Ο ένας και μοναδικός Alex Binnie μίλησε αποκλειστικά στο HeartbeatInk Tattoo Magazine για το ταξίδι του από το punk rock στην Καλών Τεχνών και εν συνεχεία στο tattoo, τους λόγους που υπήρχαν πάντα πολλά tattoo στην Αγγλία, τι σημαίνει να είσαι στη μόδα, πως λειτουργούν τα hipster tattoo, την ξυλογραφία, γιατί το printmaking μοιάζει με το tattooing, καθώς και γιατί ο κόσμος του tattoo λειτουργεί διαφορετικά από τον κόσμος της τέχνης.
Φωτογραφίες & συνέντευξη: Ινώ Μέη.
Πες μου για τη σχέση σου με την Ελλάδα.
Νομίζω - βασικά υποθέτω - γιατί έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, ότι ο Mike the Athens, ο Υοrg Powell και ο φίλος μας ο Tek, που είναι μισός Έλληνας μισός Γερμανός – μας κάνει το Internet τώρα – γνώριζαν την Jenny Bellstar από τις Bell Stars (σ.σ. ένα γυναικείο Βρετανικό συγκρότημα των 80s). Εκείνη την εποχή έβγαινα μαζί της, οπότε όταν ανέφερε ότι είναι με κάποιον που τον λένε Alex Binnie, ο Mike είπε «Θεέ μου, ο Αlex Binnie!». Με είχε από κάπου ακουστά. Θυμάμαι, ήρθαν όλοι στο μαγαζί και κατέληξα να κάνω tattoo στον Mike και γίναμε φίλοι. Είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και απλά κάναμε κλικ. Του έχω κάνει αρκετά tattoo: την πλάτη του και ένα μέρος του μπράτσου του. Και μετά βέβαια είναι και ο Tas Danazoglou. Τον ξέρω από μικρό παιδί (γελάει). Έχω φωτογραφίες του Tas όπου μοιάζει γλυκούλης! Θυμάμαι στο Amsterdam Tattoo Convention πριν χρόνια, να κάνω tattoo και ο Mike να φέρνει τον Tas και να μου λέει: «αυτός είναι ο Tas, o apprentice μου και πρέπει να του κάνεις tattoo» και του έκανα. Τώρα ο Tas δουλεύει εδώ, είμαστε ακόμα πολύ καλοί φίλοι με τον Mike και πάω διακοπές στην Ελλάδα. Το αγαπώ όλο αυτό.
Πώς και ασχολήθηκες με το tattooing?
Πάντα ήθελα να το κάνω. Είχα φαντασιώσεις για το tattooing από την εφηβεία μου, αλλά δεν περίμενα να γίνει ποτέ. Μου έκαναν τα πρώτα μου tattoos στα 70s, στα χρόνια του punk rock εδώ στο Λονδίνο. Ήμουν ένας punk rocker τότε και ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα πραγματικά ελεύθερος. Ήμουν τυχερός επειδή είχα τη σωστή ηλικία – ήμουν δεκαεπτά όταν βγήκε το ‘Anarchy in the Up’. Τότε γνώρισα για πρώτη φορά άτομα με τα οποία μπορούσα να συνεννοηθώ. Αργότερα, αυτό ξαναέγινε όταν άρχισα να κάνω tattoo και γνώρισα άτομα που θαύμαζα. Εκείνες τις πρώιμες μέρες του tattoo, όλοι ήταν πολύ ενθουσιασμένοι. Υπήρχε η αίσθηση της underground σκηνής. Ήταν πολύ συναρπαστικό. Ήταν σαν το punk rock. Επειδή υπήρχαν οι μεγαλύτεροι και μόλις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι νεότεροι, σαν εμένα και τον Mike. Με τον Mike κάνουμε tattoo το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα, από το 1989. Νομίζω πως ήμασταν τυχεροί που αρχίσαμε τότε. Ήταν η σωστή στιγμή.
Πού χτύπησες τα πρώτα σου tattoo;
Σε έναν χίπη στο Great Gear Market στην King’s Road στα δεκαεπτά μου. Έκανα και άλλο ένα σε ένα άλλο μαγαζί – έχω κάνει cover up και τα δυο τώρα – και μετά σταμάτησα. Ήμουν άνθρωπος της τέχνης και ήξερε πως θα βελτιωθεί το tattooing οπότε περίμενα και μετά άρχισα να ξανακάνω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ενώ στα τέλη της άρχισα να κάνω tattoo εγώ ο ίδιος.
