Κώστας Τζηκαλάγιας

Ο Κώστας Τζηκαλάγιας μίλησε αποκλειστικά στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για τον λόγο που θεωρεί το Γιαπωνέζικο tattoo πιο tattoo απ' όλα, τι τον "τράβηξε" σε αυτό, τα πρώτα χρόνια που δεν ήξερε να ζωγραφίζει, τη σχετικότητα του "apprenticeship" στην Ελλάδα, τα διαφορετικά ρεύματα όσον αφορά το tattoo σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, την εφήμερη χαρά των κερδισμένων βραβείων και το πως αισθάνεται για το ρεαλιστικό tattoo.

Φωτογραφίες & συνέντευξη: Ινώ Μέη.

Σε τι φάση βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή σε σχέση με το tattooing;

Δουλεύω συνέχεια. Είμαι αφοσιωμένος αποκλειστικά στο tattoo και στα ραντεβού μου. Έχω τους στόχους μου και πάω όπου με πάνε. Απλούς στόχους βέβαια, μην φανταστείς τίποτα τρελά πράγματα! Δηλαδή, να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ και να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο σε αυτό που κάνω ζωγραφικά. Προσωπικές φιλοδοξίες αναγνώρισης κ.ο.κ. δεν διατηρώ. Το να αρέσει η δουλειά μου στον πολύ κόσμο, δεν είναι κάτι που επιδίωξα. Έτσι κι αλλιώς δεν αναφέρομαι και σε πάρα πολύ μεγάλο κοινό με το ύφος που έχουν τα tattoo μου. Το Japanese άλλωστε, δεν συγκαταλέγεται και στα πιο εμπορικά tattoo style των πέντε τελευταίων χρόνων. Όσον αφορά τη δική μου δουλειά ναι μεν έχει αποδοχή, αλλά έχει αποδοχή σε αυτούς που θέλω εγώ. Ένα κατασταλαγμένο κοινό που ξέρει τι θέλει.

Ειδικεύεσαι στο Neo Traditional Japanese. Πως θα περιέγραφες το στυλ σου;

Σίγουρα ασχολούμαι με γιαπωνέζικα θέματα. Σε καμία περίπτωση αυτό που κάνω δεν είναι παραδοσιακό, αλλά ακόμα και όσον αφορά τον όρο Neo Traditional Japanese που ανέφερες, τα tattoo μου έχουν και άλλα στοιχεία πέρα από αυτό. Δηλαδή, κάποια Ασιατικά στοιχεία όπως οι Tibetan νεκροκεφαλές, οι μάσκες και μερικά κοχύλια, καθώς και τα βουδιστικά χέρια κ.ά.. Επίσης, ενίοτε θα συναντήσεις ορισμένα στοιχεία που δεν θα παρατηρήσεις σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών – κυρίως ξένων - που επιδίδονται στο Neo Traditional. Όχι γιατί εγώ έχω ανακαλύψει “κάτι”, αλλά γιατί απλά μου βγαίνει όταν ζωγραφίζω. 

Τι είδους στοιχεία είναι αυτά;

Πολλά γραμμικά στοιχεία, τα οποία δεν τα συναντάς και τόσο πολύ στο Γιαπωνέζικο. Μπορεί σε κάποια tattoo μου να παρατηρήσεις την αίσθηση του 3D. Πάντως, δεν είναι αυτοσκοπός να περιπλέκω τα κομμάτια μου, γι’ αυτό και πολλές φορές επιλέγω και προτιμώ το πιο “απλό”.

Πως «κατέληξες» στο Japanese;

Όταν ξεκίνησα να κάνω tattoo δεν ζωγράφιζα. Βέβαια, εκείνη την εποχή δεν νομίζω ότι υπήρχαν και πολλοί τατουατζήδες που να ζωγράφιζαν. Έπαιρναν τα μηχανάκια επειδή το θεωρούσαν “αλητεία”... Σύντομα πάντως, κατάλαβα πως πρέπει να αρχίσω την ενασχόληση μου και με αυτό το κομμάτι που τελικά είναι αλληλένδετο με το tattooing. Έπαιρνα ένα μικρό σχέδιο και το πείραζα λίγο και σταδιακά άρχισα να βλέπω τους σχεδιαστικούς κανόνες και να τους αντιλαμβάνομαι. Στην αρχή, έκανα διάφορα στυλ tattoo. Όταν έκανα Γιαπωνέζικα, για κάποιο λόγο, τα έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέροντα. Έτσι, σιγά σιγά σταμάτησα όλα τ’ άλλα και άρχισα να ασχολούμαι μόνο με αυτό. Αισθάνομαι πως κατά κάποιο τρόπο «έγινε» από μόνο του. Το βρήκα δηλαδή μπροστά μου και με τράβηξε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. 

Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε περισσότερο όσον αφορά το Japanese tattoo;

Η κουλτούρα του, η κίνηση που έχει και το γεγονός πως διαθέτει μεγάλη θεματολογία – άσχετα αν εμείς εδώ επιδιδόμαστε κυρίως σε πέντε - έξι πράγματα. Όσον αφορά το κομμάτι του tattoo, για μένα, το Γιαπωνέζικο είναι το πιο "tattoo” απ’ όλα. Μαζί με αυτό και όλα τα παραδοσιακά είδη tattoo – από Πολυνησιακά μέχρι Old School – θεωρώ πως είναι πιο "tattoo”. Δεν είναι τυχαίο το ότι όποιος κάνει Japanese, στη συνέχεια δύσκολα θα ασχοληθεί με κάτι άλλο, είτε είναι tattooist είτε είναι tattoo collector.

Το tattoo πότε και πως μπήκε στη ζωή σου;

Όταν ξεκίνησα την ενασχόληση μου με το tattoo πριν από περίπου δεκαεπτά χρόνια, ομολογώ πως δεν ήξερα τι ακριβώς είναι το tattoo. Ήμασταν πιτσιρικάδες στην Καστοριά και ο φίλος μου ο Βασίλης (σ.σ. body piercer και συνεταίρος στο Dirty Roses) είχε πάρει τότε μοτεράκια. Εκείνος δεν πολυασχολήθηκε τελικά γιατί μπήκε φαντάρος. Του τα ζήτησα λοιπόν, μου τα έδωσε και κάπως έτσι ξεκίνησα. Είχα ήδη μερικά tattoo πάνω μου από φίλους πάνκηδες, που “βαρούσαν” τότε σε σπίτια. Για κανα χρόνο «βάραγα» στο σπίτι - όλοι οι φίλοι μου με κυνηγάνε γι’ αυτά που τους έχω κάνει τότε (γέλια) - και μετά ξεκίνησα στο Nico Tattoo στη Θεσσαλονίκη. Ο Βασίλης ήδη δούλευε εκεί ως body piercer, μίλησε στο Νίκο (σ.σ. Κατσούλη) για μένα και πήγα εκεί. 

Αυτό που με τράβηξε στην αρχή ήταν η καθημερινότητα στο στούντιο και το ότι κάναμε πολλά κομμάτια την ημέρα. Μια συνολικά ωραία κατάσταση. Με τον καιρό, άρχισε να μην με ευχαριστεί αυτό. Ήδη είχα αρχίσει να ζωγραφίζω Γιαπωνέζικα και ξεκίνησα να ασχολούμαι σπίτι μου αποκλειστικά με τέτοιου είδους ζωγραφική και όσο μπορούσα το έκανα και στο μαγαζί μετά. Σταμάτησα τα έξω και τις πολλές βόλτες και πήγε καλά. Μετά από περίπου μια δεκαετία ένιωσα πως έκλεισε αυτός ο κύκλος και ήρθε η στιγμή να κάνω κάτι δικό μου και όπως το θέλω εγώ. Όχι επειδή ήθελα να γίνω “επιχειρηματίας”, καμία σχέση!  Επιθυμούσα, πλέον τον προσωπικό μου χώρα για να δουλεύω όπως θέλω εγώ, διότι όταν δουλεύεις αλλού, περιορίζεσαι, όση ελευθερία και αν έχεις. Οφείλεις να ακολουθείς τους ήδη υπάρχοντες κανόνες. Τότε ήταν και ο Alex (σ.σ. Gotza) στο Nico Tattoo και είχαμε γίνει φίλοι. Όταν του είπα πως σκέφτομαι να φύγω, μου εξέφρασε την επιθυμία του να έρθει και αυτός. Τότε του είπα πως αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο, να έρθει επί ίσοις όροις σαν συνεργάτης και όχι σαν υπάλληλος. Και την πάτησε (γέλια)! Γιατί τώρα “τρέχει” ο Αλέξης και εγώ κάθομαι και ζωγραφίζω.

