Mike The Athens

Ταπεινός, έμπειρος και με πολύτιμες γνώσεις στο κλασικό Oriental tattoo, ο Mike The Athens μίλησε αποκλειστικά στο Heartbeatink για την εικοσιτετράχρονη πορεία και την παρουσία του στο χώρο του παγκόσμιου tattoo.

To όνομα “Mike The Athens” πως προέκυψε;

Προέκυψε από ένα τυπογραφικό λάθος που έγινε παλιά, τη δεκαετία του '90, σε ένα άρθρο του Miki Vialetto για το Tattoo Planet. Αντί για Mike from Athens έγραψε Mike The Athens και μου το κόλλησαν (γέλια).

Πότε ήρθες σε επαφή με το tattoo για πρώτη φορά;

Ήμουν γοητευμένος με το tattoo από πάρα πολύ μικρός. Ξεκίνησα ως συλλέκτης. Γύρω στα δεκαέξι μου κυκλοφορούσα στο στούντιο του Jimmys, το μόνο της εποχής, μια – δυο φορές το μήνα, προκειμένου να δω τι θα κάνω. Κάποια στιγμή το αποφάσισα και έτσι έκανα το πρώτο μου tattoo. Μετά μου έκανε ο Bugs στο Camden, ο οποίος τότε θεωρείτο ο καλύτερος tattooer του κεντρικoύ Λονδίνου. Είχαμε πάει παρέα με φίλους, ένας εκ των οποίων ήταν ο μελλοντικός Yorg. Η εποχή (δεκαετία του '80) ήταν πολύ αυθεντική. Tattoo τότε έκαναν μόνο οι bikers, rock' n' roll άτομα και greasers. Καθόλου posers και new – school τύποι. Δεν ήταν μόδα. Το tattooing ήταν αρκετά underground έως και παρεξηγημένο.

Από εκεί και πέρα άρχισα να “εντρυφώ”. Πήρα μοτεράκια και “συμπλήρωσα” τα πρώτα tattoos της παρέας. Είχα από πολύ μικρός κλίση στη ζωγραφική, ο παππούς μου ήταν ζωγράφος, και επίσης, είχα όρεξη να δημιουργήσω όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι του tattoo, δηλαδή τη ζωγραφική και το σχεδιασμό. Στη συνέχεια τα εγκατέλειψα. Σταμάτησα και τη φοίτηση μου στην Αγγλική Φιλολογία Αθηνών όπου σπούδαζα και πήγα στο στρατό. Εκεί συνάντησα έναν τύπο που είχε ένα home – made tattoo machine. Με το που ήρθε στα χέρια μου, το βελτίωσα με rottring ραπιτογράφο της εποχής για tube και με ένα λυγισμένο πιρούνι για να στηρίζεται το μοτεράκι. Το μελάνι φυσικά ήταν rottring. Δηλαδή όπως γίνονταν τότε στις φυλακές, χωρίς να τα ξέρω, καθαρά από αντίληψη. Τεχνικά, τα πήγαινα καλά με το μηχανικό κομμάτι. Τον γέμισα με tattoos, μόνο με περιγράμματα. Μου έκανε και αυτός κάποια και από τότε άρχισα να το βλέπω λίγο πιο σοβαρά.

Επαγγελματικά tattoo πότε ξεκίνησες;

Το 1989 έπειτα από παροτρύνσεις φίλων που ήθελαν να τους κάνω tattoo. Ποτέ δεν το κυνήγησα μόνος μου. Ωστόσο τελικά με “πήρε” το tattoo μόνο του... Ξεκίνησα με μεγάλα cover ups και Tribals. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να πούμε πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε πληροφόρηση όσον αφορά το tattoo. Όλα γίνονταν είτε αγοράζοντας βιβλία, είτε πηγαίνοντας εσύ ο ίδιος κάπου σαν επισκέπτης και φυσικά δεν υπήρχαν tattoo suppliers. Μέσα από ένα βιβλίο είδα τον Alex Binnie, χωρίς να ξέρω ποιος είναι, μου άρεσαν τα tattoos του και του έστειλα γράμμα (δεν υπήρχαν email) για να πάω να μου κάνει ένα.