Τι έκανες πριν το tattoo;
Πήγα σε σχολή Καλών Τεχνών και μετά έκανα μερικές δουλειές, όπως ιατρικός εικονογράφος (σ.σ. medical illustrator) σε νοσοκομείο. Έκανα παρέα με καλλιτέχνες και μέναμε σε μια μεγάλη κατάληψη στην Russel Square μαζί με σκηνοθέτες, performers και ανθρώπους της μόδας. Ήταν ένας εξαιρετικά «γόνιμος» χώρος και είχε νόημα όταν άρχισα να κάνω tattoo. Κόντευα τα τριάντα. Θεωρούσα το tattoo ως κάτι το ιδεαλιστικό και όχι εμπορικό ή μια δουλειά για να βγάλω λεφτά. Κατά κάποιο τρόπο ήταν σαν να έδειχνα το δάχτυλο στον κόσμο της τέχνης, στους γονείς μου ή οποιονδήποτε (γέλια). Ποτέ δεν το θεωρούσα ως επιλογή καριέρας. Σήμερα, χωρίς να θέλω να είμαι κακός, μερικοί ασχολούνται με το tattoo επειδή νομίζουν ότι είναι μια καλή δουλειά και ότι θα βγάλουν πολλά λεφτά. Εγώ το έβλεπα ως μια δήλωση – ότι θα γίνω tattoo artist. Η κίνηση μου είχε την αίσθηση του εξαιρετικά ριζοσπαστικού και τρελού. Κανείς άλλος από τον κύκλο μου δεν έκανε τότε tattoo.
Όταν άρχισα να «βαράω» το 1989, επισκέφθηκα το Amsterdam Tattoo Convention, το οποίο οργάνωνε ο Henk Schiffmacher, κατά κόσμον Hanky Panky, που είναι πολύ γνωστός στο κόσμο του tattoo. Γινόταν κάθε τρία χρόνια και ήταν θρυλικό. Γνώρισα πολλούς tattoo artists εκεί, όπως τον Ed Hardy. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Ήταν τόσο μικρή η σκηνή τότε. Ήταν πολύ καλύτερα.
Μετά την κατάληψη, μετέφερα το tattoo studio μου σε έναν ιδιωτικό χώρο και το 1991 πήγα στην Αμερική, όπου και έμεινα για δυο χρόνια. Δούλεψα αρχικά στο L.A., μετά στο Σιάτλ και στο Σαν Φρανσίσκο και ταξίδεψα λίγο. Πέρασα υπέροχα και έμαθα πολλά. Στη συνέχεια, επέστρεψα στο Λονδίνο το 1993 και άνοιξα το Into You Tattoo. Ενώ το 2006 άνοιξε τις πόρτες του και το Into You Tattoo Brighton.
Θεωρείς πως το tattoo στην Αγγλία έχει μεγαλύτερη παράδοση σε σύγκριση με άλλες χώρες της Δύσης;
Η Αγγλία και η Αμερική είχαν πάντα παράδοση στο tattoo. Οι περισσότερες μεσαίου μεγέθους πόλεις της Αγγλίας είχαν ένα tattoo shop. Οι Βρετανοί είχαν πάντα πιο πολλά tattoos. Υπάρχει βέβαια και ο ναυτικός σύνδεσμος. Από τις πιο παραδοσιακές ιστορίες είναι ότι o Captain Cook ανακάλυψε το tattoo στην Πολυνησία. Δεν είναι αλήθεια στην πραγματικότητα. Ο Captain Cook ήταν βέβαια Άγγλος. Είμαι μεγάλος θαυμαστής του Captain Cook και διαβάζω αρκετά γι’ αυτόν. Tattoo υπήρχαν πάντα και παντού. Για κάποιο λόγο, η αγγλική tattoo παράδοση πήγε από τα τέλη της Βικτωριανής εποχής μέχρι τη δεκαετία του ‘20 και του ‘30, όπου το tattoo ήταν της μόδας εδώ στο Λονδίνο. Ο George Burchett και μέλη της Βασιλικής Οικογένειας είχαν tattoo και η ύπαρξη του συνέχισε και στα χρόνια του πολέμου.