Από την απαρχή της λειτουργίας του Dirty Roses πως έχει αλλάξει η ζωή σου;

Ασχολήθηκα περισσότερο με το tattoo. Ήμουν πιο συνειδητοποιημένος όσον αφορά το τι έκανα, χωρίς ωράρια και με πιο πολύ χρόνο στη διάθεση μου. Δηλαδή, όταν τελειώνω ένα κομμάτι δεν χρειάζεται να μείνω μέχρι το κλείσιμο του στούντιο, αλλά πηγαίνω σπίτι και ζωγραφίζω. Δεν θέλω να είναι κανείς δίπλα μου όταν ζωγραφίζω. Αντίθετα, όταν “βαράω” θέλω να έχει κόσμο. Άμα κάνω tattoo στο μαγαζί και πάνε να φύγουν όλοι, δεν αισθάνομαι καλά και ζητάω από κάποιον να μείνει (γέλια).

Πως μπορείς κάθε μέρα να είσαι εξίσου δημιουργικός, να έχεις έμπνευση και να αντεπεξέρχεσαι τόσο καλά; Πως λειτουργεί αυτό το κομμάτι;

Μπορεί μια μέρα να τελειώσεις ένα σχέδιο σε μισή ώρα και μια άλλη να «βασανίζεσαι» όλη την ημέρα και να μη σου βγαίνει το σχέδιο. Δεν είναι εύκολο. Αλλά πρέπει. Εγώ κανα δυο φορές που μου έτυχε να μην μου «βγαίνει» στην πράξη για διάφορους λόγους, σταμάτησα το tattoo που έκανα. Είπα πως δεν μπορώ να το κάνω και να το συνεχίσουμε στο ρεπό μου. 

Οι πιο πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς σου, φαίνεται πως δεν έκαναν “apprenticeship”. Ποια η γνώμη σου γι’ αυτό;

Εγώ ήμουν στο Νίκο. Βέβαια το “apprenticeship” τα εμπεριέχει όλα: τεχνική, ζωγραφική, τρόπο ζωής και με αυτή την «ολοκληρωμένη» του μορφή θεωρώ πως είναι δύσκολο και σπάνιο κάποιος να το έχει διατελέσει στην Ελλάδα. Πιστεύω πως οι περισσότεροι βοηθήθηκαν κυρίως στο τεχνικό κομμάτι του tattooing. Όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι, νομίζω πως πολύ λίγοι στη χώρα μας ήταν πραγματικοί “apprentice”. Για παράδειγμα ο Rasel και ο Amok ήρθαν στο στούντιο χωρίς να έχουν ξανακάνει tattoo. Ζωγράφιζαν από μόνοι τους ήθελαν να μάθουν πως θα το αποδώσουν σωστά στο δέρμα μέσα από το tattoo. Θεωρώ πως με το να του μάθεις κάποια τεχνικά πράγματα, δεν του μαθαίνεις και που θα βάλει ποιο χρώμα και ποια σκιά.

Άρα δεν θεωρείς πως τα παιδιά είναι “apprentice” σου;

Όχι. Μαζί με τον Alex τους βοηθάμε στο τεχνικό κομμάτι. Επίσης, προσπαθούμε να τους καθοδηγούμε στον χώρο του tattoo ώστε να τον αντιληφθούν και να μάθουν να κινούνται μέσα σε αυτόν με σεβασμό.

Συνεπώς, δεν σου αρέσει και ο όρος “apprenticeship”; 

Μου αρέσει, όταν είναι πραγματικός.

Την Ελληνική tattoo σκηνή πως την βλέπεις εντός και εκτός συνόρων;

Τέλεια. Ξέρεις πόσους Έλληνες tattooists γνωρίζουν έξω πλέον; Παλιά, ήξεραν μόνο τον Mike the Athens και τον Yorg. Φέτος στο Μιλάνο είχε οχτώ Έλληνες! Και μάλιστα κάνουν πολύ καλές δουλειές. Εγώ θεωρώ πως οι Έλληνες είναι ούτως η άλλως καλλιτέχνες. Οπότε οι “οχτώ” και πάλι λίγοι είναι. Απλά σε σχέση με το πως ήταν πριν από μερικά χρόνια η ελληνική σκηνή, καμία σχέση… 

Δηλαδή θεωρείς πως έχουν γίνει άλματα όσον αφορά το επίπεδο;