Έτσι, δειλά δειλά πήγα για πρώτη φορά στο Into You, για να μου κάνει ο Binnie το πρώτο μου “σοβαρό” tattoo. Γνωριστήκαμε, υπήρξε πάρα πολύ καλή χημεία, είδε τη δουλειά μου που ήταν περίπου εξαετίας, του άρεσε και μου πρότεινε να δουλέψω σαν guest. Θα έλειπε στη Νέα Υόρκη και θα τον αντικαθιστούσα εν μέρει. Οπότε εγκαταστάθηκα στο Λονδίνο και έγινα ο main guest artist του Into You για δύο χρόνια. Από τότε ανήκω στο Into You tattoo family. Είμαστε πολύ δεμένοι, δεν είναι τυχαίο που ο Tas (Danazoglou) δουλεύει τώρα εκεί. Όποτε πάω στο Λονδίνο το μόνο στούντιο που δουλεύω, είναι το Into You, καθώς και όλοι μου οι φίλοι και το δικό μου tattoo family πηγαίνει επίσης και δουλεύει εκεί.

Πως αισθάνθηκες με το συγκεκριμένο συμβάν, το οποίο εξελίχθηκε σε κάτι τόσο σημαντικό για την πορεία σου στο tattoo;

Ένιωσα τρομερά ευνοημένος όταν συνέβη όλο αυτό με τον Binnie. Από εκεί και πέρα άρχισα να καταλαβαίνω πολλά περισσότερα για το tattooing. Άλλαξα τον τρόπο που κολλούσα βελόνες.

Κολλάς ακόμα τις βελόνες σου;

Ναι, ακόμα και σήμερα κολλάω τις δικές μου βελόνες για ένα μεγάλο κομμάτι, γιατί είναι καλύτερη η ποιότητα και αυτές που κυριαρχούν πλέον στο εμπόριο είναι κινέζικες αμφιβόλου ποιότητας. Όλοι οι old – school tattooers της εποχής μας έφτιαχναν τις βελόνες τους για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι να προκύψει η βιομηχανία βελόνων και να πωλούνται έτοιμες.

Ενώ δούλευες στο Into You, διατηρούσες δικό σου tattoo studio στην Ελλάδα;

Τα δύο χρόνια που βρισκόμουν στο Into You, δούλευαν στο studio μου εδώ, ο Tas και ο Yorg ως μαθητευόμενοι μου. Ήμασταν μια πολύ δεμένη ομάδα και τους εμπιστευόμουν απόλυτα. Από το 1990 διατηρώ private tattoo studio στο Παλαιό Φάληρο. Ποτέ δεν λειτούργησε σαν walk-in shop, παρά τις τρομερές δυσκολίες να συντηρηθεί ως private. Τα πρώτα χρόνια κοιμόμουν μέσα στο studio. Η Ελλάδα ποτέ δεν μπορούσε να αντέξει ένα private shop. Ούτε και τώρα. Εγώ το κάνω, γιατί έτσι έχω μάθει να το κάνω.

Εκείνη την εποχή ξεκίνησε και ο κόσμος εδώ να κάνει μεγαλύτερα κομμάτια. Σε αυτό συντέλεσε το στούντιο μας. Άρχισαν να καταλαβαίνουν τι είναι μανίκια, back pieces κ.ο.κ. Χωρίς να μιλάμε για μεγάλο αριθμό ατόμων. Ωστόσο υπήρχαν.

Τα ταξίδια σου στην Ασία πότε ξεκίνησαν; Απ' όσο γνωρίζω η σχέση σου με την oriental κουλτούρα είναι αέναη...

Πριν επισκεφτώ τον Binnie, ταξίδεψα για πρώτη φορά στην Ασία το 1994. Αυτό το ταξίδι ήταν σημαδιακό για μένα, άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Πήγα στην Ταϊλάνδη για αρκετό διάστημα. Εκεί σαγηνεύτηκα ακόμα περισσότερο από όλο το spiritual tattooing. Ήδη άνηκα εκεί, καθώς ασχολιόμουν με βουδιστική φιλοσοφία, ωστόσο, το μικρόβιο της oriental κουλτούρας τότε μπήκε πραγματικά μέσα μου.

