Γιώργος Μαυρίδης

Μετρ του ρεαλιστικού tattoo και αναγνωρισμένος ανά την υφήλιο, ο Γιώργος Μαυρίδης, παραχώρησε στο HeartbeatInk αποκλειστική συνέντευξη για την πορεία του και την τέχνη του tattoo.

Τι σε ώθησε να γίνεις tattoo artist;

Μεγάλη ιστορία... Όταν ξεκίνησα στην εφηβεία μου να κάνω graffiti, με ενοχλούσε πολύ το ότι ήταν αναγκαίο να πατάει ο ένας στον άλλο. Έτσι λειτουργούν οι γκραφιτάδες, δηλαδή ο ένας πατάει το κομμάτι του άλλου. Τότε σκέφτηκα πως θα ήθελα να κάνω κάτι που θα μένει πιο μόνιμα, που θα μένει για πάντα. Από κει και πέρα, έτυχε να βρεθεί μπροστά μου... Ήμουν πιο μικρός, με παίρναν οι μεγαλύτεροι της γειτονιάς μου – τα πιο τσακάλια - μαζί τους γιατί και καλά ζωγράφιζα, τους ζωγράφιζα τα χέρια με στυλό και τους βαρούσα με ερασιτεχνικά μοτεράκια. Έτσι, μου μπήκε η αρρώστια να ασχοληθώ με το tattoo.

Πότε ξεκίνησες να κάνεις tattoo, στη δεκαετία του '90;

Από το 1996 μέχρι το 1999 έκανα tattoo ερασιτεχνικά. Το 1999 άνοιξα το πρώτο μου στούντιο μ' ένα φίλο μου, τον Αντρέα, στον Πειραιά στο Πασαλιμάνι, το Cover Up. Είχα μόλις απολυθεί από το στρατό. Έμεινα για κάποιο διάστημα εκεί, ωστόσο μου έλειπε η πόλη μου. Έτσι, κάποια στιγμή τα μάζεψα και έφυγα. Τέλη του ίδιου χρόνου, άνοιξα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης το Magic Needles. Πριν προλάβεις να με ρωτήσεις για το όνομα, θα σου πω πως ήμουν πιτσιρικάς 21 έτους και μου έβαλε την ιδέα για το όνομα η αδερφή μου όταν μου είπε “Μαγικές Βελόνες”. Το όνομα αυτό το κράτησα μέχρι το 2004 και μετά το έκανα Tattooligans.

Πως εμπνεύστηκες το όνομα Tattooligans;

Ήμουν χουλιγκάνος. Από πιτσιρικάς έτρεχα στα γήπεδα και στις εκδρομές εκτός έδρας με τον ΠΑΟΚ, πολύ πριν τα πρώτα tattoo... Σε κάποια φάση, ενώ βρισκόμουν το 2004 με την Εθνική Ελλάδας στον ημιτελικό και στον τελικό του Euro, συνειδητοποίησα ότι στο γήπεδο μέσα συνυπήρχα στην ίδια κερκίδα με όλους αυτούς με τους οποίους μάλωνα. Αυτό με ξεκόλλησε. Γενικά με ξεκόλλησε στη ζωή μου, όχι μόνο όσον αφορά τη φάση του tattoo. Είδα πως στην ουσία όλοι στο ίδιο πράγμα πιστεύουμε. Έτσι και στο στούντιο μου, μπορεί να στηρίζουμε διαφορετικά πράγματα, ωστόσο έχουμε όλοι μας ένα κοινό παρονομαστή: το tattoo. Είμαστε χούλιγκανς του tattoo: “Tattooligans”.

Δηλαδή, η τέχνη ενώνει. Τέχνη δεν είναι για σένα το tattoo;

Μόνο τέχνη. Από κει και πέρα είναι και τρόπος ζωής, αλλά για μένα είναι μόνο τέχνη. Πολύ τέχνη.

Πως έμαθες να κάνεις tattoo;

Έμαθα μόνος μου. Αμέτρητες ώρες δουλειάς για πάρα πολλά χρόνια. Βέβαια, ακόμα και αν είσαι αυτοδίδακτος, δεν υπάρχει περίπτωση σε κάποια φάση της πορείας σου, να μην σ' έχει βοηθήσει κάποιος.
Ακόμα και η μια κουβέντα που θα σου πει κάποιος, έστω και αρνητική, ωστόσο καλοπροαίρετη, είναι βοήθεια. Ο Πέτρος Λάμπρου, που είναι Θεσσαλονικιός και δουλεύει στην Κύπρο, όταν ένα καλοκαίρι έκανε ένα πέρασμα από το Magic Needles, μου είχε πει τρεις κουβέντες πολύ σοβαρές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.