Αντιθέτως, πολλές Καθολικές χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία δεν είχαν tattoos. Λογικά, το ίδιο πρέπει να ισχύει και στην Ελλάδα. Νομίζω πως σε αυτές τις χώρες, οι μόνοι που είχαν tattoo ήταν οι φυλακισμένοι. Ακούγεται πολύ κλισέ, αλλά μάλλον είναι αλήθεια. Αν δεις έναν ηλικιωμένο στην Ιταλία με πολλά tattoo, το πιο πιθανό είναι ότι τα απέκτησε στη φυλακή και ότι ανήκει στον εγκληματικό υπόκοσμο.
Κατά ποιο τρόπο έχει αλλάξει η tattoo σκηνή τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια;
Η μεγάλη αλλαγή είναι ότι πριν από χρόνια μπορούσες να αισθανθείς ένα κοινό δεσμό με ανθρώπους που είχαν tattoo. Ήταν μια δήλωση. Ήταν κομμάτι της «εναλλακτικής κουλτούρας», όπως την ονομάζω εγώ. Για μένα, ήταν κομμάτι του punk rock καθώς και άλλων μουσικών ειδών και πιθανότατα και της fetish σκηνής - όπως αυτά τα fetish clubs σαν το Torture Garden. Ενώ τώρα αυτό έχει χαθεί, μιας και οι «κανονικοί» άνθρωποι κάνουν πλέον μανίκια. Δεν λέω ότι είναι απαραίτητα κακό. Είναι διαφορετικό. Αλλά ευτυχώς είμαι μεγαλύτερος τώρα και δεν με νοιάζει.
Πώς θα περιέγραφες το στυλ σου;
Δεν έχω συγκεκριμένο στυλ όπως έχουν άλλοι. Όταν πρωτοάρχισα, το γεγονός και μόνο το ότι έκανες tattoo, ήταν αρκετό. Η σκηνή ήταν τόσο πιο μικρή τότε που αν ήθελες να δουλεύεις, έκανες αυτό που ήθελε ο κόσμος. Οπότε σε μεγάλο βαθμό η δουλειά μου είναι κάπως έτσι. Διάφοροι πάντα μου έλεγαν πως μπορούσαν να καταλάβουν αν ένα tattoo ήταν δικό μου. Αλλά ακόμα και αν αυτό ήταν αλήθεια, πάλι θα προσάρμοζα αυτό που έκανα σε αυτό που θέλανε. Πάντα θα ρωτούσα τον πελάτη «τι θες και που το θες».
Δεν έχω στυλ τόσο δυνατό όσο του Duncan X ή του Tomas Tomas. Πολλές φορές χρησιμοποιώ αυτούς τους δυο ως παράδειγμα – όχι μόνο επειδή είναι φίλοι μου και δουλεύουν εδώ – αλλά επειδή έχουν ισχυρά και αυστηρά στυλ και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Τώρα που είναι τόσο δημοφιλές το tattoo, μερικοί κάνουν λ.χ. μόνο δράκους ή μόνο Mahakalas, που είναι αυτό που κάνει τώρα ο Tas και είναι ευχαριστημένος, αλλά σύντομα θα έχει βαρεθεί (γέλια). Ή κάνουν μόνο τρελά μικρά σχέδια, όπως ο Duncan, το στυλ του οποίου πολλοί αντιγράφουν τώρα.
Μου αρέσουν τα αρκετά μεγάλα tattoo που αλλάζουν το σώμα. Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ η εικονογράφηση. Μου αρέσουν τα μεγάλα background και τα πολλά οργανικά στοιχεία που να έχουν ροή. Οπότε είμαι ευχαριστημένος να χρησιμοποιώ κάποια στοιχεία από Japanese και κάποια κομμάτια από οτιδήποτε. Αυτή τη στιγμή δεν κάνω πολλά tattoo, επειδή έχω πολλές δουλειές και πλέον δεν θέλω να κάνω συνέχεια tattoo. Οπότε είμαι στην τυχερή θέση να κόβω σχεδόν όλα τα μικρά κομμάτια και να αναλαμβάνω μόνο τους λίγους ανθρώπους που με θέλουν ακόμα, καθότι δεν είμαι της μόδας πια. Οι ‘in fashion’ μέρες μου έχουν τελειώσει (γέλια).