Το 1999 πήγα στην Ινδία και έμεινα ενάμιση χρόνο στη Γκόα, στα Ιμαλάια και στα γύρω βουνά. Όταν γύρισα, μου έγινε πρόταση να επισκεφτώ την Ίμπιζα για να δω κάποιους φίλους μου tattooers, τον Neil του Inkadelic και τον Claudio. Τελικά, έμεινα πέντε χρόνια. Μέσα σε αυτή την πενταετία επανασυνδέθηκα με τον Tas στην Βαρκελώνη, με αποτέλεσμα να δουλέψω και στο LTW tattoo. Γενικά ξέχασα την Ελλάδα... Ερχόμουν μόνο για να δω την οικογένεια μου και να “χτυπήσω” ορισμένα tattoos. Απομακρύνθηκα από το ελληνικό tattoo γίγνεσθαι...

Πως και δεν εγκαταστάθηκες μόνιμα στην Ίμπιζα;

Ήταν πολύ αποπροσανατολιστική για να μπορέσω να αφοσιωθώ στο tattooing. Ήταν πάρα πολλοί οι πειρασμοί. Από την άλλη, γνώρισα εξαιρετικά ενδιαφέροντες ανθρώπους και ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη γιόγκα. Εκεί άρχισα να διαλογίζομαι περισσότερο από όσο θα μπορούσα στην Ινδία. Ήταν πιο αναγκαίο. Έμαθα πάρα πολλά στην Ίμπιζα. Πως να κρατιέμαι από πράγματα και πως να αφήνομαι. Είναι πολύ σκληρό μέρος, με εξαιρετικά έντονη ενέργεια. Είτε σε κρατάει, είτε σε πετάει.
Όταν εγκαταστάθηκα ξανά στην Ελλάδα το 2008, συνειδητοποίησα ότι οι δικοί μου είχαν μεγαλώσει και ότι είχα χάσει επεισόδια από τη ζωή τους λόγω των πολλών ταξιδιών μου. Το ότι έμεινα εδώ μου έκανε καλό, γιατί “ανέβασα” πολύ το στούντιο. Πήρα καινούργιους μαθητευόμενους. Ένας εκ των οποίων είναι ο Θάνος που εξακολουθεί να βρίσκεται στο στούντιο μου και με τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος οσο αφορα την πορεια του στο χωρο.

Σε ποιο βαθμό τα πολυάριθμα ταξίδια σου σε έχουν διαμορφώσει ως άνθρωπο και ως tattoo artist;

Έκανα πολλούς φίλους στο εξωτερικό. Οι φιλίες μου μέσα από το tattoo ήταν και είναι πάρα πολύ ουσιαστικές. Είναι αυτές που με έχουν καθορίσει σαν άτομο, σαν κουλτούρα και σαν ιδιοσυγκρασία. Έτσι έγινε και η μαγική συνάντηση με τον Jondix στην Βαρκελώνη. Ο Τas τον ανακάλυψε πριν γίνει tattooer. Ο Jondix ήρθε να κάνει tattoo σε εμένα και η χημεία ήταν αυτόματη. Γίναμε πάρα πολύ φίλοι. Είμαστε σαν σιαμαία. Στην αρχή τον αποθάρρυνα να γίνει tattooer γιατί είχε πάρα πολύ τρελές ιδέες. Αυτό βέβαια άλλαξε στην πορεία και γρήγορα του είπα πως αν ήθελε να επιταχύνει την εκμάθηση του, θα έπρεπε να έρθει μαζί μου. Τότε άρχισε να με επισκέπτεται στην Ελλάδα και έγινε μαθητευόμενος μου.

Δηλαδή ο Jondix “βαράει” κάτω από δεκαετία;

Ναι. Θεωρητικά, εννιά χρόνια στο χώρο του tattoo θεωρούνται λίγα. Ίσα που έχεις προλάβει να μάθεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Από εκεί και μετά αρχίζεις πραγματικά να μαθαίνεις.