Πλέον όλοι ζωγραφίζουν καλύτερα και έχει ανοίξει κατά κάποιο τρόπο το μυαλό τους, ώστε να μην επιζητούν το πως θα κάνουν τη νεράιδα, καρδούλες, γραμματάκια κ.ο.κ., τα πιο “ευκολοχώνευτα” tattoo δηλαδή. Οk, αν θες να βγάλεις λεφτά απ’ το tattoo θα κάνεις αυτού του είδους τα τατουάζ. Αλλά, βγήκαν και δέκα – δεκαπέντε άνθρωποι που δεν ήθελαν πλέον να κάνουν γραμματοσειρές εφόσον δεν τους εξέφραζε καλλιτεχνικά και τελικά “αναδείχτηκαν”, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. 

Εσένα ποιος ήταν ο “σκοπός” σου;

Εμένα μου έτυχε από μόνο του. Δεν έβαλα στόχο να φτάσω εδώ που έφτασα. Ό,τι έγινε, δημιουργήθηκε σιγά σιγά. Ήθελα και θέλω να είμαι απλά τατουατζής.

Τατουατζής ή tattoo artist;

Θέλω να κάνω tattoo και θέλω να κάνω tattoo που να αρέσουν σ’ εμένα.

Πιστεύεις πως διαφέρει η tattoo σκηνή της Θεσσαλονίκης από αυτή της Αθήνας; 

Στο Γιαπωνέζικο ναι. Στην Αθήνα συναντάς το πιο παραδοσιακό, ενώ στη Θεσσαλονίκη το “Neo”. Καθώς και όσον αφορά το Αμερικάνικο Old School, εδώ δεν το συναντάς τόσο όσο το Αμερικάνικο Neo Traditional. Σε όλα τ’ άλλα θεωρώ πως δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές. Καλοί ρεαλιστές υπάρχουν και στις δύο πόλεις. Γκραφιτάδες επίσης. 

Άρα η Θεσσαλονίκη τείνει πιο πολύ στο “Neo”;

Εμένα προσωπικά δεν μ’ αρέσει. Ίσως επειδή το συναντώ τόσο συχνά εδώ πάνω. Προτιμώ το “παλαιομοδίτικο”, άσχετα με το τι ζωγραφίζω εγώ. Μου αρέσει το παραδοσιακό είτε είναι Αμερικάνικο είτε Γιαπωνέζικο. Αυτά κάθομαι και μελετάω. Όταν έρχομαι στην Αθήνα και βλέπω ένα κομμάτι του Yorg και του Mike the Athens, κάθομαι και το χαζεύω. Πέρα από την ποιότητα του, δεν το συναντάω συνέχεια όπου κι αν κοιτάξω. 

Τότε αφού θαυμάζεις τόσο το Traditional Japanese πως και δεν έχεις ασχοληθεί με αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να κάνω σε κάποια φάση μια προσπάθεια… Δεν με έχει “κουράσει” το Neo Traditional. Είναι η συνήθεια και ίσως χρειάζεται κάτι να αλλάξω. Δεν θα γίνω «παραδοσιακός» τελείως. Μπορεί να κάνω μια κίνηση σε ένα tattoo και να δω πως θα μου βγει.

Γιατί πιστεύεις πως υπάρχουν αυτά τα διαφορετικά «ρεύματα» ανάλογα με την περιοχή που διαμένει κάποιος;

Ο μιμητισμός είναι στη φύση του ανθρώπου. Ό,τι βλέπουν κάνουν. Στην περιοχή των Αθηνών η πλειοψηφία επιδίδεται στο Traditional. Συνεπώς, κάποιος που θέλει να κάνει tattoo και βλέπει γύρω του κυρίως Traditional, γοητεύεται από αυτό και θα καταλήξει σε αυτό. Αντίστοιχα, το ίδιο συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη που είναι πιο New School, όπου και διαιωνίζεται αυτή η τάση. Αν πας για παράδειγμα στη Γερμανία, πολύ δύσκολα θα συναντήσεις Γιαπωνέζικα, άσχετα αν ο Alex Reinke (σ.σ. ο μαθητής του Horiyoshi III) είναι Γερμανός. Θυμάμαι που συμμετείχα σ’ ένα tattoo convention στη Γερμανία και δεν γύρισε κανείς να κοιτάξει τι είχα κάνει. Ολόκληρο convention, δεν είδα ούτε έναν με Γιαπωνέζικο tattoo.