“Σταμάτα να βαράς πολλά τατουάζ και να προσπαθείς να βγάλεις λεφτά. Προσπάθησε να βαράς ένα και κάνε το καλά και ας παίρνεις λιγότερα και στην τελική μην πας για καφέ και κάτσε και βάρα παραπάνω” και όντως το έκανα.

Επίσης που είπε: “Σταμάτα να μιλάς πολύ. Όσο μιλάς πολύ, χειρότερος γίνεσαι. Να ζωγραφίζεις”. Γιατί πολλοί πιτσιρικάδες στη φάση του tattoo έχουν μεγάλο στόμα, τα ξέρουν όλα κ.ο.κ. και εγώ ήμουν ένας από αυτούς. Δυστυχώς, πάντα υπήρχε αυτή η χαζή πλευρά στην σκηνή του tattoo. Εκεί, μου έκανε κλικ και σκέφτηκα τι μιλάω τώρα και εγώ, που βγήκα εδώ και 3 χρόνια και κρίνω. Και το έκοψα όλο αυτό, προσγειώθηκα και άρχισα να ζωγραφίζω πολύ.

Και στο τέλος μου είπε: “Έχεις μεγάλο πρόβλημα. Δεν θα σου πω εγώ ποιό είναι. Απλά σου λέω πως έχεις πρόβλημα. Αν έχεις μυαλό για να το καταλάβεις και θεωρώ πως είσαι παλικάρι που θα το καταλάβεις, αυτά που κάνεις, ξέχνα τα όλα και ξαναξεκίνα να τα μάθεις από το μηδέν και είναι διαφορετικά απ' ότι τα ξέρεις και τα κάνεις όλα λάθος”. Μόλις μου το είπε, πείσμωσα, μου γύρισε το μυαλό. Τα ξέχασα όλα και ξαναξεκίνησα να τα μαθαίνω από την αρχή με πολύ κόπο και πολύ προσπάθεια.... Πάντως, πιστεύω πως ακόμα και τώρα μαθαίνω και εξελίσσομαι.

Δηλαδή ακόμα και όταν έχεις φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, υπάρχουν και άλλα περιθώρια για εξέλιξη;

Η εξέλιξη γενικότερα στο ανθρώπινο είδος δεν σταματά ποτέ. Απλά από ένα σημείο και μετά η εξέλιξη πηγαίνει πιο αργά και πιο σταδιακά. Δηλαδή, αν ξεδιπλώσεις αυτό που έχεις μέσα σου και μπορέσεις να αυτοσυγκεντρωθείς, η εξέλιξη σου μπορεί να είναι δυνατή. Κάποια στιγμή φτάνει σε ένα όριο και μετά πηγαίνει πιο σιγά. Στη δική μου περίπτωση, πριν από κάποια χρόνια που επικεντρώθηκα μόνο στο tattoo, η εξέλιξη μου ήταν αλματώδης και κορυφώθηκε μεταξύ 2009 – 2012. Παλαιότερα, δεν ήταν εφικτό να αφοσιωθώ σε αυτό το βαθμό καθαρά για βιοποριστικούς λόγους. Έκανα δύο δουλειές, από τη μια το στούντιο και δούλευα και βράδυ παράλληλα για να τα φέρνω βόλτα...

Τι ακριβώς συνέβη το διάστημα μεταξύ 2009 και 2012

Το 2009 στο 3ο Athens International Tattoo Convention, ο Pili Mo'o που ήταν κριτής στο διαγωνισμό μου είπε “Είσαι πάρα πολύ καλός τεχνικά, έχεις τεχνική oldschool-ά ενώ κάνεις ρεαλιστικά” και με προέτρεψε να πάω στο Las Vegas στο Biggest Tattoo Show On Earth* και να πω ότι με πρότεινε αυτός για να με δεχτούν στα σίγουρα. Έτσι και έγινε. Πήγα την ίδια χρονιά και κέρδισα την 3η θέση στο χρώμα, ανάμεσα σε 1000 περίπου συμμετοχές... Ήταν μαγικό. Δεν μπορούσα να το πιστέψω!

Από εκείνη τη στιγμή, αν δούλευα 12 ώρες τη μέρα τις έκανα 15. Αφιέρωσα τη ζωή μου αποκλειστικά στο tattoo. Χρώματα, βελόνες, μοτεράκια και όλοι μας εδώ στο μαγαζί ενωμένοι, μια οικογένεια. Ταξιδεύαμε μαζί, δίναμε όλα τα λεφτά μας εκεί, όλη μέρα tattoo. Θέλει πολύ προσπάθεια, εκτός από ικανότητα στη ζωγραφική. Απαιτεί υπομονή, θέλει ανθρώπους να λειτουργούν σαν ένα, ώστε να υπάρχει σκοπός. Ο ένας βοήθησε τον άλλο, εκείνοι βοήθησαν εμένα και εγώ αυτούς.