Άρα ο Jondix είναι ιδιοφυΐα;

Ακριβώς. Δεν κρατιέται. Είναι ασταμάτητος όσον αφορά την παραγωγή και τις ιδέες. Είναι φοβερός. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί του διοχέτευσα όλη μου τη γνώση, σαν έμπειρος tattooer που ήμουν ήδη τότε. Όλο αυτό το έχει πάρει και ο Τas, απλά ο Τas αποκόπηκε νωρίτερα. Τώρα είμαι στη φάση που μαθαίνω πράγματα από τον Jondix. Σύμφωνα με το Σωκράτη, ο δάσκαλος και ο μαθητής είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

Εν έτει 2013 που βρίσκεσαι;

Μοιράζω το χρόνο μου μεταξύ Αθήνας και Γκόα. Τα πράγματα είναι βέβαια πολύ διαφορετικά στη Γκόα, σε σχέση με πριν από δεκατέσσερα χρόνια όσον αφορά το tattooing. Έχουν ανοίξει γύρω στα 150 walk-in tattoo studios και δύο-τρία private. Tattoo πέρα από τους πολλούς τουρίστες κάνουν και ντόπιοι. Είναι πολύ εξελιγμένο μέρος η Γκόα. Πέρα από την υπέροχη ενέργεια που έχει σαν μέρος, συναντάς και πολύ ενδιαφέροντα κόσμο. Οι πελάτες έρχονται και σου ζητάνε ακριβώς αυτά που θες να κάνεις. Δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν για το ποιος και τι είσαι. Οι περισσότεροι τους δεν ξέρουν καν ποιος είμαι, αν είμαι γνωστός στον κόσμο του tattooing ή όχι. Οι σχέσεις στην Ινδία λειτουργούν με πρότυπα τελείως διαφορετικά από εκείνα της Δύσης. Είναι όλα, ακόμα, αυθεντικά ως ένα βαθμό. Αυτό βέβαια αλλάζει σιγά σιγά, αλλά εμείς που είμαστε εκεί προσπαθούμε να το κρατήσουμε ζωντανό.

Πως είναι η ζωή σου ως tattoo artist στη Γκόα;

Αισθάνομαι λίγο αποκομμένος από το παγκόσμιο tattoo γίγνεσθαι, εφόσον βρίσκομαι τόσο μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Έχω χρόνο για να ζωγραφίζω και να κάνω tattoo και painting collections. Θα ήθελα στο μέλλον να εδραιωθώ στην Ινδία και ο κόσμος που θέλει να κάνει tattoo από μένα, να ταξιδεύει εκεί. Ήδη κάποιοι το συνδυάζουν. Να γίνει η βάση μου εκτός Αθήνας, ενώ στο στούντιο μου εδώ να δουλεύουν guest artists και ο senior apprentice μου, ο Θάνος.

Το μόνο δύσκολο είναι πως δεν μπορώ να μεταφέρω όλη μου τη βιβλιοθήκη στη Γκόα. Δεν ενημερώνομαι ποτέ μέσω internet όσον αφορά το tattoo γίγνεσθαι, παρά μόνο μέσα από βιβλία και σχέδια, προσωπικές φωτογραφίες και emails που ανταλλάσσουμε με άλλους tattoo artists. Το google είναι κάτι που δεν το πατάω ποτέ.

Επίσης, δεν δουλεύω ποτέ όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Θα είναι τρεις ή τέσσερεις και πάντα μόνο ένα tattoo σε μια ημέρα. Ποτέ παραπάνω από ένα.

Αυτό το κάνεις κυρίως για λόγους δημιουργικότητας;

Ναι, καθώς θεωρώ επίσης πως δεν υπάρχει ανάγκη. Το θεωρώ χρηματοθηρία. Δεν θέλω να είμαι χρηματοθήρας μέσω του tattooing. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω οικονομική άνεση. Θέλω απλά να ζω ποιοτικά κάθε στιγμή της ημέρας μου. Μπορεί για παράδειγμα να μην βγάλω καθόλου χρήματα, αλλά να κάνω ένα μικρό tattoo δώρο σε ένα φίλο μου. Θα αφιερώσω όλη μου την ημέρα. Βέβαια, σπάνια κάνω μικρά κομμάτια. Φαίνεται πως έχω δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που έρχονται όλοι για να πάρουν κάτι μεγάλο. Ωστόσο μου αρέσουν, γι' αυτό και κάναμε με τον Jondix το βιβλίο “108 Marks”. Πάντως, τα προτιμώ όταν βρίσκονται σε εμφανή σημεία: κεφάλι, λαιμό, χέρια. Σε αντίθεση με αρκετούς tattooers, δεν είμαι ενάντια στο να κάνεις tattoos στα χέρια σου ή στο πρόσωπο σου.