Πως βλέπεις το tattoo στην κοινωνία του σήμερα;

Θεωρώ πως στις μέρες μας το tattoo είναι πολύ αποδεκτό. Ειδικά σε ηλικίες από σαράντα ετών και κάτω. Έχει γίνει και λίγο “μόδα”. Τώρα, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό… Πάντως, διαφημίζεται συνέχεια. Το tattoo είναι πλέον παγκοσμίως ένα πολύ εμπορεύσιμο προϊόν. 

Πως προέκυψαν οι κατά συρροήν, πλέον, επισκέψεις σου σε tattoo convention του εξωτερικού;

Την τελευταία χρονιά που ήμουν στο Nico Tattoo πήγα στο Sacramento μόνος μου για μια εβδομάδα, όπου συμμετείχα και στο tattoo convention. Δεν είχα ξαναπάει στο εξωτερικό πριν. Είπα πως θα πάω και πήγα. Έτσι απλά. Αυτό το ταξίδι με βοήθησε πολύ στη ζωγραφική. Στο Sacramento συνάντησα τον πατέρα του Eiland Hogan που γνωρίζει σε βάθος την Γιαπωνέζικη ζωγραφική και την ιστορία της. Μου είπε πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά μια τέχνη σαν τη Γιαπωνέζικη που είναι τόσο μακριά από την Ελλάδα, τα οποία δεν θα μπορούσα να κατανοήσω αν δεν μου τα εξηγούσε κάποιος γνώστης. 

Θεωρείς λοιπόν πως το ταξίδι σου στο Sacramento ήταν καθοριστικό;
 
Όσον αφορά στο ζωγραφικό κομμάτι, ναι. Όσον αφορά τη «σχέση» μου με τα tattoo convention, “καθοριστικό” ήταν το επόμενο που πήγα – είχαμε ανοίξει ήδη το μαγαζί με τον Αλέξη – αυτό του Μιλάνου. Από τότε κάνω συνέχεια βόλτες. Ο Αλέξης φταίει που είναι ταξιδιάρης (γέλια). Ωραία είναι πάντως. Έχουμε πάει σε όλα τα convention μαζί. Ενώ φέτος θα ναι η πρώτη φορά που εγώ δεν θα πάω σε κάποια από αυτά. Γέρασα (γέλια).

Την τελευταία τετραετία, όχι μόνο “βγήκες” προς τα έξω, αλλά έγινε και η δουλειά σου ιδιαίτερα γνωστή και διακρίθηκες. 

Βοήθησε και το facebook. Το facebook αποτελεί ένα περιοδικό για τον καθένα. Είναι ένα μεγάλο περιοδικό που ο καθένας έχει τη σελίδα του και γράφει για την πάρτη του. Όχι και τόσο αντικειμενικά κάθε φορά βέβαια. 

Μετά την πρώτη συμμετοχή στο Μιλάνο, άρχισαν κάποια περιοδικά να ασχολούνται μαζί μου, μέσω συνεντεύξεων και να δημοσιεύουν φωτογραφιες με δουλειές μου. Σίγουρα βοήθησε όλο αυτό. Καθώς και τα βραβεία που κέρδισα, όσο και να λέω “οκ, δεν αξίζουν”, η αλήθεια είναι πως αξίζουν. Ακόμα και σήμερα όταν πηγαίνω στο Μιλάνο μου μιλάνε για το εκείνο το πρώτο μου tattoo που είχε κερδίσει το “Best of Show”. Σαφώς και δεν έγινε και κάτι με ένα βραβείο. Οι διαγωνισμοί γίνονται για να παρουσιάσει ένας καλλιτέχνης τη δουλειά του και όχι για το αν θα κερδίσει ή όχι. Και φυσικά είναι σημαντικό να δείχνει κανείς καλά κομμάτια. Το να ανεβάσει κάποιος κάτι και να μην είναι καλό, ακόμα και αν αποσπάσει βραβείο, δεν έχει σημασία. Δεν θα τον ωφελήσει σε κάτι. Απλά θα χαρεί αυτός και οι φίλοι του. 