Πότε ακριβώς ήσουν στην μόδα;
Στη δεκαετία του ‘90 (γέλια). Αν ήμουν ποτέ. Μια μέρα είπα στον Duncan «ζηλεύω λίγο γιατί πλέον δίνουν όλοι σημασία σε σένα. Κανείς δεν νοιάζεται πια για μένα”. Πέρα από την πλάκα, μια χαρά είναι. Για μένα δουλεύει και παίρνω και το ποσοστό μου (γέλια).
Τα τελευταία πέντε χρόνια, το tattoo έχει γίνει πιο δημοφιλές και παγκόσμιο. Έχεις τυχόν προσέξει σφοδρές διαφορές όσον αφορά το tattooing;
Ξέχνα την Ευρώπη και την Αμερική. Η μεγαλύτερη αλλαγή που βλέπω έρχεται από την Ανατολική Ευρώπη, την Ρωσία και την Κίνα. Η Πολωνία και η Ρωσία βγάζουν απίστευτα ταλέντα αλλά όχι του γούστου μου. Ακόμα πιστεύω, ασχέτως του τι λένε όλοι, ότι ο Colour Realism δεν θα κρατήσει. Τα tattoo φαίνονται άψογα όταν έχουν μόλις γίνει, ωστόσο δεν θα κρατήσουν. Όσο καλά να είναι τα μελάνια και όσο καλή η τέχνη, το δέρμα είναι δέρμα και πάντα θα αντιδρά με το ίδιο τρόπο.
Όταν ήμουν στο Σαν Φρανσίσκο στις αρχές του ‘90, άτομα σαν τον Bill Salmon και τον Marcus Pacheco πραγματικά ξεπερνούσαν τα όρια και έκαναν πολύ δουλειά με ανοιχτό μπλε και πορτοκαλί. Θυμάμαι που σκεφτόμουν… Αν θες να χρησιμοποιήσεις ανοιχτό μπλε, χρησιμοποίησε ανοιχτό μπλε. Αν θες πορτοκαλί, βάλε πορτοκαλί. Ωστόσο, εάν ολόκληρο το tattoo είναι βασισμένο στην αντίθεση του ανοιχτού μπλε, του πορτοκαλί και των απαλών πρασίνων και δεν υπάρχει κανονική μαύρη γραμμή ή σκιά, δεν θα κρατήσει. Και δεν κράτησε, και μετά από αυτό ήρθε το κύμα του Neo Traditional, επιστρέφοντας στην βαριά σκίαση, μαύρες γραμμές και κλασσικό tattoo στυλ. Το tattooing θέλει αντίθεση. Μου αρέσουν τα πολύ δραματικά κομμάτια με πολύ αντίθεση.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, βγαίνουν ορισμένες καταπληκτικές δουλειές από την Κίνα. Από τότε που άνοιξε κάπως η Κίνα προς την Δύση και χαλάρωσε μερικούς από τους πολιτισμικούς περιορισμούς της, απλά ξέφυγαν. Σκάσανε από το πουθενά στο χώρο του tattoo και τεχνικά είναι απίστευτο αυτό που κάνουν.
Το παράδοξο είναι ότι οι Ιάπωνες προήλθαν ως επί το πλείστον από την Κίνα και βέβαια το Japanese tattoo είναι τεράστιο. Οπότε η Κινέζοι ψιλο-αντιγράφουν το Japanese, αλλά έχω δει μερικά τρελά πράγματα όπου χρησιμοποιούν τους δικούς τους μύθους και θεματολογία. Που είναι ουσιαστικά ίδια με την Ιαπωνική.