Γιατί πιστεύεις πως υπάρχει αυτή η αντίληψη;

Δεν ξέρω... Το βρίσκω πάντως συντηρητικό να λένε πως δεν κάνουν tattoo σε αυτά τα σημεία. Εφόσον το άτομο μπορεί να το υποστηρίξει, δηλαδή να μην τον “φορέσει” το tattoo, γιατί να μην το κάνει;

Πως έχεις δει το tattoo να εξελίσσεται από τη δεκαετία του '80 που ξεκίνησες μέχρι σήμερα;

Το βλέπω πολύ θετικά. Έχω σοκαριστεί με την εξέλιξη και την ποιότητα που υπάρχει, αλλά δεν έχει το μυστικισμό που το περιέβαλε κάποτε. Ένα στοιχείο που πάντοτε με γοήτευε στο tattoo. Υπάρχει τεράστια επανάληψη και αντιγραφή σε αυτά που βλέπουμε από καλλιτέχνες. Ναι μεν με πολύ καλή ποιότητα, αυτό όμως δεν αρκεί κατά τη γνώμη μου για να ανέβει το tattooing. Χρειάζεται και αισθητική.

Αισθητική από τους artists ή και από τον κόσμο;

Και από τους δύο, αλλά ο κόσμος δεν οφείλει να ξέρει. Εγώ πάντα θεωρώ υπεύθυνο τον tattoo artist για ό,τι κάνει. Ο κάθε πελάτης έρχεται με όλη την καλή διάθεση, να σου δώσει ένα κομμάτι από το σώμα του. Ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για την ηλικία, για το σημείο, για τα πάντα. Ο συλλέκτης σου δίνει την έμπνευση. Ο καλλιτέχνης φέρει όλη την ευθύνη και πρέπει να μπορεί να κρίνει τι πηγαίνει ή δεν πηγαίνει σε κάποιον και να τον καθοδηγήσει ή να τον αποτρέψει.

Να μην έχει να φάει και να πει όχι σε ένα “άσχημο” tattoo. Είναι αυτό που έκανα πάντα εγώ, σε όλη μου τη ζωή. Για κάποια χρόνια είχα ελάχιστη δουλειά, διότι προσπαθούσα να έχω ποιοτικό αποτέλεσμα. Έλεγα όχι σε πολλά tattoo: σε πορτρέτα Ινδιάνων, σε λύκους με φεγγάρια κ.ο.κ. Όσο ρομαντικά και αν ακούγονται, δε θα τα έκανα ποτέ σε κάποιον. Ακόμα και τώρα θα πω όχι σε πράγματα που δεν μου αρέσουν, που δεν ταιριάζουν ή δεν είναι προετοιμασμένος ο άλλος να τα έχει πάνω του.

Το tattoo είναι σαν ένα κόσμημα. Δεν μπορείς να έχεις κάτω του μετρίου. Δεν σου λέω πως όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να ανήκουν σε μια ‘ελίτ’. Να είναι έστω αξιοπρεπείς. Τα tattoos σου είναι ο χαρακτήρας και η ταυτότητα σου, ο κώδικας συμπεριφοράς που έχεις όταν είσαι γυμνός. Γιατί λοιπόν να έχεις κάτι υπερβολικά κακόγουστο, ενώ δεν φταις εσύ και φταίει ο artist σου; Εσύ δεν είσαι κακόγουστος. Εν μέρει πήγες σε έναν κακόγουστο artist.

Άρα ο tattoo artist οφείλει να έχει και συνείδηση;

Οφείλει να είναι ευσυνείδητος, απόλυτος και να ξέρει τι κάνει. Εδώ βέβαια παίζει ρόλο και η εμπειρία. Αν δεν είσαι έμπειρος δεν κάνεις μεγάλα κομμάτια, ούτε επικίνδυνα σημεία. Δεν ρισκάρεις. Υπάρχει τρόπος που το tattooing μπορεί να διαδραματίζεται σε “ασφαλή” κατάσταση, χωρίς βέβαια να κυνηγήσεις το πολύ εντυπωσιακό tattoo. Όταν αργότερα νιώσεις τη δύναμη, τότε μπορείς να μεταβείς σε αυτό.

