου βιβλίο “Solstice Mandala”. Πως προέκυψε αυτή η έκδοση;

Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησα με τη σκέψη να βγάλω ένα βιβλίο. Το όλο project άρχισε στις 21 Ιουνίου του 2013, το πρωί. Ερχόμουν εδώ στο studio και στη διαδρομή άκουσα από το ραδιόφωνο ότι εκείνη την ημέρα ξεκινά το θερινό ηλιοστάσιο. Μου έκανε και άρχισα να το ψάχνω... Έτσι έμαθα ότι στις 21 Ιουνίου είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου και στις 21 Δεκεμβρίου είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Ένα γεγονός που δεν αλλάζει και επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Με γοήτευσε πολύ ότι ενώ όλα αλλάζουν γύρω μας, αυτό το φυσικό φαινόμενο, αυτή η κατάσταση, παραμένει ίδια. Σαν ένας αέναος κύκλος. Στο μυαλό μου έφερα τον κύκλο ενός Mandala και εμπνευσμένος από αυτό το γεγονός, σχεδίασα ένα Mandala εκείνη την ημέρα.

Με αφετηρία όλο αυτό, αποφάσισα να κάνω ένα project όπου θα φτιάχνω ένα Mandala την ημέρα για τις επόμενες 184 μέρες. Έτσι και έγινε. Μέσω των social media ξεκίνησε να έχει ιδιαίτερη απήχηση το όλο project. Κατά συνέπεια, άρχισα κι εγώ να το βλέπω πιο ζεστά. Η πρόταση για το βιβλίο ήρθε γύρω στον Αύγουστο από τα παιδιά που μου το έστησαν, από το Χάρη και την Έλενα. Η συνεχής παρακίνηση και η αγάπη που έδειξε ο κόσμος με βοήθησαν ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες και να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις αυτού του εγχειρήματος. Να φανταστείς πως όταν πήγα διακοπές το καλοκαίρι του '13 και έκανα μια μικρή παύση όσον αφορά το σχεδιασμό, άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα του στυλ “Where are you?”.

Δηλαδή “έκλεψες” λιγάκι;

Ναι και “έκλεψα” και αργότερα, γιατί μετά το Σεπτέμβρη που είχαμε πάρα πολύ δουλειά στο στούντιο, δεν προλάβαινα να κάνω ένα την ημέρα και το αντιστάθμιζα σχεδιάζοντας παραπάνω Mandalas τις Κυριακές. Πάντως, το τελευταίο το έκανα στις 21 Δεκεμβρίου και αν τα παρατηρήσεις είναι αριθμημένα και βγαίνει ένα για κάθε μέρα.

Υπάρχουν μήπως κάποια Mandalas που ξεχωρίζεις περισσότερο;

Μου αρέσουν κάπως παραπάνω αυτά στα οποία πρόσθεσα περισσότερα στοιχεία: ένα Βούδα, μια κουκουβάγια κ.ο.κ.. Αυτά είχαν και πιο πολύ δουλειά και συνήθως τα σχεδίαζα τις Κυριακές (γέλια).