Εκτός από το tattooing, έχεις ασχοληθεί και με άλλες μορφές τέχνης και έχεις πραγματοποιήσει αρκετά καλλιτεχνικά projects. Το γεγονός πως δημιουργείς τέχνη εκτός του tattoo, αποτελεί προσωπική καλλιτεχνική σου ανάγκη; Υπάρχουν ίσως πράγματα που δεν μπορείς να εκφράσεις μέσω του tattoo;
Πάντα ασχολιόμουν με διάφορες άλλες τέχνες. Στο παρελθόν έκανα και performance art. Νομίζω ότι οι tattoo artists χρειάζεται να επιδίδονται και σε άλλες μορφές τέχνης, διότι όσο cool και αν είναι το tattoo, όσο και αν κάνει αυτό που θέλεις, όση ελευθερία και αν έχεις, στην τελική κάνεις αυτό που θέλει ο πελάτης. Στο tattoo δουλεύεις για κάποιον. Που είναι μια χαρά. Για αυτό όμως πάντα έκανα και άλλα πράγματα.
Άρχισα να κάνω printmaking το 2000. Είχα ήδη κάνει λίγο όταν ήμουν στην Καλών Τεχνών και μου άρεσε. Αρχικά έκανα μεταξοτυπίες. Έμαθα πώς να τις κάνω και έχω περάσει πολύ ώρα κάνοντας μόνος μου μεταξοτυπίες. Στο tattooing και στο printmaking πρέπει να σκεφτείς αυτό που κάνεις. Οφείλεις να είσαι συγκεκριμένος στη σκέψη σου. Πρέπει να έχεις ένα καλό μηχάνημα tattoo και να «χτίσεις» το tattoo – έτσι το λέγανε παλιά. Φτιάχνεις το tattoo, κάπως σαν μια οικοδομή. Έτσι κάνεις και στο printmaking. Το κάνεις βήμα βήμα. Υπάρχει μια διαδικασία.
Στην χαρακτική μου αρέσει επίσης το ότι δεν έχεις ένα πρωτότυπο. Μεγάλο κομμάτι του Fine Art είναι βασισμένο στο πόσο πολύτιμο είναι ένα έργο και ότι πρέπει να λατρεύεις τον «ιερό ναό» του πρωτότυπου, το οποίο αξίζει ένα κάρο λεφτά. Το tattoo από την άλλη, δείχνει το δάχτυλο και σε αυτό, επειδή ενώ είναι τέχνη, δεν μπορείς να την ξανα-πουλήσεις. Είναι πάνω στο σώμα κάποιου. Δεν έχει χρηματική αξία. Τα tattoo πάντα θεωρούνταν τέχνη του απλού - εργαζόμενου ανθρώπου. Έτσι και το printmaking. Επίσης, πάντα με ενέπνεε η σχέση μεταξύ του Ιαπωνικού printmaking και του tattoo, που είναι τεράστια.
Αφότου ασχολήθηκα εκτενώς με το printmaking, στη συνέχεια έκανα ξυλογραφία. Το 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο μου ‘The Woodcut Portraits’ και πραγματοποιήθηκε έκθεση των έργα μου εδώ στο Into You Tattoo London. Αρχικά σκέφτηκα να κάνω την ατομική μου έκθεση σε μια «κανονική» γκαλερί, αλλά τελικά δεν μπόρεσα να βρω. Η αλήθεια είναι πως δεν το προσπάθησα και πολύ. Ίσως έπρεπε να είχα προσπαθήσει περισσότερο. Υπήρχε μια πολύ trendy μικρή γκαλερί στο Ανατολικό Λονδίνο και ο τύπος εκεί ήταν τόσο trendy που σκέφτηκα «αλήθεια, με νοιάζει;». Διαφωνήσαμε μερικές φορές και στο τέλος του είπα «είσαι μικρότερος από μένα και εγώ έχω ένα tattoo shop στο κέντρο του Λονδίνου και βασικά μόνο η πρόσοψη του μαγαζιού μου είναι διπλάσια από την γκαλερί σου. Γιατί κάθομαι εδώ και σε γλείφω»; Κάποιος μου είπε τότε πως δεν καταλαβαίνω τι έχω: ένα hype tattoo shop και γιατί να μην εκθέσω την τέχνη μου εκεί. Τώρα φιλοξενούμε και εκθέσεις άλλων καλλιτεχνών.
Δεν θα προσπαθήσω ποτέ να μπω στο κόσμο της τέχνης. Δεν με ενδιαφέρει τόσο. Πρέπει να δουλέψεις πάρα πολύ όσον αφορά τις δημόσιες σχέσεις.