Στις μέρες μας, πολλοί θέλουν να γίνουν γρήγορα αναγνωρίσιμοι μέσω των (social) media και νομίζουν ότι μέσα από αυτό θα έχουν περισσότερους πελάτες ή θα νιώσουν οι ίδιοι καταξιωμένοι. Γιατί όλοι ζούμε για ένα συναίσθημα. Αν ο άλλος θέλει να νιώσει καταξιωμένος επειδή έχει πολλά likes στο facebook και στο instagram, ουσιαστικά αυτό δεν λέει τίποτα όσον αφορά στην ιστορία του tattoo και στο αν συνέβαλε στη δημιουργία ενός μοναδικού κομματιού το οποίο θα μείνει στην ιστορίa ως “unique” και όχι ως επανάληψη μιας αισθητικής, ενός άλλου κομματιού. Δεν απαιτώ από κάθε καλλιτέχνη να βάλει το λιθαράκι του στην τέχνη, αλλά τουλάχιστον να προσπαθεί για αυτό το σκοπό.

Μέχρι να είναι σε θέση κάποιος να δημιουργεί δικά του σχέδια χωρίς να αντιγράφει άλλων, μπορεί να κάνει tattoo flash. Και εγώ θα χτυπήσω κάποιες φορές έτοιμο flash που θα είναι συνήθως από τον Horiyoshi, γιατί δεν βρίσκω ιδιαίτερο λόγο να αλλάξω τα σχέδια του. Το tattoo flash δεν αποτελεί αντιγραφή καθότι αυτός είναι ο προορισμός του.

Πως θα περιέγραφες το στυλ σου;

Αν και προοδευτικός, θα με χαρακτήριζα αρκετά παραδοσιακό σαν άτομο. Τα tattoo μου είναι παραδοσιακά με ένα ελάχιστο “twist”. Θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο αφοσιωμένο στο Oriental Art στο οποίο έχω κατασταλάξει και απαρτίζεται από Tibetan και Himalayan Art, Japanese tattooing – Irezumi από την πρωταρχική μέχρι την πιο εξελιγμένη του μορφή η οποία οδεύει προς Japanese style tattoοing, Thainland Sak Yant, Sacred Scriptures και Mantras όπως Tibetan, Σανσκριτικά και Khmer.

Θεωρώ πως το Oriental tattooing είναι το δυσκολοτερο από όλα και αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση, γιατί για να καταφέρεις να είσαι καλός χρειάζεσαι τα πάντα. Οπότε τοποθετώντας αυτό στην κορυφή, βάζω ταυτόχρονα όλα τα άλλα από κάτω. Με εμπνέει το Oriental Art που αυτή τη στιγμή βγαίνει στην Ελβετία και στη Ιαπωνία από τον Filip Leu και τον Horiyoshι3 αντίστοιχα. Το Old-School δανείζεται από το Oriental. Το Oriental δεν δανείζεται από το Old-School. Το Old-School παίρνει πράγματα από το Oriental, τους αλλάζει τη μορφή και τα παρουσιάζει ως Old-School χωρις αυτο να ειναι κατι αρνητικο. Επίσης, όσο “προσβλητικό” και αν ακούγεται, θεωρώ πως το Ευρωπαϊκό tattoo scene διαθέτει περισσότερο class σε σχέση με το Αμερικάνικό. Από την άλλη, το Αμερικάνικο tattoo είναι αυθεντικό και έχει attitude.

“Χτυπάς” περισσότερο σε άντρες ή γυναίκες;

Το ποσοστό είναι 60% - 40%. Στην Ελλάδα έχω εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα με τις γυναίκες tattoo collectors. Τις θεωρώ πιο hardcore από τους άντρες. Μου αρέσει που βλέπω και στο Heartbeatink γυναίκες με tattoos κάτω από τον καρπό και στο λαιμό. Με εντυπωσίασε. Τις θεωρώ πιο σοβαρές συλλέκτριες από κάποιους άντρες tattoo artists άνω των 35. Κάθε tattoo artist πρέπει να είναι σοβαρός tattoo collector. Το θέμα δεν είναι πως δείχνει. Είναι η γνώση που αποκτάς λαμβάνοντας tattoos.