Απλά, μετά από 50 περίπου διαφορετικές συμμετοχές, πλεόν κουράστηκα. Κουράστηκαν και τα παιδιά, το καταφέραμε αυτό που ήταν να κάνουμε. Άλλωστε, έγιναν όλοι γνωστοί, όχι μόνο εγώ. Πλέον πηγαίνω σε 4 – 5 tattoo convention το χρόνο, επιλεκτικά, χωρίς απαραίτητα να διαγωνίζομαι, εκτός και αν έχω κάποιο κομμάτι, που θεωρώ πως αξίζει να ανέβει στη σκηνή.

Πως έχει διαμορφωθεί πλέον το ρεαλιστικό στιλ σου;

Δουλεύω και γουστάρω ρεαλιστικό. Πλέον, μου αρέσει στο ρεαλιστικό να βγάζω πιο πολύ αίσθημα και ατμόσφαιρα. Δεν με νοιάζει τόσο πολύ να το κάνω απόλυτα “αληθινό”, όσο να το κάνω περισσότερο θεματικό. Απ' όσο γνωρίζω τη σκηνή του tattoo, θεωρώ ότι είμαι από τους πρώτους που ξεκίνησαν να κάνουν θεματικά κομμάτια. Δηλαδή, σενάριο – σκηνοθεσία. Σαν μια ταινία, για παράδειγμα ξεκινάω ένα πρόσωπο και λέω πως μέσα από το πρόσωπο θα βγαίνει αυτή η σκέψη και από τη σκέψη δημιουργείται κάτι άλλο κ.ο.κ. Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία που αναπτύσσεται μέσα στη ζωγραφιά.

Πως βλέπεις το tattoo στην Ελλάδα από θέμα επιπέδου;

Καλλιτεχνικά υπάρχει πολύ υψηλό επίπεδο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα, ο Proki, ο Ozone, η Betty, ο Luca και ο Sake είναι πολύ δυνατοί και από τους πιο παλιούς ο Mike the Athens, ο Yorg και η Βάσω. Στη Θεσσαλονίκη, που είναι και καλλιτεχνούπολη, ο Κώστας, ο Alex, ο Νίκος ο Κατσούλης (έχει μεγάλη ιστορία στην τέχνη του tattoo στην Ελλάδα), o Θωμάς, ο Live2, ο Άγιος, ο Nast και ο Dovas, είναι επίσης πολύ δυνατοί.

Για τη σκηνή και τις διαστάσεις που πλέον έχει πάρει, τι έχεις να πεις;

Είναι θετικό, ότι στις μέρες μας μπορείς να έχεις tattoo και να μην σοκάρεις. Κάποτε, όχι μόνο αντιμετώπιζες πρόβλημα στη δουλειά σου, αλλά έβγαινες σε μαγαζιά το βράδυ και δεν σε βάζαν αν είχες tattoo. Ενώ τώρα πας και είσαι cool. Μου αρέσει το γεγονός ότι ο κόσμος θέλει να βαράει tattoo, ότι τα νέα παιδιά θέλουν να κάνουν tattoo και χαίρομαι που έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι σε αυτό.

Ωστόσο, όλα έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Το κακό είναι πως το tattoo δεν αντιλαμβάνεται σωστά από τον πολύ κόσμο. Όταν μπαίνουν 10 tattoo στο μαγαζί τη μέρα και τα 9 θέλουν διόρθωση, αυτό επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχει παιδεία. Επίσης, όσον αφορά τους artists, πρέπει να βαράει ο καθένας μόνο αυτό που βαράει καλά. Όλοι έχουν δικαίωμα στην τέχνη. Δείξε όμως σεβασμό. Βρίσκεις μια σκηνή έτοιμη από ανθρώπους που μόχθησαν. Μην βιάζεις αυτό που ξεκίνησαν κάποιοι άνθρωποι πριν από σενα. Γεννήθηκες και το βρήκες έτοιμο. Θες να κάνεις tattoo; Μπες, πέρασε τη φάση σου, αλλά σεβάσου την τέχνη του. Πρέπει να διαθέτεις ήθος και να είσαι ευσυνείδητος.

*την επόμενη χρονία, ο Γιώργος Μαυρίδης ξαναπήγε στο Biggest Tattoo Show On Earth (2010) και αυτή τη φορά απέσπασε πέντε βραβεία, ένα εκ των οποίων ήταν το Best of Show. To 2012 κέρδισε ξανά το Best of Show στο ίδιο tattoo convention.