Υπάρχει κανένας tattoo artist που να πέτυχε στο κόσμο της τέχνης;
Μπα, όχι. Νομίζω πως ο Τhomas Hooper μπορεί να πηγαίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν τον ενδιαφέρει πραγματικά ή όχι. Έχει πολύ ταλέντο. Δεν ξέρω αν θα έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω πως θα προτιμούσε να πηγαίνει στη δουλειά και να κάνει tattoo στον κόσμο και να περνάει τη ώρα του στο studio παρά να προσπαθεί να τα καταφέρει σε καμιά γκαλερί. Όταν έψαχνα για γκαλερί, θυμήθηκα πόσο απίστευτο είναι το tattoo. Ο κόσμος που ασχολείται μαζί του, το γουστάρει. Ενώ πολλοί από αυτούς που ασχολούνται με την τέχνη, ψιλογουστάρουν. Το κάνουν για τα λεφτά, για τη μόδα και για το φαίνεστε. Δεν υπάρχει αληθινό πάθος.
Στο κόσμο των καλών τεχνών όπως και της μουσικής, μερικοί άνθρωποι πετυχαίνουν τα μέγιστα, αλλά σχεδόν όλοι οι άλλοι δεν καταφέρνουν τίποτα. Στο tattooing όλοι μπορούν να τα καταφέρουν. Κανείς δεν θα γίνει απίστευτα διάσημος επειδή είναι μια τέχνη «ένας προς έναν». Ωστόσο δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς να έχουν μια καλή ζωή, κοινωνικά και οικονομικά.
Πώς βλέπεις την hipster σκηνή εδώ στο Λονδίνο σχετικά με τα tattoo;
Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θα με κοίταγαν λέγοντας «αυτός είναι cool γιατί έχει tattoo». Θα με κοίταγαν λέγοντας «αυτός έχει τα λάθος tattoo» (γέλια). Το tattoo έχει γίνει πια τόσο μεγάλο και αποσπασματικό που είναι φυσικό. Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Το tattooing είναι απλώς μια αντανάκλαση. Η κοινωνική ιεραρχία και η κομψότητα με την έννοια της εμφάνισης υπάρχει από την Νεολιθική εποχή. Το tattoo αποτελεί μια μορφή έκφρασης, οπότε είναι φυσικό ότι θα το χρησιμοποιούσαν και οι hipsters για να διαφοροποιηθούν από τους μη-hipsters. Το μόνο πράγμα είναι ότι το tattoo δεν φεύγει.
Όταν ήμουν στο L.A. το 1991, το tribal στυλ του Leo Zulueta ήταν το τότε Hipster tattoo. Μετά βέβαια έγινε συνηθισμένο και τώρα το κάνουν οι οικοδόμοι. Αργότερα, στα τέλη του '90 – αρχές ‘00 τα Japanese μανίκια ήταν δημοφιλή στους hipsters του Σαν Φρανσίσκο. Τώρα τα hipster tattoos είναι αυτά που κάνει ο Duncan. Ήταν ένας από τους αυθεντικούς του συγκεκριμένου σχεδιαστικού στυλ και ξέρει ότι όλο και περισσότερος κόσμος τα κάνει τώρα. Είναι εγγυημένο ότι σε μερικά χρόνια αυτό δεν θα είναι πια το tattoo των hipsters. Το να προχωράς, είναι στην ανθρώπινη φύση.
Κατά τη γνώμη σου, ποιο θα είναι το μέλλον του tattoo;
Νομίζω ότι τώρα που το tattoo έχει βγει προς τα έξω, δεν πρόκειται να φύγει, επειδή είναι πανέμορφο. Το ότι μπορείς να σημαδέψεις το σώμα σου είναι κάτι το απίστευτο. Σήμερα, το tattoo αποτελεί μια διαθέσιμη επιλογή. Δεν περιφρονείται πια και ούτε θεωρείται σημάδι του εγκληματία ή της ιερόδουλης. Εκτός των άλλων, κάνουμε πολλά tattoo, σε δασκάλους, ιατρούς και δικηγόρους. Οπότε θα υπάρχει πάντοτε, απλά πιστεύω πως κάποια στιγμή δεν θα είναι τόσο της μόδας όσο είναι τώρα.
Tattoo work photographs courtesy of Into You Tattoo.
Alex Binnie Woodcuts and Art.