Κάνεις αρκετά cover up;

Τα θεωρώ πρόκληση, επειδή μπορώ να τα καλύψω. Τα κάνω σαν “λειτούργημα”, εφόσον βρίσκεται κάποιος σε δραματική κατάσταση και πρόκειται με αυτό τον τρόπο να “σωθεί”. Διαθέτουν μια μαγεία, επειδή μπορείς να ρισκάρεις πάρα πολύ, μπορεί να βγει κάτι πολύ καλό που δεν θα το έκανες υπό άλλες συνθήκες σε “καθαρό” δέρμα. Μου αρέσουν τα cover ups, αλλά είναι μια σχέση αγάπης – μίσους.

Ποιοί έχουν περάσει από το tattoo studio σου;

Αν εννοείς σε φιλικό επίπεδο αλληλοεπηρεάζοντας ο ένας τον άλλο, ο Tas, ο Yorg, ο Jondix, ο Christ, ο Thomas Hooper, ο Taki Tsan, ο Alex Binnie και ο Curlie.

Σε διεθνές επίπεδο, σαν επισκέπτες έχουν περάσει ο Alex Reinke (Horiyoshi3 Family), ο Rinzing, ο Chad Koeplinger, ο Rudy Fritch, ο Xed le Head, ο Steve Herring και η λίστα συνεχίζεται...

Ποιοί καλλιτέχνες σου έχουν κάνει tattoo;

Jimmys - Pavlos, Bugs, Alex Binnie, Yorg, Tas, Horiyoshi3, Mick from Zurich, Ichibay, Jondix, Tomas Tomas, Curly, Zed le Head, Lola and Thomas Garcia, Lobo (shamanic tattooing Ibiza), David Castro, Andy Goa, Mayur Goa, Danae Goa, Thanos και εγώ στον εαυτό μου.

Ποιούς θαυμάζεις περισσότερο, ή για να το θέσω καλύτερα, ποιους θεωρείς πρότυπα;

Ed Hardy, Horiyoshi3, Horikitsune, Alex Binnie, Filip Leu, Mick, Ichibay, όλο μου το tattoo family, Xed le Head, Tomas Tomas, Thomas Hooper, Jondix, Gotch and Gakkin, Wido de Marval, Rinzing, Freddy Corbin, Chad Koeplinger, Theo Jack και συγγνώμη αν μου διέφυγε κάποιος, αλλά... γερνάω.

Επίσης, αρκετούς Tribal artists όπως Pili Μoo, Chime, Paulo Suluape, Jeroen Franken, Lobo από Ibiza και Cliff Raven.

Ακόμα, έχω επηρεαστεί αρκετά από Sak Yant, Thai monks’ tattooing, Ancient Tribal και old-school prison tattooing. Γι' αυτό και ακομη θέλω καθαρές, ακέραιες γραμμές στα tattoo μου λόγω της prison tattoo αισθητικής μου.

Ουσιαστικά είσαι αυτοδίδακτος, σωστά;

Σωστά. Βέβαια μέσα από τα εκτεταμένα ταξίδια μου, ήρθα σε επαφή με καλλιτέχνες μεγαλύτερης ηλικίας, γεγονός που μου παρείχε σιγουριά και έμπνευση. Κατά κάποιο τρόπο θεωρώ πως μάθαινα, παράλληλα με τα tattoo που έκανα. Δεν έκανα επίσημη μαθητεία, ούτε ρωτούσα το παραμικρό. Απλά ρούφαγα σαν σφουγγάρι. Έχω κουραστεί και πειραματιστεί πάρα πολύ για να τελειοποιήσω τις τεχνικές μου. Ξεκίνησα βήμα βήμα, με πολύ σκληρή δουλειά. Έκανα πολλά cover ups και Tribal. Πιστεύω πως το Tribal αποτελεί μεγάλη σχολή. Θα σε βοηθήσει να μάθεις tattoo.