Υπάρχει κόσμος που κατά καιρούς υποστηρίζει πως τα βραβεία δεν είναι πάντα “αντικειμενικά”…

Δεν έχει σημασία. Γιατί ας πούμε πως παίρνει κάποιος ένα βραβείο που δεν το αξίζει και παίρνει κι ένας άλλο ένα βραβείο που το αξίζει. Πόσο χαίρεται; Μια μέρα θα χαρούν και οι δύο. Στο λέω εκ πείρας, γιατί  στο παρελθόν έχω μπει κι εγώ στην διαδικασία να “κερδίσω” και με κούρασε. Οι tattooist κυνηγάνε τα βραβεία και όταν κερδίσουν, το χαίρονται μια μέρα, ενώ όταν χάνουν στεναχωριούνται για ένα χρόνο. Οπότε ποιος ο λόγος; Το θέμα είναι να δείχνεις ποιοτική δουλειά. Εγώ πάντως χαίρομαι όταν κερδίζει ο Alex γιατί με κερνάει (γέλια). 

Ποιους tattooist θαυμάζεις και ποιες οι επιρροές σου;

Θαυμάζω τον Filip Leu και τον Horiyoshi III. Επίσης, μου αρέσει ο Shige, ο Fuhrman - γι αυτό τραβάω τα γραμμικά καμιά φορά - και αγαπώ πολύ τα παιδιά από το East Tattoo. Επιρροές μου αποτελούν οι τρεις πρώτοι, τα βιβλία Γιαπωνέζικης ζωγραφικής και οι Black Sabbath. 

Επίσης, βαρέθηκα τα ρεαλιστικά tattoo. 

Με στεναχωρεί που δεν βλέπω στη χώρα μας πιο καινούργιους καλλιτέχνες που να ασχολούνται αποκλειστικά με το Japanese tattoo, πέρα από τον Νίκο από το Eightball και τον Θάνο τον apprentice του Mike the Athens.  

Ποια είναι τα στοιχεία που συντελούν ώστε να γίνει ένα tattoo “σωστά»;

Το πρώτο είναι το σχέδιο και μετά είναι η απόδοση του. Το πως θα το στήσεις πάνω στον άλλο ή στην άλλη, αν και τα Γιαπωνέζικα τα «χτυπάνε» κυρίως άντρες - διατηρώ την εντύπωση πως εκτός Ιαπωνίας η πλειοψηφία των ανθρώπων που κάνουν Γιαπωνέζικα tattoo είναι άντρες. Αφού λοιπόν το στήσεις, πρέπει να το αποδώσεις τεχνικά: να κάνεις τις γραμμές και τις σκιές σωστά. Βασικό και το τεχνικό κομμάτι, αλλά θεωρώ πως πρώτο έρχεται το σχέδιο. Προσωπικά προτιμώ να δω ένα tattoo που το σχέδιο να είναι πολύ ωραίο και ας μην έχει πιάσει λ.χ. το μαύρο τόσο καλά ή που σε κάποια σημεία να είναι «κάπως» οι γραμμές του.

Ίσως γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε αρκετό κόσμο από την Καλών Τεχνών να μπαίνει στο χώρο του tattoo;

Η ζωγραφική αποτελεί «υπέρ» για τους καλοτεχνίτες. Έτσι μαθαίνοντας την τεχνική μπορούν να φτάσουν σύντομα σε ένα πολύ καλό σημείο. Ωστόσο, ένας καλοτεχνίτης είκοσι χρονών άμα μάθει τεχνική, σε δύο χρόνια ενδέχεται να παρουσιάσει αυτό που μπορεί να κάνει και μετά είναι πιο δύσκολο να αναπτυχθεί. Το έχω συναντήσει σε πολλούς καινούργιους tattooist. Κάνουν το μεγάλο μπαμ και μετά για πέντε χρόνια κάνουν το ίδιο πράγμα. Εκεί θα δείξει ο άλλος την ποιότητα του, ξεχωρίζοντας από τους υπόλοιπους καλοτεχνίτες και αυτούς που ξέρουν να ζωγραφίζουν. Γιατί πολλοί ζωγραφίζουν, αλλά ένας είναι ο Carlos Torres για παράδειγμα. 

Αυτό που παρατηρώ σ’ εμένα που δεν ήξερα να ζωγραφίζω στην αρχή και πλέον ζωγραφίζω συνέχεια, είναι πως έχω δρόμο ακόμα μπροστά μου. Αρκεί να έχω δυνάμεις, γιατί μεγαλώνω...

Αλλά, βαρέθηκα τα ρεαλιστικά (γέλια).

Tattoo work photographs courtesy of Dirty Roses Tattoo Studio.