Τι θα συμβούλευες τους νεότερους artists, καθώς και κάποιον που επιθυμεί να ασχοληθεί με το tattoo;

Θα τους συμβούλευα να δοκιμάσουν τα πάντα και να πειραματιστούν πριν κολλήσουν με ένα στυλ και να προχωρήσουν με αργά και σταθερά βήματα. Αυτό έμαθα εγώ μέσα από το tattooing. Πηγαίνοντας βιαστικά και με άλλα μέσα, δεν πας πουθενά και στο μέλλον χάνεις από παντού αργότερα. Επίσης, να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια ώστε να κάνουν πιο γρήγορα βήματα. Αλλιώς θα τους πάρει πάρα πολύ χρόνο και θα βρίσκονται σε ένα διαρκές αδιέξοδο. Πρέπει να είναι ταπεινοί και να νιώθουν πως συνέχεια μαθαίνουν. Μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Όσον αφορά το underground και τους πιο “mainstream” tattoo artists, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στα δύο και πως αντιμετωπίζουν οι μεν τους δε;

Σίγουρα οι underground tattoo artists θα αντιμετωπίσουν με σνομπισμό όλους τους καινούργιους που δεν είναι underground, είτε αυτοί είναι tattooers είτε όχι. Αλλά πλέον, δεν θεωρώ πως το tattoo είναι τόσο underground, τη στιγμή που ένας vegan απόφοιτος λυκείου μπορεί να είναι γεμάτος με tattoo μέχρι το λαιμό, να μην έχει κάνει ποτέ καταχρήσεις στη ζωή του, ωστόσο να ακούει black metal. Αυτό είναι περισσότερο μια αντίδραση στην κοινωνία. Να “δείχνεις” underground, αλλά επί της ουσίας να μην είσαι underground.

Με το που πέφτει το ταμπού σε οτιδήποτε, σταματάει ταυτόχρονα και το underground, εφόσον, η κοινωνία σε αποδέχεται ως “φυσιολογικό” και δε σε περιθωριοποιεί. Φυσικά και το underground, είτε με την επέκταση είτε με τη αναπαραγωγή του, είχε φροντίσει να νουθετήσει τους ανθρώπους ώστε να το αποδεκτούν, με την πολλή επανάληψη, οπτικά. Δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Το underground δεν εκφράζεται μόνο με τα tattoos, αλλά με ένα συνολικό attitude και τρόπο ζωής.

Πάντως, όσον αφορά το tattoo και το underground, θεωρώ πως ο λαιμός και τα tattoos στο πρόσωπο έχουν παραμείνει underground και ελπίζω να παραμείνουν. Δε θέλω να φορούν οι tattooers γραβάτα. Είμαι εναντίον. Συνεχίζει ως ένα βαθμό να υπάρχει αυτός ο “κώδικας” στην εμφάνιση. Αν χαθεί αυτό και ισοπεδωθούν όλα, θα σταματήσω το tattooing! Είναι το τελευταίο μου φρούριο...

Τι γνώμη έχεις για τους “celebrity” tattoo artists;

Είναι ένα σημείο των καιρών, όπως όλα. Εφόσον οι top, όπως ο Ed Hardy, δεν είναι celebrity tattooers, πως είναι δυνατόν να είσαι πιο κάτω από αυτούς και να θεωρείσαι “celebrity”; Επίσης, πως γίνεται να αντιλαμβάνεσαι ως κάτι αξιόλογο το να είσαι “αναγνωρίσιμος”; Δεν ξέρω αν είναι καλοί tattooers, πάντως σίγουρα είναι καλοί στις δημόσιες σχέσεις (γέλια).

Το tattoo είναι ο τρόπος ζωής σου ή η ζωή σου είναι το tattoo;

Είναι η ζωή μου. Ωστόσο, δουλεύω για να ζω. Δεν ζω για να δουλεύω. Το έχω διαχωρίσει από παλιά αυτό. Προσπαθώ να είμαι καλός στο επίπεδο που θέλω να είμαι, αλλά δεν το αφήνω να κυριαρχεί σε ολόκληρη τη ζωή και τον ελεύθερο χρόνο μου. Δηλαδή δεν κάνω tattoo συνέχεια. Προηγείται η ζωή μου. Η οποία βέβαια είναι αφιερωμένη στο tattooing.

Αυτή τη σεζόν, ο Mike The Athens θα κάνει tattoo στο private studio του στην Αθήνα μέχρι το Νοέμβρη το 2013.

Photos & interview by Ino Mei.